Η βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους και η κρίση ρευστότητας

Το συμπληρωματικό νόμισμα που προτείνεται, με την μορφή αυτού του ομολόγου, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για την ανακεφαλαιοποίηση πληθώρας υπερχρεωμένων νομικών προσώπων (αγροτικών, μεταποιητικών, τεχνικών, ξενοδοχειακών και άλλων επιχειρήσεων). Κύριο στοιχείο προτεραιότητας της διάσωσης θα πρέπει να είναι όχι μόνο η διατήρηση, αλλά και η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και, στον βαθμό που είναι εφικτό, η πιθανή συγχώνευση εταιριών για την άμεση δημιουργία μεγαλύτερων, βιώσιμων μονάδων, καθώς έτσι θα οδηγηθούν στην μείωση του κόστους παραγωγής.

Αναλυτικότερα, ως προς το νέο συμπληρωματικό νόμισμα, που θα έχει την μορφή ενός κυκλοφορήσιμου ομολόγου σημειώνονται τα ακόλουθα:

Το κράτος δημιουργεί ομόλογα που αντιστοιχούν στο χρέος των εταιριών οι οποίες δέχονται να είναι μέρος τής πολιτικής αυτής ή ενός συνόλου cluster ομοειδών εταιριών. Οι εταιρίες, που εντάσσονται στην πολιτική αυτή, πραγματοποιούν, λοιπόν, αύξηση κεφαλαίου ισόποση με το εν λόγω χρέος τους. Αυτό καλύπτεται, όπως τονίστηκε, από τα προτεινόμενα ομόλογα.

Η επιβίωση αυτών των επιχειρήσεων μπορεί λοιπόν να υποστηριχθεί με μια Αύξηση του Μετοχικού Κεφαλαίου (ΑΜΚ) τους, με ποσό που να καλύπτει οφειλές σε τράπεζες, Ταμεία και προμηθευτές. Η ΑΜΚ θα κατευθυνθεί άμεσα στην αποπληρωμή των οφειλών αυτών, μετά από την υποβολή ενός αναπτυξιακού Business Plan. Κύριο στοιχείο προτεραιότητας της διάσωσης θα πρέπει να είναι όχι μόνο η διατήρηση αλλά και η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και με την πιθανή προϋπόθεση επιχειρηματικών συγχωνεύσεων για την άμεση δημιουργία μεγαλύτερων, βιώσιμων μονάδων με δημιουργία οικονομιών κλίμακας.
Επιχειρήσεις με θετικό μέλλον πρέπει να τύχουν μιας τέτοιας προσπάθειας διάσωσης. Έτσι θα διασωθούν, έμμεσα και οι τράπεζες και τα Ταμεία και θα αποφύγουμε μια γενική κατάρρευση με τον αφελληνισμό τους. Οι σημερινές προτάσεις των τραπεζών για ρυθμίσεις δανείων με νέα επιτόκια γύρω στο 10% είναι εξωπραγματικές και οδηγούν σε βέβαιο αφανισμό την ιδιωτική οικονομία.

Τα εν λόγω ομόλογα θα τα διαχειρίζεται μια Εταιρία Ειδικού Σκοπού, που θα συσταθεί για το σκοπό αυτό. Η Εταιρία αυτή γίνεται μέτοχος (για τις εισηγμένες) ή συνεταίρος (για τις μη εισηγμένες) κατέχοντας το 51% του κεφαλαίου των επιχειρήσεων, που ανακοινώνουν ότι θέλουν να ενταχθούν στο πρόγραμμα.

Αποτελεί, λοιπόν, τον νέο μέτοχο-συνεταίρο των εν λόγω επιχειρήσεων. Τα ομόλογα ως κυκλοφορήσιμα, τα παίρνει η υπερχρεωμένη εταιρία και με αυτά εξοφλεί τα χρέη της. Η Εταιρία Ειδικού Σκοπού, θα ελέγχει για ένα εύλογο διάστημα 6-10 ετών τις εν λόγω εταιρίες επιβλέποντας την υλοποίηση του Business Plan. Η επίβλεψη της διαχείρισης αυτών των εταιρειών, που θα λάβουν τα συγκεκριμένα ομόλογα, θα ανατεθεί, μέσω των Εταιρειών Ειδικού Σκοπού, στις τράπεζες, στο πλαίσιο της συνολικής ρύθμισης, χωρίς να απαιτηθεί καμία νέα πρόσληψη. Είναι απαραίτητη η πλήρης αποφυγή τού αποτυχημένου μοντέλου των παλαιών προβληματικών επιχειρήσεων με τα δεκάδες κομματικά στελέχη.

Εάν δεν πραγματοποιούνται τα προβλεπόμενα από το Business Plan, το πλειοψηφικό πακέτο τού 51%, θα πωλείται σε άλλα παρεμφερή επιτυχημένα σχήματα εταιρειών με σκοπό την δημιουργία ακόμη μεγαλύτερων, ανταγωνιστικά πιο βιώσιμων επιχειρήσεων, επιτυγχάνοντας νέες, προφανείς οικονομίες κλίμακας και αλλαγή τού management των επιχειρήσεων αυτών.

Έτσι, μπορούν να σωθούν π.χ. τα ξενοδοχεία μας που αποτελούν τον κορμό τού πάγιου πλούτου τής οικονομίας μας, και κινδυνεύουν σήμερα να ξεπουληθούν σε vulture funds [κοράκια] (τα οποία όσο πιο φθηνά τα πάρουν τόσο πιο μεγάλη μίζα θα δώσουν. Βλ. σχετική δήλωση Stigklitz 2001 στο: http://www.gregpalast.com/the- globalizer-who-came-in-from-the-cold/) στον βωμό τής ανύπαρκτης «ανάπτυξης» και θα δοθεί η δυνατότητα σε χιλιάδες μικροεπιχειρηματίες και βιοτέχνες που αποτελούν τον κορμό της οικονομίας, να ασχοληθούν παραγωγικά με την ανάπτυξη και την δημιουργία θέσεων εργασίας συνεργαζόμενοι, αντί να τρέχουν πελαγωμένοι από Ταμείο σε Ταμείο και από τράπεζα σε τράπεζα.

Δίνεται το ακόλουθο παράδειγμα για την καλύτερη κατανόηση των προαναφερθέντων. Έχουμε μια τουριστική εταιρία με κεφάλαιο 43 εκατ. ευρώ. Χρωστά 15 εκατ. ευρώ (11 στις τράπεζες, 2 στο ΙΚΑ και 2 σε προμηθευτές). Αν δεν βρει τα απαραίτητα κεφάλαια, τότε θα ξεπουληθεί για (μέγιστο) 15 εκατομμύρια ευρώ άμεσα. Ο νέος κεφαλαιούχος (τι εθνότητας;) θα αποκτήσει με το 1/3 των χρημάτων όλη την εταιρία. Αν δε βρεθεί λύση για ρυθμίσεις των χρεών των εταιριών, τότε μπορεί να δούμε ένα μαζικό αφελληνισμό τουριστικών κ.λπ. εταιριών, που θα πουληθούν «κοψοχρονιά», όλως τυχαίως σε Γερμανούς, Ολλανδούς κ.ά.

Αντί αυτού, λοιπόν, προτείνεται το εξής: Η εταιρία κάνει αύξηση κεφαλαίου ίση με το ποσό του χρέους της, δηλαδή 15 εκατ. ευρώ. Το κράτος, μέσω μιας Εταιρίας Ειδικού Σκοπού, δημιουργεί ισόποσα ομόλογα με τα οποία «αγοράζει» αυτό το χρέος. Παράλληλα, γίνεται μέτοχος-συνεταίρος με το 51% του κεφαλαίου τής εταιρίας. Η εταιρία εξοφλεί την Τράπεζα (11 εκ) το ΙΚΑ (2 εκ) και τους προμηθευτές (2 εκ) δίνοντας ισόποσα ομόλογα. Απαλλαγμένη τής θηλιάς των δανείων αναπτύσσει το νέο της business plan που το παρακολουθεί, όπως προαναφέρθηκε, ο συνεταίρος της, δηλαδή η Εταιρία Ειδικού Σκοπού. Από την άλλη, αυξάνεται η ρευστότητα στην αγορά και τα ομόλογα αυτά καλύπτουν οτιδήποτε μορφή υποχρεώσεις των Τραπεζών, του ΙΚΑ ή των προμηθευτών προς το Δημόσιο.

Αν, όπως προαναφέρθηκε, η εταιρία δεν τηρήσει το business plan βάσει του οποίου δημιουργήθηκαν τα εν λόγω ομόλογα, καθώς δε θα εκμεταλλευτεί με τον τρόπο που πρέπει την σανίδα σωτηρίας που της προσφέρεται, τότε περιέρχεται στην ιδιοκτησία τού συνεταίρου, δηλαδή της Εταιρίας Ειδικού Σκοπού, με σκοπό την συγχώνευση της με άλλο ομοειδές σχήμα.