Το τελικό χτύπημα για την δημοκρατία της Βενεζουέλας

Αλλά και οι γείτονες της Βενεζουέλας πρέπει να κάνουν περισσότερα. Το πρώτο βήμα θα πρέπει να είναι να συγκαλέσουν άλλη μια συζήτηση και ακόμη και ψηφοφορία για την κατάσταση της δημοκρατίας στην Βενεζουέλα εντός του ΟΑΚ (Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών). Με την επίκληση της Δημοκρατικής Χάρτας του 2001 του ΟΑΚ, τα μέλη της οργάνωσης συλλογικά θα αποκαλύψουν τις ξεδιάντροπες παραβιάσεις των δημοκρατικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Βενεζουέλα και θα δώσουν την άδεια σε μεμονωμένα μέλη να επιβάλουν εθελοντικά κυρώσεις στην κυβέρνηση. Παρά το γεγονός ότι μια τέτοια ψηφοφορία θα ενθαρρύνει σίγουρα την κυβέρνηση Maduro να την καταγγείλει ως ξένη επέμβαση, πιθανότατα θα ξεκινήσει τις πρώτες σοβαρές συνομιλίες μεταξύ του PSUV και της αντιπολίτευσης. Το δεύτερο θα πρέπει να είναι να ακολουθηθεί το παράδειγμα των Ηνωμένων Πολιτειών και να αρνούνται επιλεκτικά βίζες [29] για Βενεζουελάνους αξιωματούχους που συνδέονται με παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και με διαφθορά. Αυτό θα στείλει ένα ισχυρό, περιφερειακό μήνυμα ότι οι κρατικοί αξιωματούχοι που έχουν λάβει μέρος σε παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν θα είναι σε θέση να ταξιδέψουν σε επιλεγμένες χώρες και θα μπορούσαν να δουν τα περιουσιακά τους στοιχεία να παγώνουν -ένα σημάδι ότι οι γείτονες της Βενεζουέλας δεν θα ανεχθούν την επίσημη ατιμωρησία και ένα κίνητρο για τους αξιωματούχους του PSUV να εξετάσουν επιλογές πέρα από την προσκόλληση σε μια ναυαγισμένη κυβέρνηση. Το τρίτο είναι να καταπέσει η αστεία πεποίθηση ότι η UNASUR ή το Βατικανό μπορούν να συγκαλέσουν μια σοβαρή προσπάθεια διαμεσολάβησης χωρίς την θέληση ή την εξουσία είτε να αναγνωρίσουν την ευθύνη της κυβέρνησης Maduro να προστατεύει τους πολίτες της και να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα είτε να επιβάλλουν κυρώσεις μη συμμόρφωσης στην κυβέρνησή του. Για πολύ καιρό, οι ηγέτες της αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας έχουν τα συνταγματικά δικαιώματά τους ποδοπατημένα, παρά τις παραινέσεις της διεθνούς κοινότητας. Οι [όποιες] μελλοντικές συνομιλίες πρέπει να αρχίσουν με την λογοδοσία της κυβέρνησης για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων και των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Από την πλευρά της, η διεθνής κοινότητα πρέπει να ενισχύσει την δέσμευσή της για ένα δημοκρατικό δημοψήφισμα ανάκλησης, το οποίο μέχρι στιγμής είναι πρόθυμη να προωθήσει αλλά όχι να επιβάλει. Είναι καιρός οι γειτονικές χώρες, ο ΟΑΚ, ο Καναδάς, οι Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμη και η UNASUR να απαιτήσουν λογοδοσία για την άρνηση της κυβέρνησης της Βενεζουέλας να συμμορφωθεί με τις επανειλημμένες και αναπάντητες εκκλήσεις τους για μεγαλύτερο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και για ένα δημοψήφισμα ανάκλησης.

Η απειλή της ευρείας κοινωνικής σύγκρουσης ή της κατάρρευσης στην Βενεζουέλα είναι πραγματική. Δεκαεπτά χρόνια «τσαβιστικής» κυβέρνησης αποδιάρθρωσαν και αλλοίωσαν το κράτος, έστειλαν την οικονομία σε έναν φαύλο κύκλο, έφεραν ελλείψεις σε τρόφιμα και υποσιτισμό, και έβαλαν τους Βενεζουελάνους τον έναν εναντίον του άλλου. Χωρίς να έχουν κανένα άλλο μέσο οι Βενεζουελάνοι για να εκφράσουν την απογοήτευσή τους και να απαιτήσουν την λογοδοσία για την ανθρωπιστική καταστροφή που αντιμετωπίζουν τώρα, οι πολίτες θα κατεβαίνουν όλο και περισσότερο στους δρόμους, αλλά δεν έχουν σαφή τελικό στόχο. Σε κάποιο σημείο, η αντιπαράθεση μεταξύ της κυβέρνησης και των πολιτών της θα μπορούσε να εκραγεί. Μέχρι τώρα, οι γείτονες της Βενεζουέλας ήταν σε μεγάλο βαθμό σιωπηλοί παρατηρητές, ελπίζοντας ότι η κρίση θα επιλυθεί μόνη της με κάποιο τρόπο. Όπως έδειξαν η ανακοίνωση του εκλογικού συμβουλίου και η αποτυχημένη διαμεσολάβηση που ακολούθησε, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει.

Copyright © 2016 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/venezuela/2016-11-01/final-blow-...