Η γεωπολιτική των ρωσο-αμερικανικών ενεργειακών ανταγωνισμών

i) Πώς θα αντιμετωπίσει η Ουάσιγκτον μια πιθανή επικράτηση ή έστω ισχυρή επιρροή των ενόπλων σαλαφιστικών στοιχείων του Daesh και της al Qaeda εντός μιας Μεγάλης Αλβανίας η οποία θα ανήκει στο θεσμικό πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε;

ii) Πώς θα πείσει τους Ευρωπαίους συμμάχους της για μια αναλόγου επικινδυνότητας γειτνίαση και θεσμικά ευρωπαϊκή συνεργασία, η οποία θα αυξήσει κατακορύφως την επιρροή των ισλαμιστικών ιεροπολεμικών στοιχείων στο εσωτερικό θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ;

iii) Και επί πόσον θα δύναται να ελέγχει την εργαλειοποίηση του ιεροπολεμικού Ισλάμ από την αντιαμερικανική, αντισημιτική και ισλαμιστική «σύμμαχο» Τουρκία των Αδελφών Μουσουλμάνων υπό οποίοι ευρίσκονται υπό την κηδεμονία του Κατάρ; Ενός Κατάρ, το οποίον με την σειρά του απομονώθηκε από τις ΗΠΑ, τις λοιπές χώρες του Κόλπου και το Ισραήλ, «ως προωθητής της διεθνούς τρομοκρατίας»;

Η δεύτερη ομάδα αφορά την διαχείριση του αλβανο-ισλαμιστικού εθνικισμού σε συνδυασμό με το ζήτημα της ονομασίας της FYROM: Ονομασία του τύπου «Upper Macedonia» θα επιτρέψει την άμεση και κεραυνοβόλο αλυτρωτική διεκδίκηση από πλευράς Σκοπίων μιας «μακεδονικής εθνικής ταυτότητος» η οποία θα οδηγήσει σε ελληνο-σκοπιανές αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ. Και αυτό διότι το «Upper Macedonia» δεν τις αποκλείει κατ' ουδένα τρόπο.

Εκεί θα δοθούν πάμπολλες δυνατότητες για παρεμβάσεις πάσης φύσεως από πλευράς της Άγκυρας. Για τον σκοπό αυτό, η Άγκυρα θα χρησιμοποιήσει -μεταξύ άλλων εργαλείων- και το δίκτυο των υπό του Κάταρ χρηματοδοτουμένων Αδελφών Μουσουλμάνων, για covert operations (συγκεκαλυμμένες επιχειρήσεις) αποσταθεροποιήσεως στο εσωτερικό της Ελλάδος και πρωτίστως στην Δυτική Θράκη όπου διατηρεί, μέσω του τουρκικού προξενείου, ισχυρό δίκτυο αναλόγου ιδεολογικής ταυτότητος.

Μια ανάλογη εξέλιξη θα εντείνει έτι περισσότερον τις ήδη τεταμένες σχέσεις Ελλάδος-Τουρκίας και θα οδηγήσει ακόμη και σε θερμές ρήξεις οι οποίες θα τύχουν εκμεταλλεύσεως από εξω-ΝΑΤΟϊκούς παράγοντες.
Με τα μέτωπα της Β. Κορέας, της Συρίας, του Ιράν, της Βενεζουέλας και του Κουρδιστάν ανοικτά, θα συνέφερε το ΝΑΤΟ μια τέτοιου είδους αναταραχή στην νοτιο-ανατολική πτέρυγα της Συμμαχίας;

Ονομασία η οποία δεν θα προσβάλλει φαντασιακές ή πραγματικές εθνικές ταυτότητες ούτε του αλβανικού αλλά ούτε και του σλαβικού στοιχείου και η οποία θα προσδιορίζει αυτόνομα και άνευ εθνικιστικών συνειρμών την περιοχή της FYROM εμφανίζεται σε πολλούς προβληματιζόμενους κύκλους της Δύσεως ως η καταλληλότερη. Μια τέτοια ονομασία μπορεί να είναι η «Κεντροβαλκανική Δημοκρατία» (Republique Cetrobalkane, Centrobalkan Republic). Η ονομασία αυτή επιτρέπει την διατήρηση των ταυτοτικών πολιτισμικών στοιχείων των συνιστωσών εθνοτήτων και ορίζει γεωγραφικώς το νέο κράτος. Επιπλέον, το προηγούμενον υπάρχει στο διεθνολογικό συνειδητό με την ονομασία της Κεντρο-αφρικανικής Δημοκρατίας [Republique Centrafricaine (fr.), Central African Republic (en.)]. Ακόμη, επιτρέπει στο ΝΑΤΟ να καταγράφει μια σημειολογική επιρροή, μνημονεύοντας στον κατάλογο των επιρροών του, τα Βαλκάνια.

Επίσης, η ονομασία «Upper Macedonia» θέτει ακόμη ένα ζήτημα, αυτήν την φορά για την Σερβία: Διότι ποιός θα ορίσει, τελικώς, πού οριοθετείται βορείως, η Upper Macedonia; Μήπως συμπεριλαμβάνει και την κοιλάδα του Πρέσεβο (κατά τους αλβανο-ισλαμιστές εθνικιστές); Διότι εάν το αλβανικό στοιχείο το οποίο στηρίζει την παρούσα κυβέρνηση στα Σκόπια λάβει το φαντασιακό εθνοτικό «μακεδονικό» χαρακτηριστικό, και εφόσον η παρουσία του είναι έντονη στην κοιλάδα του Πρέσεβο, τι θα το εμπόδιζε να την διεκδικήσει από την Σερβία με τα ίδια εργαλεία (Τουρκία, UÇK, τζιχαντιστές μαχητές); Πώς θα το αντιμετώπιζε αυτό η Ρωσία; Και τί θα σήμαινε για την ασφάλεια και την σταθερότητα στην νοτιο-ανατολική Ευρώπη;

Συμπερασματικά, λαμβανομένων των ανωτέρω υπόψη, είναι εύλογο η ελληνική πρόταση για την ονομασία να είναι η ανωτέρω. Πιθανές άλλες, συνιστούν σοβαρούς άμεσους και μελλοντικούς θερμούς και αποσταθεροποιητικούς κινδύνους για όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη και κυρίως για τους πόλους διεθνούς ισχύος της Μόσχας και της Ουάσιγκτον.

Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ

Το Βερολίνο αντιδρά διότι πλήττονται οι επιχειρηματικές του δραστηριότητες όπως το consortsium του Nordstream II, πρόεδρος του οποίου είναι ο Γερμανός τέως καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ αλλά και το έργο του αγωγού Blue Stream (άρθρο 232,) [11], ο οποίος θα τροφοδοτεί την Τουρκία με ρωσικό φυσικό αέριο μέσω Ευξείνου Πόντου και όπου και εκεί υπάρχουν γερμανικά συμφέροντα.

Επιπλέον οι ΗΠΑ, παρά τις επιβληθείσες στους ευρωπαϊκούς ομίλους ρήτρες απαγορεύσεως, διεφύλαξαν δι’ εαυτάς το προνόμιο ώστε οι συνεργασίες μεταξύ αμερικανικών και ρωσικών εταιρειών στον Αρκτικό Κύκλο να δύνανται να τελούνται άνευ εμποδίων και κατ' απαίτησιν των αμερικανικών εταιρειών να δύνανται οι ρωσικές εταιρείες των consortium αυτών να διατηρούν το 33% των μετοχών τους (άρθρο 223, εδάφιον d) [12].

Φυσικά, η δυναμένη να εκφρασθεί, ενόψει των γερμανικών εκλογών, γερμανική σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση κατήγγειλε δια του σοσιαλδημοκράτη Γερμανού υπουργού επί των Εξωτερικών, Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, και της σοσιαλδημοκράτου υπουργού Οικονομικών, Μπριγκίτε Τσίπρις, ως μέσον των ΗΠΑ για απόκτηση συγκριτικού πλεονεκτήματος έναντι των ρωσικών εταιρειών αναφορικώς με τις ευρωπαϊκές εισαγωγές υδρογονανθράκων με εύλογη άνοδο του ενεργειακού κόστους των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων και για προαγωγή της εξάρτησης των ευρωπαϊκών οικονομιών από το φθηνότερο σχιστολιθικό αέριο και πετρέλαιο που έχει αρχίσει να εξάγεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ανατρέποντας, κατ' αντίστροφη φορά, την ενεργειακή ασφάλεια των ευρωπαϊκών προμηθειών.