Ο ατέρμονος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας

Η έκκληση για την αντιμετώπιση των τοπικών παραπόνων και για την ανασύσταση της διακυβέρνησης, δεν είναι νέα. Η δυσκολία είναι στο να βρεθεί ένας τρόπος να γίνει σε κλίμακα και χωρίς μια τεράστια στρατιωτική ανάπτυξη. Η κλιμάκωση απαιτεί δουλειά μέσω πρόσθετων εταίρων, τόσο των περιφερειακών φορέων όσο και των κρατικών. Συμμαχίες και διμερείς σχέσεις θα είναι καθοριστικής σημασίας για να ολοκληρωθούν εργασίες-κλειδιά σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο στρατός των ΗΠΑ πρέπει να βοηθήσει στην ενεργοποίηση και στην δημιουργία ανεκτών συνθηκών επί τόπου, τόσο για τους κρατικούς όσο και για τους υποκρατικούς εταίρους, για να επιχειρούν. Η ασφάλεια δεν πρέπει να αποτελεί προϋπόθεση για την εφαρμογή ή την παροχή προγραμμάτων ανθρωπιστικής και αναπτυξιακής βοήθειας.

Τέτοιες στρατηγικές αναπόφευκτα απαιτούν μεγαλύτερη αποδοχή του ρίσκου. Ρίσκο για το προσωπικό. Ρίσκο κακών εταίρων. Ρίσκο αποτυχίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν χάσει την ικανότητά τους να κατανοούν και να διαμορφώνουν περιβάλλοντα, δεδομένου ότι το προσωπικό τους έχει υποχωρήσει. Οι χώροι που έχουν αφήσει πίσω τους, έχουν γεμίσει τώρα από τις σαλαφιτικές τζιχαντιστικές ομάδες και άλλους δρώντες, συμπεριλαμβανομένων του Ιράν και της Ρωσίας, οι οποίοι είναι πιο πρόθυμοι να εκθέσουν το προσωπικό τους σε ρίσκο. Το να αποφεύγονται οι ατελείς εταίροι, συμπεριλαμβανομένων των υποκρατικών φορέων, επέτρεψε επίσης στους αντιπάλους των ΗΠΑ να προχωρήσουν αντ’ αυτών. Ο φόβος του παραπατήματος και της επιδείνωσης της κατάστασης έχει παραλύσει τις Ηνωμένες Πολιτείες από το να αναλάβουν δράση όπου χρειάζεται για να διαμορφώσουν τις συγκρούσεις, επιτρέποντας σε άλλους, συμπεριλαμβανομένων των μη τέλειων εταίρων, να ενεργήσουν. Είναι μια πραγματικότητα ότι δεν είναι όλοι οι εταίροι τέλειοι -δεν είναι τέλειοι τώρα και τα ενδιαφέροντά τους θα αποκλίνουν κάποια στιγμή- αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν πάντα να επιλέξουν να σταματήσουν τις κακές συνεργασίες. Οι αποτυχίες πρέπει να εκληφθούν ως διδάγματα και όχι ως απώλειες, έτσι ώστε, όπως και ο εχθρός, οι Ηνωμένες Πολιτείες να μπορούν να προσαρμοστούν και να βελτιωθούν.

Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας [11] δεν θα κερδηθεί μόνο από τις στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ ή από άλλες συνεργαζόμενες δυνάμεις. Οι στρατιωτικές ενέργειες πρέπει να στηρίζουν μια ευρύτερη προσπάθεια για την επιστροφή της ασφάλειας στις σουνιτικές κοινότητες και να ανοίξουν έτσι ένα χώρο για να ανταγωνιστούν το σαλαφιτικό τζιχαντιστικό κίνημα. Οι Αμερικανοί διπλωμάτες πρέπει να αναπτύξουν σχέσεις με βασικούς ενδιαφερόμενους, προκειμένου να κατανοήσουν τις θέσεις τους και να διαπραγματευτούν τις λύσεις των συγκρούσεων. Η εξωτερική βοήθεια μπορεί να διαδραματίσει κρίσιμο ρόλο στην αντιμετώπιση του σαλαφιτικού τζιχαντιστικού κινήματος όταν εφαρμοστεί έξυπνα για να προωθήσει τη νόμιμη, τοπική διακυβέρνηση ή να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός για την διαμόρφωση της συμπεριφοράς του καθεστώτος.

Είναι σαφές ότι η τρέχουσα στρατηγική της Ουάσινγκτον της στόχευσης συγκεκριμένων τρομοκρατικών ομάδων έχει επιφέρει μη επιθυμητά τελικά αποτελέσματα. Αν και δεν υπάρχει εύκολη συνταγή για την αντιμετώπιση του σαλαφιτικού τζιχαντιστικού κινήματος παγκοσμίως, είναι σημαντικό να θυμόμαστε αυτές τις κατευθυντήριες αρχές: Είναι αδύνατο να νικηθεί ένα ιδεολογικό κίνημα στρατιωτικά, και ένας σίγουρος τρόπος για να χαθεί ο πόλεμος εναντίον της τρομοκρατίας είναι η επικέντρωση στην κατανίκηση μόνο μιας μικρής πτυχής ενός κινήματος, αντί για την εστίαση στο σύνολο όλων των κινούμενων μερών. Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν δεχτούν αυτή την πραγματικότητα, θα βρεθούν μπλεγμένες σε έναν ατέρμονο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας και θα περιμένουν ένα πραγματικό «αποστολή εξετελέσθη» που δεν θα έρθει ποτέ.

Copyright © 2018 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/2018-05-11/never-ending-war-terror