Ο κορωνοϊός θα μπορούσε να αλλάξει την παγκόσμια τάξη

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, αντιθέτως, στερούνται των εφοδίων και της ικανότητας να ανταποκριθούν σε πολλά από την δική τους ζήτηση, πόσω μάλλον να παράσχουν βοήθεια σε περιοχές κρίσης αλλού. Η εικόνα είναι ζοφερή. Το Αμερικανικό Στρατηγικό Εθνικό Απόθεμα των Ηνωμένων Πολιτειών, το απόθεμα του έθνους σε κρίσιμες ιατρικές προμήθειες, πιστεύεται ότι έχει μόνο το 1% [11] από τις μάσκες και τους αναπνευστήρες και ίσως το 10% των εξαεριστήρων [14] που χρειάζονται για να αντιμετωπίσει την πανδημία. Τα υπόλοιπα θα πρέπει να καλυφθούν από εισαγωγές από την Κίνα ή με την ταχεία αύξηση της εγχώριας παραγωγής. Ομοίως, το μερίδιο της Κίνας [15] στην αγορά αντιβιοτικών ΗΠΑ είναι περισσότερο από 95% και τα περισσότερα από τα συστατικά δεν μπορούν να κατασκευαστούν στην εγχώρια αγορά. Παρόλο που η Ουάσιγκτον προσέφερε βοήθεια στην Κίνα και σε άλλους [16] στην αρχή της κρίσης, είναι λιγότερο ικανή να το πράξει τώρα, καθώς οι δικές της ανάγκες μεγαλώνουν˙ το Πεκίνο, αντίθετα, προσφέρει βοήθεια ακριβώς όταν η παγκόσμια ανάγκη είναι μεγαλύτερη.

Η απάντηση στην κρίση, ωστόσο, δεν αφορά μόνο τα υλικά αγαθά. Κατά την διάρκεια της κρίσης του Εbola την περίοδο 2014-2015, οι Ηνωμένες Πολιτείες συνέπηξαν και ηγήθηκαν ενός συνασπισμού δεκάδων χωρών για την αντιμετώπιση της εξάπλωσης της νόσου. Η κυβέρνηση Trump απέφυγε μέχρι τώρα μια παρόμοια προσπάθεια ηγεσίας για να ανταποκριθεί στον κορωνοϊό. Ακόμη και ο συντονισμός με συμμάχους εκλείπει. Για παράδειγμα, η Ουάσινγκτον φαίνεται να μην είχε προειδοποιήσει τους Ευρωπαίους συμμάχους της [17] για την απαγόρευση των ταξιδιών από την Ευρώπη.

Η Κίνα, αντίθετα, έχει αναλάβει μια ισχυρή διπλωματική εκστρατεία για να συγκαλέσει δεκάδες χώρες και εκατοντάδες αξιωματούχους, γενικώς μέσω τηλεδιάσκεψης, για να μοιραστούν πληροφορίες σχετικά με την πανδημία και διδάγματα από την εμπειρία της ίδιας της Κίνας στη μάχη κατά της ασθένειας. Όπως και μεγάλο μέρος της διπλωματίας της Κίνας, αυτές οι προσπάθειες συσκέψεων διεξάγονται γενικότερα σε περιφερειακό επίπεδο ή μέσω περιφερειακών φορέων. Περιλαμβάνουν κλήσεις με κράτη της κεντρικής και ανατολικής [18] Ευρώπης μέσω του μηχανισμού «17 + 1», με την γραμματεία του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης, με δέκα νησιωτικά κράτη του Ειρηνικού [19], καθώς και με άλλες ομάδες στην Αφρική, την Ευρώπη και την Ασία. Και η Κίνα εργάζεται σκληρά για να δημοσιοποιήσει τέτοιες πρωτοβουλίες. Σχεδόν κάθε [20] ιστορία [21] στην πρώτη σελίδα των οργάνων προπαγάνδας που στοχεύουν στο εξωτερικό, διαφημίζει τις προσπάθειες της Κίνας να βοηθήσει διάφορες χώρες με αγαθά και πληροφορίες ενώ υπογραμμίζει την υπεροχή της προσέγγισης του Πεκίνου.

ΠΏΣ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΗΓΕΣΙΑ

Το βασικό πλεονέκτημα της Κίνας στην επιδίωξή της για παγκόσμια ηγεσία –ενόψει του κορωνοϊού και ευρύτερα- είναι η αντιληπτή ανεπάρκεια και η εσωστρεφής εστίαση της πολιτικής των ΗΠΑ. Η τελική επιτυχία της επιδίωξης της Κίνας, ως εκ τούτου, θα εξαρτηθεί τόσο από το τι συμβαίνει στην Ουάσιγκτον όσο και από το τι συμβαίνει στο Πεκίνο. Κατά την τρέχουσα κρίση, η Ουάσινγκτον μπορεί να γυρίσει την παλίρροια αν αποδειχθεί ικανή να κάνει ό, τι αναμένεται από έναν ηγέτη: Να διαχειριστεί το πρόβλημα εγχωρίως, να παρέχει παγκόσμια δημόσια αγαθά, και να συντονίσει μια παγκόσμια αντίδραση.

Το πρώτο από αυτά τα καθήκοντα -η διακοπή της εξάπλωσης της νόσου και η προστασία των ευάλωτων πληθυσμών στις Ηνωμένες Πολιτείες- είναι πιο επείγον και σε μεγάλο βαθμό θέμα εσωτερικής διακυβέρνησης παρά γεωπολιτικής. Αλλά το πώς θα το χειριστεί η Ουάσινγκτον θα έχει γεωπολιτικές συνέπειες, και όχι μόνο στον βαθμό που θα αποκαταστήσει ή δεν θα αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη στην ανταπόκριση των ΗΠΑ. Για παράδειγμα, αν η ομοσπονδιακή κυβέρνηση στηρίξει άμεσα και επιδοτήσει την επέκταση της εγχώριας παραγωγής μασκών, αναπνευστήρων και εξαεριστήρων -μια αντίδραση που αρμόζει στο πολεμικό επείγον αυτής της πανδημίας- θα σώσει και αμερικανικές ζωές και θα βοηθήσει άλλους σε όλο τον κόσμο μειώνοντας την σπανιότητα των παγκόσμιων προμηθειών.

Ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι σήμερα σε θέση να ανταποκριθούν στις επείγουσες υλικές απαιτήσεις της πανδημίας, η συνεχιζόμενη παγκόσμια αιχμή τους στις βιοεπιστήμες και την βιοτεχνολογία μπορεί να συμβάλει στην εξεύρεση μιας πραγματικής λύσης στην κρίση: Το εμβόλιο. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ μπορεί να βοηθήσει με την παροχή κινήτρων στα εργαστήρια και στις εταιρείες των ΗΠΑ να αναλάβουν ένα ιατρικό «Σχέδιο Μανχάταν» για να επινοήσουν, να δοκιμάσουν γρήγορα σε κλινικές δοκιμές, και να παράγουν μαζικά ένα εμβόλιο. Επειδή οι προσπάθειες αυτές είναι δαπανηρές και απαιτούν τρομακτικά υψηλές επενδύσεις [22], η γενναιόδωρη κρατική χρηματοδότηση και τα μπόνους για την επιτυχή παραγωγή εμβολίων θα μπορούσαν να κάνουν την διαφορά. Αξίζει να σημειωθεί ότι παρά την κακή διαχείριση της Ουάσινγκτον, πολιτειακές και τοπικές κυβερνήσεις, μη κερδοσκοπικές και θρησκευτικές οργανώσεις, πανεπιστήμια και εταιρείες δεν περιμένουν την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να οργανωθεί πριν αναλάβουν δράση [οι ίδιες]. Εταιρείες και ερευνητές που χρηματοδοτούνται από τις ΗΠΑ [23] προχωρούν ήδη προς την κατεύθυνση ενός εμβολίου -αν και ακόμη και στο βέλτιστο σενάριο, θα περάσει αρκετός χρόνος πριν κάποιο να είναι έτοιμο για ευρεία χρήση.

Ωστόσο, ακόμη και καθώς επικεντρώνεται στις προσπάθειες εγχωρίως, η Ουάσιγκτον δεν μπορεί απλώς να αγνοήσει την ανάγκη μιας συντονισμένης παγκόσμιας αντίδρασης. Μόνο η ισχυρή ηγεσία μπορεί να επιλύσει προβλήματα παγκόσμιου συντονισμού που σχετίζονται με ταξιδιωτικούς περιορισμούς, ανταλλαγή πληροφοριών, και ροή κρίσιμων αγαθών. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν παράσχει με επιτυχία μια τέτοια ηγεσία εδώ και δεκαετίες και πρέπει να το κάνουν και πάλι.