Secure ConnectionΗ κακή πολιτική μπορεί να υπονομεύσει την καλή δημόσια υγεία
Γιατί ακόμη και καλά προετοιμασμένες χώρες απέτυχαν στο τεστ της πανδημίας
Περίληψη Κειμένου και Βιογραφικό Συγγραφέα
Η θανατηφόρα και με μεγάλο κόστος δοκιμασία του περασμένου έτους αποκάλυψε ότι οι κυβερνήσεις που λειτουργούν καλά και διαθέτουν περιορισμένα εργαλεία έχουν καλύτερη απόδοση από εκείνες που λειτουργούν άσχημα και διαθέτουν τα καλύτερα εργαλεία.
Ο CHRISTOPHER T. LEE είναι ιατρικός επιδημιολόγος και διευθυντής της Global Epidemic Preparedness and Response στην Resolve to Save Lives. Στο παρελθόν διετέλεσε ιατρικός αξιωματούχος στην Ομάδα Εξάλειψης της Ιλαράς, στο Τμήμα Παγκόσμιας Ανοσοποίησης, στα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων και ως αξιωματικός υπηρεσίας πληροφοριών για τις επιδημίες τοποθετημένος στο Τμήμα Υγείας της Νέας Υόρκης.
Ο TOM FRIEDEN είναι ανώτερος συνεργάτης για την Παγκόσμια Υγεία στο Council on Foreign Relations και πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Resolve to Save Lives, μιας πρωτοβουλίας της Vital Strategies. Διετέλεσε Διευθυντής των Κέντρων Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ από το 2009 έως το 2017 και Επίτροπος του Υπουργείου Υγείας της Νέας Υόρκης από το 2002 έως το 2009.
Η κάλυψη των κενών που εντοπίστηκαν κατά την διαδικασία της JEE θα κάνει τον κόσμο ασφαλέστερο, αλλά θα απαιτήσει συνεχείς επενδύσεις. Οι χώρες με χαμηλό και μεσαίο εισόδημα θα χρειαστούν χρηματοδότηση της τάξης των 5 έως 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως για μια δεκαετία για να καλύψουν τα σημαντικότερα κενά που εντοπίστηκαν από τις JEE τους. Το κόστος της αδράνειας, ωστόσο, είναι πολύ μεγαλύτερο: το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο υπολόγισε [8] τον Οκτώβριο του 2020 ότι η COVID-19 έχει ήδη κοστίσει στον κόσμο περίπου 20 τρισεκατομμύρια δολάρια. Μαζί με κεφάλαια, πολλές χώρες θα χρειαστούν τεχνική υποστήριξη και βοήθεια για την ενίσχυση των θεσμών και της διακυβέρνησης της δημόσιας υγείας.
Η διακυβέρνηση αποτελεί τυφλό σημείο για την JEE, κυρίως επειδή η αποτελεσματικότητά της είναι δύσκολο να μετρηθεί. Όμως κάποιος βαθμός αξιολόγησης είναι δυνατός. Οι κυβερνήσεις πρέπει να αξιολογούν και να αναφέρουν τακτικά πόσο γρήγορα εντοπίζουν, γνωστοποιούν, και ανταποκρίνονται σε σοβαρές απειλές για την δημόσια υγεία. Προτείνουμε [9] ως σημείο εκκίνησης για συζήτηση έναν στόχο 7-1-7: κάθε χώρα θα πρέπει να είναι σε θέση να εντοπίσει μια νέα ύποπτη επιδημία εντός επτά ημερών από την εμφάνισή της, να ξεκινήσει την διερεύνηση και να την αναφέρει εντός μιας ημέρας, και να δομήσει μια αποτελεσματική ανταπόκριση (αυτό που συνεπάγεται να μπορεί να καθοριστεί σαφώς για κάθε επικίνδυνο παθογόνο) εντός επτά ημερών.
Οι ικανότητες μιας κυβέρνησης αλλάζουν όταν νέα άτομα και κόμματα έρχονται στην εξουσία. Οι νέες κυβερνήσεις θα πρέπει να διενεργήσουν προσομοιώσεις πανδημίας προκειμένου να δοκιμάσουν τόσο τα συστήματα δημόσιας υγείας των χωρών τους όσο και την ικανότητα των ηγετών τους να συνεργαστούν σε μια υγειονομική κρίση. Η προσομοίωση «Clade X» αποκάλυψε τυφλά σημεία που απαιτούσαν κυβερνητική δράση έξω από τα συνήθη. Μεταξύ των συστάσεων που προέκυψαν από την άσκηση ήταν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να αναπτύσσουν την ικανότητα παραγωγής νέων εμβολίων και φαρμάκων για νέα παθογόνα μέσα σε μήνες (όχι χρόνια)˙ ότι πρέπει να αυξήσουν τις εθνικές και παγκόσμιες δεσμεύσεις τους για τον γρήγορο εντοπισμό και την αντιμετώπιση των εστιών προτού γίνουν πανδημίες˙ και ότι πρέπει να βελτιώσουν τον συντονισμό μεταξύ διαφόρων επιπέδων διακυβέρνησης για την καλύτερη διαχείριση των περιπλοκών μιας πανδημικής αντίδρασης, συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών καραντίνας.
Οι κυβερνήσεις δεν χρειάζεται να περιμένουν μια σπάνια και καταστροφική πανδημία για να εκτιμήσουν την αποτελεσματικότητα των πιθανών αντιδράσεών τους. Από την χολέρα έως την ασθένεια των λεγεωναρίων και μέχρι τις τροφογενείς ασθένειες και την ιλαρά και πολλές άλλες, ο μικροβιακός κόσμος, δυστυχώς, παρέχει άφθονες ευκαιρίες για να εκτιμηθεί το πόσο καλά ανταποκρίνονται τα υγειονομικά και πολιτικά συστήματα. Οι συνεπείς, πλήρεις, και δημόσιες αναφορές στα μέτρα του 7-1-7 για αυτά τα καθημερινά κρούσματα μπορούν να βοηθήσουν τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής να κατανοήσουν και να αντιμετωπίσουν τις αδυναμίες στην δημόσια υγεία και τα πολιτικά τους συστήματα και να τους προετοιμάσουν καλύτερα για τις αναπόφευκτες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.
Η COVID-19 έχει θέσει την απόλυτη δοκιμασία -όχι μόνο των συστημάτων υγείας αλλά και της διακυβέρνησης. Ποτέ πριν η επιστημονική κοινότητα δεν ήταν τόσο ενοποιημένη για να αντιμετωπίσει ένα και μοναδικό ζήτημα. Αλλά η επιστήμη δεν ήταν η Αχίλλειος πτέρνα του κόσμου. Η θανατηφόρα και με μεγάλο κόστος δοκιμασία του περασμένου έτους αποκάλυψε ότι οι κυβερνήσεις που λειτουργούν καλά και διαθέτουν περιορισμένα εργαλεία έχουν καλύτερη απόδοση από εκείνες που λειτουργούν άσχημα και διαθέτουν τα καλύτερα εργαλεία. Θα κάνει άραγε ο κόσμος ό, τι χρειάζεται για να ενισχύσει την δημόσια υγεία και την διακυβέρνηση;