Οι Παλαιστίνιοι δεν θα -και δεν μπορούν να- αγνοηθούν

Η έντονη βία στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη τον Μάιο έμοιαζε με παρόμοια επεισόδια τις τελευταίες δεκαετίες. Αλλά είχε επίσης πολλά ξεχωριστά χαρακτηριστικά, μεταξύ των οποίων κυριαρχεί η πρωτοφανής ενότητα των Παλαιστινίων παντού. Οι Παλαιστίνιοι ξεσηκώθηκαν μαζί απέναντι στους διχασμούς που τους επέβαλε το Ισραήλ και εκείνους που δημιουργήθηκαν από τον κοντόφθαλμο κομματισμό των ηγετών τους. Έκαναν διαδηλώσεις σε ολόκληρη την χώρα ως απάντηση στην βαριά καταστολή του Ισραήλ στην γειτονιά του Sheikh Jarrah και του τζαμιού Αλ Άκσα στην Ιερουσαλήμ και των βομβαρδισμών του στην Γάζα που σκότωσαν πάνω από 250 άτομα. Το Ισραήλ προσπάθησε να συντρίψει αυτές τις διαμαρτυρίες, κάτι που οδήγησε σε εκρήξεις οχλοκρατικής βίας κατά των Παλαιστινίων σε πόλεις εντός του Ισραήλ όπως η Acre, η Haifa και η Jaffa. Ισραηλινές δυνάμεις σκότωσαν δεκάδες Παλαιστίνιους διαδηλωτές στην Δυτική Όχθη. Στην συνέχεια, στις 18 Μαΐου, οι Παλαιστίνιοι στην Γάζα, την Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ, εντός του Ισραήλ, και σε κοινότητες της διασποράς στον Λίβανο, την Ιορδανία και αλλού, πραγματοποίησαν μια γενική απεργία, την πρώτη που περιλάμβανε όλη την ιστορική Παλαιστίνη μετά από την εξάμηνη γενική απεργία του 1936.

Κοντά στα σύνορα Ισραήλ-Γάζας, τον Απρίλιο του 2019. Ibraheem Abu Mustafa / Reuters
--------------------------------------------------------------

Ωστόσο, οι πιθανότητες παραμένουν εναντίον των Παλαιστινίων, και μια νέα ισραηλινή κυβέρνηση δεν φαίνεται πιο πιθανό από την προκάτοχό της να σταματήσει τις καταχρήσεις της και τις πολιτικές που έχουν απομακρύνει κάθε προοπτική μιας δίκαιης και αποδεκτής πολιτικής διευθέτησης. Όμως, η κινητοποίηση μιας νέας γενιάς Παλαιστινίων προσφέρει κάποιους λόγους ελπίδας. Ένα αναζωογονημένο παλαιστινιακό εθνικό κίνημα μπορεί να απαλλαγεί από τις παραδοχές και τις αποτυχίες των προηγούμενων γενεών και, μέσω των ενεργειών και των μηνυμάτων του, να κάνει ξεκάθαρη την μη βιωσιμότητα του status quo.

ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ

Για χρόνια, ειδικοί και πολιτικοί έχουν δηλώσει ότι οι Παλαιστίνιοι ηττήθηκαν και αποθαρρύνθηκαν και ότι ο σκοπός τους είχε χάσει την σημασία του. Η διοίκηση του προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, μετέφρασε αυτήν την άποψη σε πολιτικές ακόμη πιο αυστηρά αντι-Παλαιστινιακές από εκείνες που προηγήθηκαν. Αυτή η κατανόηση ότι οι Παλαιστίνιοι θα μπορούσαν με ασφάλεια να ξεχαστούν ήταν επίσης η βάση της ομαλοποίησης των σχέσεων μεταξύ Ισραήλ και τεσσάρων αραβικών χωρών το 2020. Αλλά η εξέγερση στην Δυτική Όχθη, η γενική απεργία σε όλη την χώρα, και η αλληλεγγύη της παλαιστινιακής διασποράς παρέδωσαν ένα σαφές μήνυμα: οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να αγνοηθούν.

Η κάλυψη των γεγονότων από τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης τον Μάιο [2] επίσης ξέφυγε από τον κανόνα. Για μια φορά, οι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί και οι εφημερίδες δεν επανέλαβαν τυφλά τα ισραηλινά θέματα σχετικά με τα αδιάκριτα παλαιστινιακά τρομοκρατικά πυρά με ρουκέτες εναντίον Ισραηλινών αμάχων -έναν ισχυρισμό για παλαιστινιακή υποκίνηση και υπαιτιότητα που τελετουργικά επικαλούνται αυτά τα μέσα ενημέρωσης μόλις εξαπολυθεί ο πρώτος πύραυλος της Χαμάς, σβήνοντας κατά την διαδικασία τα 54 χρόνια Ισραηλινής στρατιωτικής κατοχής και τα 73 έτη παλαιστινιακής αποστέρησης. Αντ' αυτού, τα συγκεκριμένα χρόνια μοτίβα αδικίας και κακοποίησης εμφανίστηκαν σε εξέχουσα θέση τόσο στα δημοφιλή όσο και στα social media. Για παράδειγμα, πολλές αναφορές εξήγησαν ότι οι οικογένειες στην Σέιχ Τζαρά που προγραμματίστηκαν για έξωση από Εβραίους εποίκους με την υποστήριξη των ισραηλινών δυνάμεων ασφαλείας ήταν πρόσφυγες που εκτοπίστηκαν από τις πόλεις Άκρε και Χάιφα το 1948. Τα ρεπορτάζ των μέσων ενημέρωσης σημείωσαν επίσης ότι αν και οι Ισραηλινοί Εβραίοι επιτρέπεται να υποβάλλουν αξιώσεις σε περιουσία στην κατεχόμενη Αραβική Ανατολική Ιερουσαλήμ και την Δυτική Όχθη, οι Παλαιστίνιοι απαγορεύεται να κάνουν ανάλογες αξιώσεις για οποιαδήποτε από τις εκτεταμένες περιουσίες τους που κατασχέθηκαν από το Ισραήλ σε όλη την χώρα τις τελευταίες επτά δεκαετίες.

Παράλληλα με αυτή την αφύπνιση των μέσων ενημέρωσης, οι άνθρωποι στην Δύση φάνηκαν να κατανοούν περισσότερο τις πραγματικές πολιτικές που λειτουργούν στην Παλαιστίνη. Οι απολογητές του Ισραήλ στην Ουάσινγκτον, το Λονδίνο και το Βερολίνο προέβαλλαν, φυσικά, τα τυπικά κλισέ για το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα, αλλά δεν μπόρεσαν να καλύψουν τον μεταβαλλόμενο τόνο τόσο στην πολιτική αρένα όσο και στις μεγάλες διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων στην Αυστραλία, τον Καναδά το Ηνωμένο Βασίλειο, τις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού. Ίσως για πρώτη φορά, ο δημόσιος λόγος και στις τέσσερις από αυτές τις χώρες (που μοιράζονται την κληρονομιά της απόρριψης των αυτοχθόνων πληθυσμών) περιελάμβανε συζήτηση για τον αποικιοκρατικό χαρακτήρα επί γενιές των ισραηλινών πολιτικών έναντι των Παλαιστινίων. Οι ακτιβιστές ενίσχυσαν τους παραλληλισμούς σχετικά με την καταπίεση που υπογραμμίστηκε από το κίνημα Black Lives Matter και πολλοί νέοι Αμερικανοί τώρα συνδέουν την αδικία που έχουν δει σε μέρη όπως το Φέργκιουσον, στο Μισσούρι, με αυτήν που είδαν στην Σέιχ Τζαρά και σε άλλες περιοχές όπου οι δυνάμεις ασφαλείας χρησιμοποιούν τα ίδια κατασκευασμένα στις ΗΠΑ δακρυγόνα και τις ίδιες στρατιωτικοποιημένες τακτικές αστυνόμευσης.

Φυσικά, οι αλλαγές στην κάλυψη των μέσων μαζικής ενημέρωσης και την κοινή γνώμη φαινόταν να ταλαντεύονται υπέρ των Παλαιστινίων και στο παρελθόν, και δεν προμηνύουν απαραίτητα οποιαδήποτε ουσιαστική πολιτική αλλαγή. Τέτοιες μεταβολές σημειώθηκαν κατά την πολιορκία της Βηρυτού από το Ισραήλ το 1982, κατά την διάρκεια της σκληρής καταστολής της άοπλης πρώτης Ιντιφάντα που ξεκίνησε το 1987, και κατά την διάρκεια των τριών πολέμων του κατά των παγιδευμένων κατοίκων της Λωρίδας της Γάζας από το 2008 έως το 2014 (ο τελευταίος από τους οποίους σκότωσε πάνω από 2.200 άτομα). Κάθε φορά, η επιμελής δουλειά στις δημόσιες σχέσεις από την ισραηλινή κυβέρνηση και τους φίλους της ως επί το πλείστον επιδιόρθωσαν το κουρελιασμένο προπέτασμα που προστατεύει τις ισραηλινές πρακτικές από πραγματικό έλεγχο. Αυτή την στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη μια ξέφρενη προσπάθεια να γίνει το ίδιο πράγμα. Υπάρχουν όμως λόγοι να πιστεύουμε ότι τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν διαφορετικά αυτή την φορά.

ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΚΑΜΠΗΣ;

Η πρόσφατη αναταραχή έχει φέρει μια μοναδική στιγμή, με την αυξανόμενη μετατόπιση της διεθνούς κοινής γνώμης και την αναδυόμενη επανένωση του παλαιστινιακού λαού σε επίπεδο βάσης. Οι Παλαιστίνιοι έχουν την ευκαιρία να αποκαταστήσουν το ξεπερασμένο εθνικό κίνημά τους [3], να ενώσουν τις τάξεις τους, και να συμφωνήσουν σε μια στρατηγική ατζέντα που να μπορούν να επικοινωνήσουν με σαφήνεια σε παγκόσμιο επίπεδο. Για να επιτύχουν αυτό το ανηφορικό καθήκον, θα πρέπει να αντικαταστήσουν τις υπάρχουσες πολιτικές δομές -ιδίως το πλαίσιο που θεσπίστηκε από τις συμφωνίες του Όσλο, συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας της Παλαιστινιακής Αρχής- που παρήγαγαν μόνο μια γενιά αποτυχημένων ηγετών, καταπιεστική διακυβέρνηση, διαφθορά βασιζόμενη στην πατρωνία, λαϊκή απογοήτευση, και καμία στρατηγική για απελευθέρωση. Τα δύο πολιτικά κόμματα που κυριαρχούν εδώ και καιρό στην παλαιστινιακή πολιτική -η Φατάχ και η Χαμάς- φαίνονται δομικά πιο αδύναμα και λιγότερο δημοφιλή από ποτέ, παρά την σημαντική εξωτερική υποστήριξη που λαμβάνουν. Αυτό ισχύει ακόμη και για την ζωηρή σήμερα Χαμάς, της οποίας μια εσωτερική δημοσκόπηση προέβλεπε ότι θα χάσει στις εκλογές που είχαν προγραμματιστεί για τον Μάιο, αλλά αναβλήθηκαν από τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής, του οποίου η νόμιμη θητεία έληξε πριν από μια δεκαετία.

Μια νέα γενιά νέων Παλαιστινίων ακτιβιστών δεν έχει χρόνο για συνθήματα, πολιτικές, και ηγέτες του παρελθόντος. Αυτοί οι ακτιβιστές λειτουργούν στο ίδιο μήκος κύματος σε ολόκληρη την Παλαιστίνη και στην διασπορά. Οι νέοι αναλαμβάνουν την πολιτική πρωτοβουλία σήμερα, πυροδοτώντας μια νέα φάση της προσπάθειας για την απελευθέρωση των Παλαιστινίων, όπως έχουν κάνει επανειλημμένα στο παρελθόν -για παράδειγμα, ξεκινώντας την γενική απεργία του 1936 και την Ιντιφάντα του 1987. Θα αντιμετωπίσουν ένα δύσκολο καθήκον να ανατρέψουν την παλαιότερη γενιά ηγετών και τις εκτενείς δομές ασφάλειας και χρηματοδότησης που τους προστατεύουν. Αλλά η παλίρροια γυρίζει, όπως φαίνεται από τον πρόσφατο λαϊκό θυμό που στρέφεται κατά της παλαιστινιακής ηγεσίας. Ο Nizar Banat, ένας αυστηρός επικριτής της Παλαιστινιακής Αρχής, πέθανε υπό κράτηση από αυτήν τον Ιούνιο, προκαλώντας εκτεταμένη αναταραχή που υπογράμμισε την ακραία ευθραυστότητα της λαβής των ηγετών αυτών στην εξουσία.

Είναι επίσης ενθαρρυντική η προθυμία πολλών Αμερικανών να ρίξουν μια βαθύτερη και πιο διεξοδική ματιά στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Νέοι άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων πολλών στην εβραϊκή κοινότητα, είναι πιο επικριτικοί από όσο ήταν οι μεγαλύτεροί τους για τους μύθους που από καιρό προστατεύουν το Ισραήλ από τον έλεγχο -τις έννοιες ότι «ο Θεός έδωσε αυτή την γη στους Ισραηλινούς»˙ ότι πριν από την δημιουργία του ισραηλινού κράτους, η Παλαιστίνη ήταν «μια χώρα χωρίς πληθυσμό»˙ ότι μόνο το Ισραήλ «έκανε την έρημο να ανθίσει»˙ και ότι το Ισραήλ είναι «η μόνη δημοκρατία της Μέσης Ανατολής». Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι πολύ μπροστά από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης από αυτή την άποψη, διαδίδοντας ανεξίτηλες εικόνες βίντεο από ισραηλινές δυνάμεις να ρίχνουν δακρυγόνα και χειροβομβίδες στο τζαμί al Aqsa, το πιο ιερό μουσουλμανικό τέμενος στην Παλαιστίνη, καθώς οι προσκυνητές προσεύχονταν κατά την διάρκεια του ιερού μήνα του Ραμαζανιού˙ την καταστροφή ολόκληρων πολυώροφων κτιρίων στην Γάζα˙ εβραϊκές οχλαγωγικές λυντσαριστικές ομάδες να εφορμούν σε αραβικές γειτονιές στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και σε πόλεις εντός του Ισραήλ˙ και Παλαιστίνιους διαδηλωτές στην Δυτική Όχθη να πέφτουν από κανονικά πυρά. Τέτοια πράγματα δεν μπορούν να είναι αόρατα.

Αυτές οι ζωντανές εικόνες συνέβαλαν στην διάτρηση του κουκουλιού που η κάλυψη των μέσων ενημέρωσης διατηρούσε πιστά γύρω από την 54 ετών «προσωρινή» στρατιωτική κατοχή και το εξελιγμένο σύστημα κυριαρχίας τόσο στο εσωτερικό του Ισραήλ όσο και στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Όροι που δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ στο παρελθόν για το Ισραήλ, όπως «συστημικός ρατσισμός», «εβραϊκή υπεροχή», «αποικιοκρατία των εποίκων» και «απαρτχάιντ», συζητιούνται και γίνονται μέρος των δημόσιων συζητήσεων των ΗΠΑ και της αριστεράς του Ισραήλ. Αυτό εξακολουθεί να ισχύει παρά την ολοένα και πιο απελπισμένη προσπάθεια των υπερασπιστών του Ισραήλ να χρωματίσουν την υποστήριξη των παλαιστινιακών δικαιωμάτων ή τις επικρίσεις των πολιτικών ενός ξένου κράτους ως «αντισημιτικών». Αυτές οι αλλαγές στην συζήτηση στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη θα μπορούσαν να έχουν ισχυρές πολιτικές συνέπειες, ακόμη και αν δεν φαίνεται πιθανή μια άμεση αλλαγή πολιτικής. Τελικά, θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μείωση της τεράστιας στρατιωτικής, διπλωματικής και οικονομικής υποστήριξης που απολαμβάνει το Ισραήλ από τους συμμάχους του στην Δύση.

Αν όλα αυτά φαίνεται σαν να είναι καινούργια, και ίσως να αποτελέσουν σημείο καμπής, πολλά δεν έχουν αλλάξει. Τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και παγκοσμίως, παραμένει μια σχεδόν παράλογη προσκόλληση στο πρόσχημα μιας «λύσης δύο κρατών», στην ιδέα ότι ο μόνος τρόπος για να έρθει μόνιμη ειρήνη στην περιοχή είναι μέσω της δημιουργίας ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους παράλληλα με το Ισραήλ. Οι υποστηρικτές της λύσης των δύο κρατών [4] αρνούνται να αναγνωρίσουν την ουσιώδη προϋπόθεσή της: την διάλυση των τρομερών δομικών εμποδίων, τόσο φυσικών όσο και διοικητικών, που έχουν δημιουργήσει οι Ισραηλινοί ηγέτες όλων των παρατάξεων από το 1967 για να αποτρέψουν την δημιουργία ενός κυρίαρχου, γειτονικού Παλαιστινιακού κράτους. Αυτές οι μεθοδικές προσπάθειες περιελάμβαναν την ουσιαστική προσάρτηση των περισσότερων κατεχόμενων περιοχών και την παράνομη μεταφορά σχεδόν 750.000 εποίκων (πάνω από το 10% του εβραϊκού πληθυσμού του Ισραήλ) σε αυτές τις περιοχές, στο πλαίσιο της μαζικής κατασκευής αποικιακών οικισμών, αποκλειστικών οδικών, υδροδοτικών και επικοινωνιακών συστημάτων -το μεγαλύτερο έργο υποδομής στην μετά το 1967 ιστορία της χώρας.

Χωρίς να αντιστραφεί η υφέρπουσα ενσωμάτωση όσων απομένουν από την Παλαιστίνη στη ευρύτερη γη του Ισραήλ -ο βασικός στόχος των περισσότερων ισραηλινών πολιτικών κομμάτων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αντιπροσωπεύουν ίσως 100 από τα 120 μέλη του Κνέσετ- η επίκληση της λύσης των δύο κρατών είναι απλώς ένα φύλλο συκής για την ατελείωτη αποστέρηση του παλαιστινιακού λαού [από την γη και την περιουσία του]. Προς το παρόν δεν υπάρχει προοπτική διεθνούς προσπάθειας για να αναιρεθούν τα δεδομένα που έχει δημιουργήσει το Ισραήλ επί του πεδίου για να καταστήσει αδύνατο ένα βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος. Ωστόσο, η επίμονη αντίσταση του παλαιστινιακού λαού στις προσπάθειες της αποστέρησης και του σβησίματός τους από την ιστορία μπορεί να επέφερε ένα σημείο καμπής. Ένα νέο παράδειγμα διαμορφώνεται, βασισμένο στα ίσα δικαιώματα για όλους στην Παλαιστίνη και το Ισραήλ, τόσο συλλογικά όσο και ατομικά, είτε μέσω μιας ολοένα και πιο απίθανης λύσης δύο κρατών, είτε ενός ενιαίου κράτους ή μιας δυαδικής οντότητας, είτε ενός ομοσπονδιακού, καντονικού, ή άλλου πλαισίου. Ένας αυξανόμενος αριθμός Παλαιστινίων και Ισραηλινών κατανοεί τα υψηλά εμπόδια [5] κατά της εφαρμογής μιας λύσης δύο κρατών και διερευνούν μερικές από αυτές τις εναλλακτικές λύσεις. Οι υποστηρικτές τέτοιων συστημάτων πρέπει να προσφέρουν μια ολοκληρωμένη έκθεση για το πώς αυτές οι επιλογές θα λειτουργούσαν στην πράξη προτού μπορέσουν να αποκτήσουν πραγματική έλξη. Όμως, η επίμονη αντίθεση του Ισραήλ σε ένα πραγματικά ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος παραδόξως καθιστά την ανάγκη για αυτές τις εναλλακτικές λύσεις όλο και πιο επείγουσα.

Αυτό το αναδυόμενο νέο παράδειγμα πιθανότατα δεν θα έχει βραχυπρόθεσμο αντίκτυπο στις πολιτικές των ΗΠΑ ή σε εκείνες άλλων ισχυρών χωρών. Οι πολιτικοί των ΗΠΑ και οι μανδαρίνοι της εξωτερικής πολιτικής, οι φιλελεύθεροι Σιωνιστές, και οι περισσότεροι διεθνείς παράγοντες επενδύουν πάρα πολύ στην λύση των δύο κρατών, ώστε αυτή η προσέγγιση να μην μπορεί να αντικατασταθεί σύντομα. Εν τω μεταξύ, σημαντικοί διεθνείς παράγοντες, κυρίως οι ΗΠΑ μεταξύ τους, έχουν δείξει μικρό ενδιαφέρον για να εμποδίσουν το Ισραήλ να μπλοκάρει την πορεία προς μια λύση δύο κρατών. Αυτή η συγκατάθεση επιτρέπει στο Ισραήλ να συνεχίζει την βίαιη «διαχείριση» του παλαιστινιακού προβλήματός του, αρνούμενο κάθε κίνηση προς μια πραγματική επίλυση, μια προσέγγιση που τελειοποίησε ο Ισραηλινός πρώην πρωθυπουργός, Βενιαμίν Νετανιάχου, κατά την διάρκεια των πολλών ετών του στην εξουσία.

Η νέα κυβέρνηση του πρωθυπουργού Naftali Bennett πιθανότατα θα ακολουθήσει την πορεία που έθεσε η προκάτοχός της, καθώς ο κυβερνών συνασπισμός του είναι τόσο ανόμοιος που δεν είναι δυνατή καμία νέα συναίνεση για το παλαιστινιακό ζήτημα. Παραμένει μια σταθερή δεξιόστροφη πλειοψηφία στην Knesset και στις δύο πλευρές του κοινοβουλίου για την υποστήριξη του συνεχιζόμενου αποικισμού των κατεχόμενων εδαφών και την άρνηση των εθνικών και άλλων δικαιωμάτων στον παλαιστινιακό λαό. Αυτή η σκληροπυρηνική θέση είναι ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια στην αλλαγή. Ένα νέο παράδειγμα -ακόμη και όταν θα είναι πιο ανεπτυγμένο- είναι απίθανο να έχει πολύ άμεσο αποτέλεσμα στο να πείσει τους Εβραίους Ισραηλινούς να εγκαταλείψουν ένα status quo τόσο δυσμενές για τους Παλαιστίνιους.

ΕΝΑ ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΜΕΝΟ ΕΘΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Ωστόσο, οι Παλαιστίνιοι έχουν την δυνατότητα να αλλάξουν αυτήν την κατάσταση. Ένα αναζωογονημένο παλαιστινιακό εθνικό κίνημα θα μπορούσε να προκαλέσει και τελικά να μεταμορφώσει το τρέχον μη βιώσιμο καθεστώς [6]. Ένα τέτοιο κίνημα θα απαιτούσε εξαιρετικά δύσκολες πολιτικές μετακινήσεις και μια ψυχρή επανεκτίμηση της παλαιστινιακής στρατηγικής και των στόχων [για το παλαιστινιακό] –με την ελπίδα ότι θα καθοδηγείται από την εκλογή νέων και νεαρότερων ηγετών που θα μπορούν να σχεδιάσουν μια καινούργια προσέγγιση. Αυτό θα απαιτούσε πολλές σημαντικές προσπάθειες. Οι Παλαιστίνιοι πρέπει να δείξουν σθεναρά, και ιδανικά χωρίς βιαιότητες, τη μη βιωσιμότητα του status quo, κάτι που έκαναν με επιτυχία κατά την διάρκεια της άοπλης πρώτης Ιντιφάντα από το 1987 έως το 1991. Και πρέπει είτε να αναβιώσουν τις ετοιμοθάνατες δυνατότητες της παλαιστινιακής εθνικής ανεξαρτησίας παράλληλα με το Ισραήλ ή, πιο πιθανά, να χαρτογραφήσουν ένα όραμα για μια μελλοντική πορεία για τους Παλαιστινίους σε μια νέα μεταποικιακή πολιτική δομή που να μοιράζεται με τους Ισραηλινούς γείτονές τους. Οι εξωτερικοί δρώντες που λατρεύουν την επιρροή τους επί των αγαπημένων τους Παλαιστίνιων πελατών και συμμάχων τους μπορεί να αντισταθούν σε τέτοιες αλλαγές, αλλά οι Παλαιστίνιοι έχουν δείξει στο παρελθόν την ικανότητα να ξεπερνούν τέτοια εξωτερική παρέμβαση -όπως έκαναν υπό την ηγεσία του Γιάσερ Αραφάτ από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 έως την δεκαετία του 1980- και θα μπορούσαν να το κάνουν ξανά.

Η θετική αλλαγή που έχει ήδη παρατηρηθεί στον παγκόσμιο διάλογο για την Παλαιστίνη οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην αποτελεσματικότητα των πρωτοβουλιών της παλαιστινιακής κοινωνίας των πολιτών και στον επιτόπιο ακτιβισμό των νέων στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, τις Ηνωμένες Πολιτείες, και αλλού. Ένα αναζωογονημένο, ενοποιημένο, δημοκρατικό παλαιστινιακό εθνικό κίνημα με επικεφαλής μια νέα γενιά και χτισμένο γύρω από ένα ισχυρό σύνολο πολιτικών στόχων θα πολλαπλασιάσει τον αντίκτυπο αυτό στην ισραηλινή, την αμερικανική, και την διεθνή κοινή γνώμη. Η ανακοίνωση ενός αυθεντικού παλαιστινιακού πολιτικού μηνύματος που βασίζεται στην αρχή της ισότητας και υποστηρίζεται από πολιτική, διπλωματική, και μαζική δράση θα αποδείκνυε αποφασιστικά τη μη βιωσιμότητα της συνεχούς καταπίεσης των Παλαιστινίων από το Ισραήλ.

Αυτοί οι μετασχηματισμοί στην παλαιστινιακή κοινωνία και πολιτική ίσως να είναι αργοί, ή να έρθουν γρήγορα, ή να μην συμβούν καθόλου. Χωρίς αυτούς, η παγωμένη αντιπαράθεση μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων θα συνεχίσει να ξεπαγώνει, αλλά πολύ πιο αργά. Σε κάθε περίπτωση, είναι ήδη προδήλως σαφές ότι ένα ξεπερασμένο αποικιακό σύστημα όπως του Ισραήλ, το οποίο βασίζεται στην υπεροχή μιας εθνικής ομάδας και στην υποταγή μιας άλλης, είναι ασυμβίβαστο με τις αξίες της δημοκρατίας και της ισότητας. Αν και αμφισβητούνται έντονα, αυτές παραμένουν οι κορυφαίες αξίες του 21ου αιώνα. Ένα εξελισσόμενο παλαιστινιακό εθνικό κίνημα με αυτές τις αξίες στην καρδιά του μπορεί να έχει μόνο θετικά αποτελέσματα σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο.

Σύνδεσμοι:
[1] https://www.amazon.com/gp/product/B07HLYPNJN/ref=dbs_a_def_rwt_hsch_vapi...
[2] https://www.foreignaffairs.com/articles/middle-east/2021-05-19/fighting-...
[3] https://www.foreignaffairs.com/articles/middle-east/2021-02-16/palestini...
[4] https://www.foreignaffairs.com/articles/middle-east/2021-06-21/biden-can...
[5] http://www.foreignaffairs.com/articles/israel/2019-10-15/there-will-be-o...
[6] https://www.foreignaffairs.com/articles/israel/2021-04-27/after-two-stat...

Copyright © 2021 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/middle-east/2021-06-30/palestini...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition