Οι αυξανόμενοι κίνδυνοι της ασάφειας των ΗΠΑ στην Ταϊβάν

Αναγνωρίζοντας ότι μια στροφή προς την σαφήνεια πιθανότατα θα προκαλούσε την Κίνα να αυξήσει βραχυπρόθεσμα την πίεση στην Ταϊβάν, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει επίσης να βοηθήσουν την Ταϊβάν να γίνει πιο ανθεκτική στην κινεζική πίεση και να γίνει πιο δύσκολος στρατιωτικός στόχος. Αυτό θα περιλαμβάνει την βοήθεια στην Ταϊβάν για την εκλογική ασφάλεια και την κυβερνο-άμυνα και την βοήθεια στο νησί να επεκτείνει την οικονομία του με την διαπραγμάτευση μιας συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου ΗΠΑ-Ταϊβάν. Στο στρατιωτικό μέτωπο, η Ουάσιγκτον πρέπει να συνεχίσει να πιέζει την Ταϊπέι να αυξήσει τις αμυντικές δαπάνες της, να βοηθήσει το νησί στην αναμόρφωση των εφεδρικών δυνάμεών του, και να εισαγάγει μια πρωτοβουλία βοήθειας για την ασφάλεια που θα παρείχε χρηματοδότηση από τις ΗΠΑ στην Ταϊβάν εάν [η Ταϊβάν] επενδύσει δικά της χρήματα σε ασύμμετρες ικανότητες όπως πυραύλους, drones, θαλάσσιες νάρκες, και πλοία ταχείας επίθεσης.

Ταυτόχρονα, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να απέχουν από συμβολικά βήματα που το Πεκίνο θα ερμήνευε ως προπομπούς μιας πολιτικής «μια Κίνα, μια Ταϊβάν» και που δεν θα προετοίμαζαν ουσιαστικά την Ταϊβάν για εισβολή ή θα έκαναν το νησί πιο ικανό να αντέξει στην κινεζική πίεση. Τα στρατιωτικά πλοία των ΗΠΑ πρέπει να απέχουν από την επίσκεψη σε λιμάνια της Ταϊβάν και οι διμερείς στρατιωτικές ασκήσεις πρέπει να συνεχιστούν αλλά να γίνονται μυστικά. Οι διπλωμάτες των ΗΠΑ πρέπει να συναντώνται με τους Ταϊβανέζους ομολόγους τους, αλλά να το κάνουν χωρίς να ανακοινώνουν στον κόσμο κάθε συνάντηση. Και τα μέλη του Κογκρέσου πρέπει να απέχουν από το να εκφράζουν το συμφέρον των ΗΠΑ να κρατήσουν την Ταϊβάν χωριστά από την Κίνα, τονίζοντας, αντίθετα, ότι οποιαδήποτε επίλυση των διαφορών μεταξύ των δύο πλευρών του Στενού πρέπει να επιτευχθεί με την συναίνεση του λαού στην Ταϊβάν.

ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΟΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΘΕΙ ΤΟ STATUS QUO

Είτε η κυβέρνηση Μπάιντεν επιδιώκει μια πολιτική στρατηγικής σαφήνειας είτε όχι, δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία στην κυβέρνηση των ΗΠΑ ότι εάν η Κίνα επιτεθεί στην Ταϊβάν, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα απαντούσαν δυναμικά. Μια αποτυχία να το κάνουν θα μπορούσε κάλλιστα να προκαλέσει την αποσύνθεση του δικτύου συμμαχιών των ΗΠΑ στην Ασία και να υπονομεύσει αμετάκλητα την θέση της Ουάσιγκτον στην πιο δυναμική οικονομικά περιοχή του κόσμου. Οι 24 εκατομμύρια άνθρωποι της Ταϊβάν θα έβλεπαν την δύσκολα αποκτηθείσα δημοκρατία τους να συντρίβεται. Η Κίνα θα ενσωμάτωνε τον κυριότερο κόμβο παραγωγής ημιαγωγών στον κόσμο και τον ένατο μεγαλύτερο εμπορικό εταίρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι σύμμαχοι των ΗΠΑ όπως η Αυστραλία, η Ιαπωνία, και η Νότια Κορέα πιθανότατα είτε θα προσαρμόζονταν στην Κίνα είτε θα επιδίωκαν να γίνουν στρατηγικά αυτάρκεις. Οι αναδυόμενοι εταίροι των ΗΠΑ, όπως η Ινδία και το Βιετνάμ, πιθανώς θα έκαναν τον ίδιο υπολογισμό. Η διάδοση των πυρηνικών όπλων θα γινόταν πραγματικός κίνδυνος. Η επιρροή των ΗΠΑ θα κατρακυλούσε και η περιφερειακή σταθερότητα θα υπέφερε. Η Κίνα, σπάζοντας την λεγόμενη αλυσίδα του πρώτου νησιού (first island chain) που παραδοσιακά περιόριζε τον στρατό της, θα αποκτούσε την ικανότητα να προβάλλει ισχύ σε όλο τον δυτικό Ειρηνικό και να θέσει μια πιο σοβαρή απειλή για το Γκουάμ και την Χαβάη. Το να παραμερίσουν ενώπιον της κινεζικής επιθετικότητας θα έθετε σε κίνδυνο την διεθνή τάξη που οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν χτίσει με κόπο τα τελευταία τρία τέταρτα του αιώνα.

Καθώς η Ρωσία συγκεντρώνει στρατεύματα στα σύνορά της με την Ουκρανία, αξίζει να εξεταστεί γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να υπερασπιστούν την Ταϊβάν αλλά όχι να στείλουν ένοπλες δυνάμεις για να υπερασπιστούν την Ουκρανία. Και στις δύο περιοχές, η γεωγραφία λειτουργεί ενάντια στις στρατιωτικές επιλογές των ΗΠΑ και σε καμία περίπτωση οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν δεσμεύονται από μια ακλόνητη δέσμευση ασφαλείας. Αλλά στην περίπτωση της Ουκρανίας, οι σύμμαχοι και οι εταίροι των ΗΠΑ δεν είναι προετοιμασμένοι να αμυνθούν έναντι μιας ρωσικής επίθεσης και δεν περιμένουν από τις Ηνωμένες Πολιτείες να το κάνουν. Με την Ταϊβάν, αντίθετα, οι σύμμαχοι και οι εταίροι των ΗΠΑ στην περιοχή είναι αμφότεροι έτοιμοι να αντισταθούν στην κινεζική επιθετικότητα και έχουν κάθε ελπίδα και προσδοκία ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα βρίσκονται εκεί μαζί τους για να εξουδετερώσουν κάθε κινεζική απόπειρα για περιφερειακή ηγεμονία. Ως αποτέλεσμα, υπάρχουν βιώσιμες στρατιωτικές επιλογές.

Φυσικά, ένας πόλεμος με την Κίνα για την Ταϊβάν θα ήταν καταστροφικός ακόμα κι αν η Κίνα αποκρούετο. Γι’ αυτό, παρά την αυξανόμενη απογοήτευση σε ορισμένους κύκλους για το ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν διατηρούν διπλωματικές σχέσεις με την Ταϊβάν, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να αποφύγει τις εκκλήσεις να αντιμετωπίσει την Ταϊβάν ως κυρίαρχη χώρα, κάτι που πιθανώς θα πυροδοτούσε έναν πόλεμο. Από την άλλη πλευρά, εκείνοι που υποστηρίζουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε ουσιαστικά να αποδεσμεύσουν την Ταϊβάν συχνά αποτυγχάνουν να λάβουν υπόψη το πώς θα έμοιαζε η περιοχή -και ο κόσμος- την επόμενη μέρα μιας βίαιης κατάληψης της Ταϊβάν από την Κίνα.

Η αποτροπή ενός πολέμου είναι μακράν η καλύτερη επιλογή. Αυτός είναι ένας άλλος τρόπος να πει κάποιος ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να επιδιώξουν την διατήρηση του status quo. Το status quo, ωστόσο, δεν είναι στατικό και η Ουάσιγκτον πρέπει να αλλάξει ταχύτητα για να το διατηρήσει. Η στρατηγική ασάφεια ήταν μια οξυδερκής και αποτελεσματική προσέγγιση για δεκαετίες τώρα όμως έχει κάνει τον κύκλο της. Η σαφήνεια σχετικά με τη δέσμευση των ΗΠΑ στην Ταϊβάν θα ωθήσει ορισμένους Αμερικανούς σχεδιαστές πολιτικής να βγουν από τις ζώνες άνεσής τους. Αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να ενισχυθεί η αποτροπή, να καθησυχαστούν οι σύμμαχοι, να τύχει υπεράσπισης η Ταϊβάν, και να προστατευθούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Είναι καιρός να γίνουμε σαφείς για την σαφήνεια.