H ευκαιρία των προσφύγων

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν ήδη ξεκινήσει άσχημα όσον αφορά τους Ουκρανούς πρόσφυγες. Ο Λευκός Οίκος έχει ανακοινώσει ότι θα δεχτεί έως και 100.000 από αυτούς -ένας ντροπιαστικά χαμηλός αριθμός- μέσω ενός ανθρωπιστικού συστήματος [σαν εκείνο της] αποφυλάκισης υπό όρους, το οποίο προϋποθέτει ότι θα έχουν έναν Αμερικανό υποστηρικτή και που περιορίζει την παραμονή τους στα δύο χρόνια. Η Ευρώπη, με την σειρά της, έχει θεσπίσει μια μονοετή άδεια παραμονής που είναι ανανεώσιμη για έως και τρία χρόνια συνολικά. Ο προσωρινός χαρακτήρας αυτών των μέτρων θα εμποδίσει τους Ουκρανούς από το να συμμετάσχουν κανονικά στην οικονομία, υπονομεύοντας την πλήρη δυναμική τους.

Ωστόσο, η παροχή μακροπρόθεσμου καθεστώτος [διαμονής] στους πρόσφυγες είναι μόνο ένα μέρος της λύσης. Για να αξιοποιηθεί πραγματικά η ισχύς των προσφύγων, οι χώρες υποδοχής —μαζί με τις χώρες δωρητές μέσω των υπηρεσιών ξένης βοήθειας (όπως η USAID) ή πολυμερών θεσμών όπως η Παγκόσμια Τράπεζα— πρέπει να δώσουν στις κοινότητες υποδοχής κεφάλαια για την αναβάθμιση των σχολείων, των νοσοκομείων, των δρόμων, ακόμη και των συστημάτων τηλεπικοινωνιών. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να προσφέρουν στις εταιρείες εκπτώσεις φόρου σε περιοχές με μεγάλες συγκεντρώσεις προσφύγων, για να επεκταθούν και να προσλάβουν περισσότερους εργαζομένους, πολλοί από τους οποίους θα μπορούσαν να είναι νεοαφιχθέντες κάτοικοι. Αυτό το έκανε η κυβέρνηση της Κολομβίας, το 2018, όταν παρείχε πιστωτικές γραμμές ύψους 30 εκατομμυρίων δολαρίων στον ιδιωτικό τομέα για την χρηματοδότηση επενδύσεων κεφαλαίου σε περιοχές με μεγάλο αριθμό Βενεζουελάνων μεταναστών. Ωστόσο, για να είναι αποτελεσματικές, οι πιστώσεις πρέπει να είναι [πολλές] τάξεις μεγέθους μεγαλύτερες από όσο ήταν εκείνες της Κολομβίας. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει επίσης να προσπαθήσουν ενεργά να αντιστοιχίσουν τους πρόσφυγες με τους εργοδότες, προσφέροντας εθελοντική μετεγκατάσταση στους πρόσφυγες σε περιοχές όπου τα δεδομένα δείχνουν ότι υπάρχει ζήτηση για τις δεξιότητές τους. Όλα αυτά τα προγράμματα έχουν προκαταβολικό κόστος, αλλά είναι μια επένδυση που αξίζει. Η ενσωμάτωση κάνει θαύματα για να βοηθήσει τους πρόσφυγες να γίνουν παραγωγικά μέλη των νέων χωρών τους.

Η διαδικασία μπορεί επίσης να βοηθήσει τις πατρίδες των προσφύγων. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η Γερμανία δέχθηκε 700.000 εκτοπισμένους Γιουγκοσλάβους. Όπως έχει δείξει η δική μου έρευνα [5], τα επόμενα χρόνια, οι κλάδοι στις πρώην γιουγκοσλαβικές χώρες που απέδωσαν καλύτερα ήταν οι ίδιοι κλάδοι στους οποίους εργάζονταν αυτοί οι πρόσφυγες ενώ βρίσκονταν στη Γερμανία —εν μέρει χάρη στις γνώσεις και τις βέλτιστες πρακτικές που διδάχθηκαν όσο ήταν εκεί. Οι 1,4 εκατομμύρια Βιετναμέζοι πρόσφυγες που αφίχθησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες μεταξύ του 1975 και του 1994 δημιούργησαν [6] διεθνή επιχειρηματικά δίκτυα που είχαν θετική επίδραση στις επενδύσεις των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και στο εμπόριο μεταξύ των δύο χωρών. Εάν ο κόσμος ενδιαφέρεται πραγματικά για την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας [7], ο στόχος του πρέπει να είναι οι Ουκρανοί πρόσφυγες να ενσωματωθούν όσο το δυνατόν περισσότερο σε άλλες χώρες —όχι το αντίθετο.

Οι χώρες, λοιπόν, θα πρέπει να στρωθούν στην δουλειά για να καλωσορίσουν τους Ουκρανούς που έχουν τραπεί σε φυγή. Θα πρέπει να το κάνουν για χάρη των προσφύγων, που χρειάζονται ασφάλεια [8] και σταθερότητα: είναι απλώς το σωστό. Αλλά θα πρέπει να το κάνουν και για τον εαυτό τους. Θα πρέπει να το κάνουν για το μέλλον της Ουκρανίας [9]. Και θα πρέπει να το κάνουν για τις μελλοντικές ομάδες προσφύγων, οι οποίες θα επωφεληθούν από ένα σύστημα που έχει εμπειρία στο να υποδέχεται εκτοπισμένους και να τους βοηθά να ευημερήσουν.