Η «ενεργητική αντίσταση» του Ιράν
Η στρατηγική της «ενεργητικής αντίστασης» υπαγορεύει ότι όποτε το Ιράν αντιλαμβάνεται μια εχθρική ή απειλητική κίνηση προς τα συμφέροντά του, πρέπει να αντιδρά με προσεκτικά υπολογισμένα αλλά συνάμα δυναμικά αντίμετρα που αυξάνουν κατά πολύ το κόστος στο άλλο μέρος, προκειμένου να το εξαναγκάσει σε υπαναχώρηση από την αρχική του ενέργεια ή σε παραχώρηση άλλου είδους ανταλλαγμάτων.
Ο ΑΛΕΞΗΣ ΛΕΚΑΚΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΙΟΣ είναι υποψήφιος διδάκτωρ ιρανικής εξωτερικής πολιτικής στο τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου και υπότροφος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (ΙΚΥ). Στο πλαίσιο της υπό εκπόνηση διατριβής του, έχει πραγματοποιήσει επιτόπια έρευνα στην Τεχεράνη.
Επίσης, όπως καταδείχθηκε ανωτέρω, η Τεχεράνη δεν διστάζει να επιμηκύνει χρονικά τέτοιου είδους κρίσεις, έως ότου ικανοποιηθούν έστω μερικώς τα αιτήματά της από το άλλο μέρος. Παράλληλα, το Ιράν έχει αποδείξει πλειστάκις κατά το παρελθόν ότι δεν έχει κανέναν απολύτως πρόβλημα να συζητά, άμεσα ή έμμεσα και κυρίως εν κρυπτώ, με την αντίπαλη πλευρά (με μοναδική εξαίρεση το Ισραήλ από το 1988 κι ύστερα), ακόμη κι αν οι διμερείς σχέσεις είναι ιδιαιτέρως τεταμένες και εν μέσω ενός κλίματος απειλών. Επομένως, το ότι ο Αλί Χαμενεΐ προ ολίγων ημερών αποκάλεσε την Ελλάδα για πρώτη φορά στα χρονικά ως εχθρό [30], περσιστί dosman, αν κι είναι ενδεικτικό της ραγδαίας επιδείνωσης των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών, δεν σημαίνει ότι η κρίση δεν μπορεί να εκτονωθεί. Εξάλλου, υπάρχει ένα ιρανικό γνωμικό που λέει «μπορείς να φας σούπα με τον εχθρό σου, αν και με μακρύτερο κουτάλι» [31]. Στη, δε, περίπτωση της Ελλάδος, δεν θα χρειαστεί καν να είναι πολύ μακρύ το κουτάλι, καθότι οι ελληνο-ιρανικές σχέσεις έχουν υπάρξει για δεκαετίες καλές.