Πώς θα κερδίσει η Ουκρανία

Αυτό το μίσος είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο η Δύση δεν έχει την πολυτέλεια να κυματίσει την λευκή σημαία. Μια ρωσική στρατιωτική νίκη [11] δεν θα επέτρεπε απλώς τα βασανιστήρια, τον βιασμό, και την δολοφονία πολλών ακόμη χιλιάδων αθώων Ουκρανών. Θα υπονόμευε τις φιλελεύθερες αξίες. Θα ελευθερώσει την Ρωσία ώστε να απειλήσει την κεντρική Ευρώπη. Πράγματι, θα επέτρεπε στην Ρωσία να απειλήσει τον Δυτικό κόσμο γενικότερα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο για την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ από το να έχουν μια τολμηρή Ρωσία ή κάποιον φιλορώσο πληρεξούσιο απέναντι από περισσότερα από τα ανατολικά τους σύνορα.

Ευτυχώς για την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, η Ουκρανία πολεμά αυτή την σκοτεινή δύναμη και έχει κίνητρο να συνεχίσει να το κάνει μέχρι να κερδίσει. Αλλά δεν μπορούμε να πετύχουμε μόνοι μας [12] και η Δύση πρέπει να κατανοήσει τα διακυβεύματα και τις συνέπειες της αποτυχίας μας. Αν χάσουμε, δεν θα υπάρχει πια Ουκρανία. δεν θα υπάρχει ευημερία ή ασφάλεια στην Ευρώπη.

ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ

Δεν είναι ρεαλιστικό να προτείνουμε ότι η Ουκρανία θυσιάζει τον λαό της, το έδαφος και την κυριαρχία της με αντάλλαγμα την κατ’ όνομα ειρήνη, και αυτές οι πρόσφατες εκκλήσεις για συμβιβασμό είναι απλώς ένα υποπροϊόν μιας αυξανόμενης κόπωσης. Έχω μιλήσει με αρκετούς φορείς λήψης αποφάσεων σε αφρικανικά, αραβικά, και ασιατικά κράτη. Μερικοί από αυτούς ξεκίνησαν τις συνομιλίες μας επιβεβαιώνοντας την υποστήριξή τους για τον σκοπό μας πριν κάνουν μια σκληρή αναστροφή, προτείνοντας ευγενικά να σταματήσουμε απλώς να αντιστεκόμαστε. Είναι μια αδιανόητη πρόταση, αλλά το σκεπτικό τους είναι απλό: θέλουν τα σιτηρά που έχουν παγιδευτεί στα λιμάνια μας από τον ναυτικό αποκλεισμό της Ρωσίας και είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν την ανεξαρτησία της Ουκρανίας για να τα αποκτήσουν. Άλλοι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής που προωθούν τις παραχωρήσεις έχουν εκφράσει ανησυχίες για παρόμοιες οικονομικές κρίσεις που προκαλούνται από την Ρωσία, συμπεριλαμβανομένων των αυξανόμενων τιμών της ενέργειας και του πληθωρισμού.

Όμως, παρόλο που η αύξηση του κόστους των τροφίμων και της ενέργειας είναι σοβαρά προβλήματα, η υποχώρηση απέναντι στη Μόσχα δεν αποτελεί λύση —και όχι μόνο λόγω του τι θα σημαίνει αυτό για τους Ουκρανούς. Η Ρωσία είναι μια ρεβανσιστική χώρα που θέλει να ξαναφτιάξει ολόκληρο τον κόσμο μέσω της βίας. Εργάζεται ενεργά για την αποσταθεροποίηση αφρικανικών, αραβικών, και ασιατικών κρατών τόσο μέσω του δικού της στρατού όσο και μέσω πληρεξουσίων. Αυτές οι συγκρούσεις έχουν δημιουργήσει τις δικές τους ανθρωπιστικές κρίσεις, και εάν η Ουκρανία χάσει, θα επιδεινωθούν. Με μια νίκη, ο Πούτιν θα ενθαρρυνόταν να προκαλέσει περισσότερη αναταραχή και να δημιουργήσει περισσότερες καταστροφές σε όλο τον αναπτυσσόμενο κόσμο.

Η αυξημένη επιθετικότητα του Πούτιν δεν θα περιοριστεί στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Θα ανακατευόταν με περισσότερο σθένος στην πολιτική των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Εάν καταφέρει να κατακτήσει τον νότο της Ουκρανίας, μπορεί να βαδίσει βαθύτερα στην ήπειρο εισβάλλοντας στη Μολδαβία, όπου Ρώσοι πληρεξούσιοι ελέγχουν ήδη ένα κομμάτι εδάφους. Θα μπορούσε ακόμη και να πυροδοτήσει έναν νέο πόλεμο στα δυτικά Βαλκάνια, όπου οι ολοένα και πιο ανταγωνιστικές σερβικές ελίτ έχουν κοιτάξει προς την Ρωσία για έμπνευση και υποστήριξη.

Επομένως, η Δύση δεν πρέπει να προτείνει ειρηνευτικές πρωτοβουλίες με απαράδεκτους όρους και αντί γι αυτό [πρέπει] να βοηθήσει την Ουκρανία να κερδίσει. Τούτο σημαίνει όχι μόνο να παρέχει στην Ουκρανία τον βαρύ οπλισμό που χρειάζεται για να πολεμήσει τις δυνάμεις της Μόσχας˙ σημαίνει επίσης την διατήρηση και αύξηση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας. Ουσιαστικά, η Δύση πρέπει να σκοτώσει τις ρωσικές εξαγωγές επιβάλλοντας πλήρες ενεργειακό εμπάργκο και κόβοντας την ρωσική πρόσβαση στην διεθνή ναυτιλιακή βιομηχανία. Το τελευταίο βήμα μπορεί να φαίνεται δύσκολο να πραγματοποιηθεί, αλλά στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά εφικτό: η εξαγωγική οικονομία της Ρωσίας βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε ξένους στόλους για την παράδοση των αγαθών της στο εξωτερικό και οι στόλοι θα μπορούσαν να σταματήσουν να εξυπηρετούν την χώρα.

Αυτά τα οικονομικά μέτρα είναι βασικά. Οι κυρώσεις έχουν υπονομεύσει την ρωσική οικονομία και εμπόδισαν την ικανότητά της να συνεχίσει τον πόλεμο. Αλλά η Μόσχα εξακολουθεί να αισθάνεται σίγουρη για την απόφασή της, και έτσι η Δύση δεν έχει την πολυτέλεια για καμία κόπωση από τις κυρώσεις —ανεξάρτητα από το ευρύτερο οικονομικό κόστος.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΙΚΗ

Παρά τις πρώτες επιτυχίες της Ουκρανίας [13], ίσως να είναι δύσκολο για τους Δυτικούς υπεύθυνους χάραξης πολιτικής να οραματιστούν το πώς μπορούμε να νικήσουμε τις μεγαλύτερες και καλύτερα εξοπλισμένες δυνάμεις της Ρωσίας. Έχουμε όμως μια οδό προς τη νίκη. Με επαρκή υποστήριξη, η Ουκρανία μπορεί να σταματήσει την προέλαση της Ρωσίας και να πάρει πίσω περισσότερα από τα εδάφη της.

Στα ανατολικά, η Ουκρανία μπορεί να κερδίσει το πάνω χέρι με πιο προηγμένα βαρέα όπλα, επιτρέποντάς μας να σταματήσουμε σταδιακά την καταρρέουσα εισβολή της Μόσχας στη Ντονμπάς. (Τα κέρδη του Κρεμλίνου σε αυτή την περιοχή μπορεί να κάνουν πρωτοσέλιδα, αλλά είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι είναι περιορισμένα και έχουν οδηγήσει σε εξαιρετικά υψηλές ρωσικές απώλειες). Η κομβική στιγμή θα έρθει όταν οι ένοπλες δυνάμεις μας θα χρησιμοποιήσουν συστήματα πολλαπλών πυραύλων εκτόξευσης που παρέχονται από την Δύση για να καταστρέψουν το πυροβολικό της Ρωσίας, στρέφοντας την παλίρροια υπέρ της Ουκρανίας σε όλη την γραμμή του μετώπου. Στην συνέχεια, τα στρατεύματά μας θα επιδιώξουν να πάρουν πίσω κομμάτια γης, αναγκάζοντας τους Ρώσους να υποχωρήσουν εδώ κι εκεί.