Γιατί χάνει το κίνημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Πράγματι, κατά καιρούς, οι υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα θέλουν να αποφύγουν εντελώς την διαπόμπευση και αντ’ αυτής να προσεγγίσουν την δουλειά τους με έναν τρόπο που μοιάζει περισσότερο με την συμβουλευτική για θέματα διαχείρισης - δίνοντας έμφαση στις πνευματώδεις συμβουλές, στην επενδυτική νοοτροπία και στα θετικά κίνητρα - αντί να επιτίθενται στα πολιτισμικά ελαττώματα μιας κοινωνίας. Η έρευνα δείχνει, για παράδειγμα, ότι οι βαθιά ριζωμένες καταπατήσεις των δικαιωμάτων των γυναικών, όπως ο παιδικός γάμος και το κόψιμο των γυναικείων γεννητικών οργάνων, μειώνονται όταν οι κάτοικοι έχουν αυξημένη πρόσβαση στα διεθνή media, όταν οι γυναίκες έχουν καλύτερες ευκαιρίες εργασίας έξω από το σπίτι και όταν οι κοινότητες εκσυγχρονίζονται τουλάχιστον εν μέρει. — όλες θετικές μεταρρυθμίσεις που σε γενικές γραμμές ενισχύουν τις οικονομίες. Η διαπόμπευση των κρατών για «οπισθοδρόμηση», αντίθετα, μπορεί να έχει το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, πολιτικοποιώντας πρακτικές που είναι συμβολικές της πολιτισμικής ταυτότητα μιας χώρας, τροφοδοτώντας με την σειρά τους αντιδράσεις κατά των δικαιωμάτων των γυναικών.

Αυτό δεν σημαίνει ότι τα φιλελεύθερα κράτη και οι ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν πρέπει να είναι σαφείς ως προς τις αρχές. Σημαίνει ότι πρέπει να είναι προσεκτικοί και στρατηγικοί σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο προωθούν αυτές τις αξίες. Ετούτο περιλαμβάνει επίσης την αποφυγή αναποτελεσματικών απαιτήσεων. Ο Μπάιντεν αποκάλεσε τον Πούτιν [18] «εγκληματία πολέμου» που «δεν μπορεί να παραμείνει στην εξουσία», αλλά δεν έχει κανέναν εύλογο τρόπο να εκπληρώσει αυτή την προκλητική δήλωση. Μολονότι αυτού του είδους οι κενές περιεχομένου καταδίκες ίσως αποφέρουν βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα που προκαλούν ευχαρίστηση, τελικά μοιάζουν με υποκρισία, ακόμα κι αν είναι ειλικρινείς. Και όπως σημειώνει σε ένα πρόσφατο βιβλίο η βετεράνος ακτιβίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Priscilla Hayner, πραγματικά υπάρχουν ανταλλάγματα μεταξύ της ειρήνης και της δικαιοσύνης. Το να απειληθούν οι στρατιωτικές ελίτ και άλλοι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής με φυλάκιση θα μπορούσε, για παράδειγμα, να αποκλείσει το να τους προσφερθεί άσυλο ή αμνηστία εάν συμβάλουν στον τερματισμό του πολέμου – και ο πόλεμος, εν τέλει, είναι η πιο σοβαρή αιτία καταπάτησης των δικαιωμάτων. Η άσκηση της εισαγγελικής διακριτικής ευχέρειας «προς το συμφέρον της δικαιοσύνης», όπως το θέτει το καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (International Criminal Court), συνεπάγεται την διαχείριση αυτού του ανταλλάγματος με την ανάληψη τακτικά έξυπνων ερευνών, αναβάλλοντας παράλληλα τις άκαιρες κατηγορίες.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα, παρά τα πρόσφατα εμπόδια, παραμένουν τα πιο ισχυρά όπλα στο οπλοστάσιο της δημοκρατίας. Ο αποτελεσματικός χειρισμός αυτών των όπλων απαιτεί την κατανόηση ότι η ισχύς αυτών των δικαιωμάτων έγκειται στην επίκληση τους στο προσωπικό συμφέρον και ότι πρέπει να υποστηρίζονται από έναν σταθερά κατασκευασμένο πολιτικό συνασπισμό που φέρνει αξιόπιστα αποτελέσματα. Η ισχύς οδηγεί· τα δικαιώματα ακολουθούν.