Γιατί χάνει το κίνημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Αλλά η συνταγή του βασίζεται πολύ σε αυτό που αποκαλεί «καταγγελία» της απολυταρχίας. Η ηθικολογική διαπόμπευση δεν παρέχει μια παράκαμψη προς την δημοκρατία που είναι βασισμένη στα δικαιώματα, όταν από τα κράτη λείπουν οι προϋποθέσεις για την δημιουργία της. Η Αραβική Άνοιξη [10] δεν κατάφερε να φέρει ούτε την δημοκρατία ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα, όχι διότι έλειπε η ρητορική με αρχές από τους ακτιβιστές, αλλά διότι οι κοινωνικές συνθήκες για αμφότερα ήταν αδύναμες ή απούσες σε όλα τα κράτη. Έως ότου δημιουργηθούν τουλάχιστον κάποιες από τις συνθήκες που θα διευκολύνουν, το πρωταρχικό καθήκον των υποστηρικτών των δικαιωμάτων είναι να βρουν μια ρεαλιστική οδό για την εφαρμογή τους.

ΠΕΙΣΤΙΚΗ ΙΣΧΥΣ

Στο σημερινό τεταμένο πολιτικό σκηνικό, θα είναι δύσκολο να συνδυαστεί αποτελεσματικά η αρχή και ο ρεαλισμός. Αλλά οι πολιτικοί και οι ακτιβιστές που επιλέγουν την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα μπορούν να ξεκινήσουν διασφαλίζοντας ότι τα κεντρικά συστήματα λειτουργίας της φιλελεύθερης δημοκρατικής τάξης πραγμάτων δουλεύουν όπως θα έπρεπε, για να παράσχουν συλλογικά οφέλη, μέσω της ανοιχτής παγκόσμιας οικονομίας, μέσω των συστημάτων στρατιωτικών συμμαχιών που προστατεύουν τους φιλελευθεροποιούμενους εταίρους από την αυταρχική επιθετικότητα, και μέσω του ελεύθερου λόγου [11] και της πληροφορίας.

Αυτή η δουλειά δεν θα είναι εύκολη. Η αυξανόμενη οικονομική ανισότητα και η συντριπτική ροή παραπληροφόρησης [12] έχουν αμαυρώσει την ελκυστικότητα του συστήματος που βασίζεται στα δικαιώματα. Ένας βασικός λόγος για αυτό -και μια πηγή λαϊκιστικής αντίδρασης εναντίον της φιλελεύθερης τάξης πραγμάτων- είναι η άνοδος του ελευθερισμού (libertarianism), ο οποίος έχει επισκιάσει την ιδέα ότι το φιλελεύθερο κράτος θα έπρεπε να ρυθμίζει τις οικονομικές αγορές και ότι οι υπεύθυνοι δημοσιογράφοι θα έπρεπε να ασκούν εποπτεία στην αγορά των ιδεών. Για να αρχίσουν να αναβιώνουν το σύστημα που βασίζεται στα δικαιώματα, οι δημοκρατικές χώρες και οι ομάδες προάσπισης των δικαιωμάτων μπορούν να εργαστούν για να επιβάλουν πολύ αυστηρότερους κανόνες για το διεθνές ξέπλυμα χρήματος, την φοροδιαφυγή, την απόκρυψη κλεμμένων περιουσιακών στοιχείων και την παγκόσμια διασπορά ρητορικής μίσους [13] , δυσφήμισης και ψευδών πληροφοριών .

Τα φιλελεύθερα κράτη πρέπει επίσης να μετριάσουν τον τρόπο με τον οποίο επεκτείνουν την εμβέλειά τους, ανοίγοντας υπό όρους την πόρτα σε νέες χώρες για να ενταχθούν οικειοθελώς στις τάξεις τους, αντί να κάνουν ανυπόμονες, επιθετικές πωλήσεις των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, για παράδειγμα, πέτυχε να φέρει σταθερή, δημοκρατική διακυβέρνηση σε μεγάλο μέρος της μεταψυχροπολεμικής Ευρώπης, περιμένοντας σωστά από τις χώρες να υποβάλουν αίτηση για ένταξη και απαιτώντας στην συνέχεια μια αυστηρή μαθητεία ώστε να επιτύχουν τα πρότυπα διακυβέρνησης, νομοθεσίας και δικαιωμάτων του κλαμπ. (Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, οι όροι της ΕΕ είναι κάποιες φορές πολύ χαλαροί, όπως αποδεικνύει η δημοκρατική διολίσθηση στην Ουγγαρία και στην Πολωνία.) Αλλά αλλού, οι απότομες μεταβάσεις σε επιφανειακά Δυτικού τύπου συστήματα, που απαιτήθηκαν κάποιες φορές από ανήσυχους δημοκρατικούς ευεργέτες, επιβλήθηκαν σε αφρικανικά [κράτη] [14] και σε κράτη της Μέσης Ανατολής [15] από τα οποία έλειπαν οι θεσμικές, δημογραφικές και οικονομικές προϋποθέσεις για την επιτυχία. Τα αποτελέσματα σε μέρη όπως το Μπουρούντι, το Ιράκ και η Ρουάντα ήταν συχνά βραχύβια και τελικά οδήγησαν σε αιματοχυσία.

Η αποφυγή της επιθετικής πώλησης θα απαιτήσει από τα φιλελεύθερα κράτη και τους ακτιβιστές να μετριάσουν τον νομικισμό, την ηθικολογία και τον οικουμενισμό τους. Αντίθετα, θα έπρεπε να απευθυνθούν στο προσωπικό συμφέρον των ισχυρών εθνικών πλειοψηφιών, δίνοντας έμφαση σε δημοφιλή ζητήματα όπως η καταπολέμηση της διαφθοράς και η ευρεία οικονομική ευημερία. Η πρώτη είναι ιδιαίτερα σημαντική. Το ένα τρίτο των πρόσφατων μαζικών διαδηλώσεων παγκοσμίως έχουν οργανωθεί από τοπικές ομάδες για να καταγγείλουν την διαφθορά. Αλλά οι μεγάλες διεθνικές οργανώσεις για τα δικαιώματα έχουν συμμετάσχει σε αυτές τις προσπάθειες μόνο αφότου το κράτος έχει καταστείλει τις διαδηλώσεις, και τότε μόνο για να αντιταχθούν στην καταστολή — όχι στην διαφθορά. Η πιο άμεση κινητοποίηση κατά της διαφθοράς θα παρείχε στο κίνημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ένα κορυφαίο ζήτημα, ένα [ζήτημα] που είναι βασικό για την ενδυνάμωση του κράτους δικαίου. Οι ομάδες για τα δικαιώματα ήθελαν επίσης να πείσουν τα κράτη να αποκαλέσουν «γενοκτονία» την πρακτική της Κίνας να στέλνει την μειονότητα των Ουιγούρων [16] σε δίκτυα στρατοπέδων συγκέντρωσης. Αλλά τέτοιες κατηγορίες οδηγούν σε μια άτακτη άσκηση εννοιολογικής σχολαστικότητας. Αντίθετα, η επιβολή αυστηρών ορίων στις εξαγωγές που βασίζονται στην καταναγκαστική εργασία, όπως αυτή που εκτελούν οι φυλακισμένοι Ουιγούροι, υπογραμμίζει ένα ζήτημα για το οποίο οι ξένοι εμπορικοί εταίροι έχουν σαφές έννομο συμφέρον και προσωπικό συμφέρον. Οι ομάδες της κοινωνίας των πολιτών μπορούν να οργανώσουν διαρκή μποϊκοτάζ για να δείξουν ότι οι υπερασπιστές των δικαιωμάτων μιλούν σοβαρά. Αυτό διεκδικεί μια θέση που υποστηρίζει την δίκαιη μεταχείριση όλων των Κινέζων εργαζομένων και δημιουργεί ένα κίνητρο για την Κίνα [17] να βελτιώσει τα συστήματα λογοδοσίας της και τα πρότυπα εργασίας της.