Οι επαναλαμβανόμενες αποτυχίες της Ρωσίας

Η Ρωσία [11] θα μπορούσε να συγκεντρώσει περισσότερους στρατιώτες, επεκτεινόμενη στα συνοριακά στρατεύματα ή περαιτέρω εντός της Εθνικής Φρουράς. Αλλά η ικανότητα της χώρας να δημιουργεί προσωπικό θα φτάσει επίσης πιθανότατα στο ζενίθ της τους επόμενους μήνες, εκτός εάν κηρύξει γενική επιστράτευση και στρατολογήσει άνδρες από όλη την χώρα. Ακόμη και στην καλύτερη περίπτωση, ωστόσο, η επιστράτευση θα χρειαζόταν τουλάχιστον αρκετούς μήνες έως έναν χρόνο για να αποδώσει επιχειρησιακό όφελος. Η βάση κινητοποίησης της Ρωσίας, που αποτελείται από εξοπλισμό σε μακροχρόνια αποθήκευση και εφέδρους με στρατιωτική εμπειρία, είναι σε μεγάλο βαθμό αδρανής για πάνω από μια δεκαετία. Η επέκταση του συστήματος σε εθνικό επίπεδο, συμπεριλαμβανομένης της κλήσης ανδρών σε ηλικία στράτευσης χωρίς εμπειρία, θα το καταπονούσε σημαντικά˙ χιλιάδες αξιωματικοί και υπαξιωματικοί που χρειάζονται για την διοίκηση των κινητοποιημένων μονάδων πολεμούν σήμερα ή έχουν ήδη σκοτωθεί στην Ουκρανία.

Το πρόβλημα του εξοπλισμού της Ρωσίας είναι εξίσου δύσκολο να λυθεί. Σύμφωνα με αξιωματούχους των ΗΠΑ, ο ρωσικός στρατός έχει αφιερώσει το 80% του εν ενεργεία στρατού, των αερομεταφερόμενων και ναυτικών μονάδων, και του εξοπλισμού τους στην Ουκρανία, και έχει ήδη αποσύρει πρόσθετο εξοπλισμό από τη μακροπρόθεσμη αποθήκευση. Μολονότι η Ρωσία έχει χιλιάδες ακόμη τεθωρακισμένα οχήματα και πυραύλους σε αποθήκευση, αυτοί είναι λιγότερο ικανοί και πιο αναξιόπιστοι: ο εξοπλισμός σε μακροχρόνια αποθήκευση, για παράδειγμα, είναι κυρίως παλιός και σε διάφορους βαθμούς λειτουργικότητας, [και] συχνά φυλάσσεται για χρόνια σε ανοιχτά πεδία. Η αμυντική βιομηχανία της Ρωσίας εξακολουθεί να έχει κατασκευαστική ικανότητα, αλλά με τις ήδη σε συμφόρηση και αναποτελεσματικές γραμμές παραγωγής της, υπό τις βαριές Δυτικές κυρώσεις, η Ρωσία θα δυσκολευτεί να παραγάγει μαζικά νέο εξοπλισμό σε σύντομο χρόνο. Το Κρεμλίνο έχει κάνει τα πρώτα βήματα για να στηρίξει αυτόν τον τομέα, ώστε να μπορέσει να αναδημιουργήσει καλύτερα τον χαμένο εξοπλισμό και να διευρύνει την προμήθεια πυραύλων, αλλά θα χρειαστούν πολλοί μήνες έως αρκετά χρόνια προτού αυτά τα μέτρα αρχίσουν να δείχνουν αποτελέσματα.

Η ΜΑΧΗ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ

Τα προβλήματα της Μόσχας, ωστόσο, δεν εγγυώνται την επιτυχία της Ουκρανίας. Το Κίεβο έχει χάσει επίσης πολλούς στρατιώτες και όπλα. Βραχυπρόθεσμα, η Ουκρανία, όπως και η Ρωσία, πιθανότατα θα δυσκολευτεί να διεξάγει νέες επιθέσεις ή αντεπιθέσεις μεγάλης κλίμακας. Αμφότερα τα κράτη θα μπορούσαν να είναι εστιασμένα σε ad hoc προσπάθειες για να αποτρέψουν την εξάντληση. Η Ουκρανία [12] θα χρειαστεί να πολεμήσει σκληρά για να στερήσει από την Ρωσία μια ουσιαστική λαβή στις περιοχές που σχεδιάζει να προσαρτήσει ή για να αμφισβητήσει την προσάρτηση, εάν αυτή συμβεί. Το Κίεβο θα χρειαστεί επίσης συνεχή Δυτική υποστήριξη για να εφαρμόσει τα ποιοτικά πλεονεκτήματά του στο πεδίο της μάχης. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσει την δυναμική των αντεπιθέσεών του για να αποτρέψει τη Μόσχα από το να ενσωματώσει τα κατεχόμενα ομπλάστ στην Ρωσία.

Το Κίεβο έχει πει ότι η αντεπίθεσή του στην Χερσώνα αποτελεί προτεραιότητα και ότι χτυπά ρωσικές βάσεις σε μεγαλύτερες αποστάσεις -συμπεριλαμβανομένης πιθανώς μιας ναυτικής βάσης της αεροπορίας στην Κριμαία. Οι ρωσικές δυνάμεις στην Χερσώνα ήταν οι πιο ευάλωτες στην αρχή του καλοκαιριού, αλλά τις τελευταίες εβδομάδες η Ρωσία έχει επαναδιατάξει εκεί στοιχεία από τη Ντονμπάς. Η Ουκρανία μπορεί να περιπλέξει την ικανότητα της Ρωσίας να οχυρώσει και να προσαρτήσει αυτό το ζωτικής σημασίας έδαφος, χρησιμοποιώντας μια μέθοδο που λειτούργησε στις πρώτες φάσεις του πολέμου: προκαλώντας τόσο σκληρές απώλειες στο πεδίο της μάχης ώστε η στρατιωτική ηγεσία της Ρωσίας να πειστεί ότι οι δυνάμεις της δεν μπορούν να κρατήσουν το ομπλάστ και ότι οι θέσεις τους είναι, ή θα γίνουν αμέσως, μη διατηρήσιμες. Για να το κάνει αυτό, ο ουκρανικός στρατός [13] πρέπει να διατηρήσει μια επίμαχη πρώτη γραμμή, να επιτεθεί στα ρωσικά συστήματα διοίκησης και ελέγχου, και να εξσθενίζει σταθερά τις ρωσικές δυνάμεις σε σημείο που να είναι μαχητικά αναποτελεσματικές σε μια συγκεκριμένη περιοχή.

Οι Ρώσοι στρατιωτικοί σχεδιαστές μελετούν προσεκτικά το εάν οι δυνάμεις τους είναι μαχητικά αποτελεσματικές, εξετάζοντας, μεταξύ άλλων, τα ποσοστά φθοράς (γνωστά και ως «κρίσιμη απώλεια» στην ρωσική στρατιωτική επιστήμη). Για τις ρωσικές χερσαίες δυνάμεις, οι στρατιωτικοί σχεδιαστές προέβλεψαν πριν από τον πόλεμο ότι μια μονάδα καθίσταται αναποτελεσματική όταν χάνει το 50% έως 60% της αρχικής της δύναμης. Εκτιμούν ότι ένα περιφερειακό δίκτυο διοίκησης και ελέγχου διαλύεται οριστικά όταν καταστραφεί το 40% του εξοπλισμού του. Πιστεύουν ότι μια μοίρα της πολεμικής αεροπορίας δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει όταν χάσει το 70% των αεροσκαφών της. Εάν η Ουκρανία μπορέσει να δημιουργήσει μια άκρως επίμαχη πρώτη γραμμή -όπως ακριβώς έκανε έξω από το Κίεβο και το Χάρκοβο- με επιθέσεις σε σημεία διοίκησης και ελέγχου, υψηλά ποσοστά απωλειών εξοπλισμού, και μεγάλες ρωσικές απώλειες, ίσως πείσει ξανά τη Μόσχα να αποσυρθεί.