Η Ευρώπη μόνη της

Η ΕΕ μπορεί να αναλάβει τον ρόλο του πρωταρχικού χρηματοδότη της ευρωπαϊκής άμυνας, καλύπτοντας κενά πέρα από τις δυνατότητες των κρατών-μελών, όπως η προμήθεια αεροπορικής και αντιπυραυλικής άμυνας, αεροπορικών τάνκερς, και μεταφορών. Τίποτα δεν απαγορεύει στην ΕΕ να αγοράζει στρατιωτικό εξοπλισμό, ο οποίος θα μπορούσε να διατεθεί στα κράτη-μέλη ή στο ΝΑΤΟ. Για παράδειγμα, η ΕΕ θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει την απόκτηση τεράστιων αποθεμάτων πυρομαχικών, βλημάτων πυροβολικού, και κατευθυνόμενων πυραύλων ακριβείας (τα οποία η Ευρώπη εξάντλησε κατά την επέμβασή της στην Λιβύη). Η ΕΕ έχει ήδη διαδραματίσει παρόμοιο ρόλο στην Ουκρανία [12], παρέχοντας 2,5 δισεκατομμύρια ευρώ από το νέο της ταμείο θανατηφόρου βοήθειας για την αναπλήρωση των αμυντικών προϋπολογισμών των χωρών που προμηθεύουν όπλα στην Ουκρανία. Τον Ιούνιο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοίνωσε επίσης την δημιουργία ενός ταμείου 500 εκατομμυρίων ευρώ για να δώσει κίνητρα στις χώρες να συντονίσουν τις νέες αμυντικές δαπάνες τους, να προβούν σε κοινές προμήθειες, να αυξήσουν τη διαλειτουργικότητα, και να δημιουργήσουν οικονομίες κλίμακας.

Πρόκειται για σημαντικές πρωτοβουλίες για την ενοποίηση και τον εξορθολογισμό των ευρωπαϊκών αμυντικών προσπαθειών, και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να πιέσουν την ΕΕ να επεκτείνει δραματικά αυτά τα προγράμματα. Αν και η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει αυτοχαρακτηριστεί ως η πιο φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση που υπήρξε ποτέ, μπορεί να διεκδικήσει αυτόν τον τίτλο μόνο για λόγους οικονομικής συνεργασίας. Σε ό,τι αφορά την άμυνα, έχει διατηρήσει σε μεγάλο βαθμό τον παραδοσιακό σκεπτικισμό των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν ενθάρρυνε ενεργά τις αμυντικές πρωτοβουλίες της ΕΕ ούτε κάλεσε την ΕΕ να τις επεκτείνει. Για παράδειγμα, όταν ο πρόεδρος, Τζο Μπάιντεν, παρακολούθησε μια Σύνοδο Κορυφής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου τον Μάρτιο κατά τις πρώτες εβδομάδες του πολέμου, έχασε μια χρυσή ευκαιρία να υποστηρίξει μια πρόταση που έπεσε στο τραπέζι για δανεισμό της ΕΕ για επενδύσεις στην άμυνα. Αν ο πρόεδρος είχε πει απλώς στους Ευρωπαίους ηγέτες ότι η ΕΕ μπορούσε να δανειστεί χρήματα για στρατιωτικούς σκοπούς, όπως ακριβώς έκανε για την πανδημία της COVID-19 [13], θα μπορούσε να είχε συμβάλει στην έναρξη μιας νέας εποχής στην ευρωπαϊκή άμυνα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν τεράστια επιρροή στην Ευρώπη, ειδικά στην άμυνα. Εάν η ΕΕ πρόκειται να διαδραματίσει πιο σημαντικό αμυντικό ρόλο, θα χρειαστεί ισχυρή υποστήριξη εκ μέρους των ΗΠΑ.

ΕΞΑΡΤΩΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

Το ερώτημα που πρέπει να αναρωτηθούν οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ είναι εάν στόχος τους είναι να καταστήσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες απαραίτητες για την Ευρώπη [14] ή να κάνουν την Ευρώπη απαραίτητο εταίρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Μια Ευρώπη που μπορεί να φροντίσει για την ασφάλειά της δεν θα σπάσει την συμμαχία, δεν θα υπονομεύσει το ΝΑΤΟ, ούτε θα προκαλέσει αποσύνδεση από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο διατλαντικός δεσμός θα ενισχυθεί καθώς ενισχύεται η Ευρώπη.

Απλώς δείτε τι συμβαίνει οικονομικά μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της ΕΕ. Η ανάγκη για διατλαντική συνεργασία για τον καθορισμό των οικονομικών κανόνων της πορείας ενόψει της ανερχόμενης Κίνας [15] ώθησε την έναρξη του Συμβουλίου Εμπορίου και Τεχνολογίας ΗΠΑ-ΕΕ (U.S.-EU Trade and Technology Council). Συνολικά, έχει βελτιώσει δραματικά τις διατλαντικές σχέσεις. Μια ισχυρότερη Ευρώπη, με ικανές χερσαίες, αεροπορικές, και ναυτικές δυνάμεις, θα ήταν ευλογία για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους Ασιάτες εταίρους τους. Θα προκαλούσε επίσης στενότερο συντονισμό εντός του ΝΑΤΟ [16], καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες θα σταματούσαν να θεωρούν την Ευρώπη δεδομένη.

Η πραγματική απειλή για την διατλαντική συμμαχία είναι το status quo. Η 25χρονη υπό την ηγεσία των ΗΠΑ προσπάθεια να αποτραπεί η ΕΕ [17] από το να είναι ανεξάρτητος στρατιωτικός παράγοντας ήταν σε μεγάλο βαθμό επιτυχής. Αλλά παρόλο που αυτό έχει διατηρήσει τον ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών ως απαραίτητων, το αποτέλεσμα είναι ότι η κατάσταση της ευρωπαϊκής άμυνας δύσκολα θα μπορούσε να είναι χειρότερη. Υπάρχει επίσης σαφής κίνδυνος οι Ηνωμένες Πολιτείες να αποφασίσουν ότι δεν θέλουν να είναι πλέον απαραίτητες για την Ευρώπη. Ο επόμενος πρόεδρος θα μπορούσε να είναι ένας αντιατλαντιστής όπως ο Ντόναλντ Τραμπ ή ο Τζος Χάουλι (Josh Hawley), ο οποίος ψήφισε κατά της ένταξης της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ [18] στις 3 Αυγούστου. Αλλά εξίσου πιθανό είναι ένα αποτέλεσμα στον οποίο η Ευρώπη υποβιβάζεται, η Ρωσία και πάλι κακώς απορρίπτεται ως χάρτινη τίγρη, και η διατλαντική συμμαχία υποφέρει καθώς ο απαραίτητος εταίρος της χάνει το ενδιαφέρον του.

Για να αποφευχθεί αυτό το μέλλον, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να αναγνωρίσουν ότι θέλουν η Ευρώπη να είναι ένας απαραίτητος εταίρος που μπορεί να σταθεί πλάτη με πλάτη με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η επιδίωξη μιας τέτοιας στρατηγικής και η οικοδόμηση ενός ευρωπαϊκού πυλώνα εντός του ΝΑΤΟ θα ήταν μια διαδικασία που θα διαρκέσει μια γενιά και που θα απαιτήσει εντατική εμπλοκή των ΗΠΑ, ωθώντας τους Ευρωπαίους συμμάχους και εταίρους σε μια νέα κατεύθυνση. Η ώρα να ξεκινήσει η μεταμόρφωση είναι τώρα.