Η Ευρώπη μόνη της

Η κυβέρνηση Μπάιντεν [4] ανέλαβε καθήκοντα δίνοντας προτεραιότητα στην Ασία, περιγράφοντας δικαίως την Κίνα ως την «απειλή που προχωρά». Όμως, η εισβολή της Ρωσίας έχει πλέον βάλει την Ευρώπη προσωρινά στην κορυφή στον γραφειοκρατικό αγώνα για πόρους και ορατότητα. Ως αποτέλεσμα, η Ευρώπη έχει πλημμυρίσει από επισκέψεις ανώτατων αξιωματούχων των ΗΠΑ και πρόσθετων στρατευμάτων των ΗΠΑ —20.000 επιπλέον προσωπικό από τα τέλη Ιουνίου [5], παντού από την Βαλτική και την Πολωνία μέχρι την Ιταλία και την Ισπανία.

Ευρωπαίοι αξιωματούχοι επαίνεσαν την επιστροφή των Ηνωμένων Πολιτειών στην ήπειρο. Όμως, όπως προανήγγειλε η επίσκεψη της Νάνσυ Πελόζι τον Αύγουστο στην Ταϊβάν [6], το εκκρεμές της εξωτερικής πολιτικής θα επιστρέψει τελικά στην Ασία. Η Ευρώπη θα χάσει αυτόν τον αγώνα μηδενικού αθροίσματος για την προσοχή και τους πόρους των ΗΠΑ.

ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Επιφανειακά, η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία [7] φαίνεται σαν το σοκ που θα ανάγκαζε τελικά την Ευρώπη να δεχτεί τις παρακλήσεις των ΗΠΑ για αύξηση των αμυντικών της δαπανών. Οι ευρωπαϊκές χώρες θα πετύχουν ως επί το πλείστον τον ΝΑΤΟϊκό στόχο δαπανών 2% [επί του ΑΕΠ κάθε χώρας-μέλους]. Η Γερμανία ανακοίνωσε [8] μια Zeitenwende (νέα εποχή) και ενέκρινε αύξηση 100 δισεκατομμυρίων ευρώ στις αμυντικές δαπάνες. Η Ευρώπη έχει δεσμευτεί να δαπανήσει περίπου 200 δισεκατομμύρια δολάρια τα επόμενα χρόνια. Τα πρόσθετα κεφάλαια θα βελτιώσουν τις θλιβερές δυνατότητες των ευρωπαϊκών στρατευμάτων, θα ενισχύσουν το ΝΑΤΟ, και θα μειώσουν μέρος της βασικής μαχητικής εξάρτησης της Ευρώπης από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Αλλά η αύξηση των δαπανών είναι απίθανο να μετριάσει μεγάλο μέρος της πίεσης στις δυνάμεις των ΗΠΑ ή να προχωρήσει αρκετά μακροπρόθεσμα. Τους τελευταίους έξι μήνες, οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν στείλει τεράστιες ποσότητες προηγμένου εξοπλισμού στο Κίεβο. Η Ανατολική Ευρώπη έχει εκχωρήσει μεγάλες ποσότητες εξοπλισμού της σοβιετικής εποχής στα χέρια της Ουκρανίας. Οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες έχουν στείλει προηγμένα αντιαρματικά όπλα και πυροβολικό, εξαντλώντας αποθέματα που τελικά θα πρέπει να αντικατασταθούν. Επιπλέον, ο αυξανόμενος πληθωρισμός διαβρώνει επίσης την αξία των αυξήσεων των ευρωπαϊκών αμυντικών δαπανών.

Το πιο σημαντικό διαρθρωτικό πρόβλημα είναι ότι οι αυξήσεις των ευρωπαϊκών αμυντικών δαπανών δεν στρέφονται προς την συλλογική άμυνα της Ευρώπης αλλά προς την εθνική άμυνα των επιμέρους χωρών. Η Ευρώπη [9] δεν δαπανά για την προστασία της ηπείρου στο σύνολό της˙ το κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Η Ουάσιγκτον παρέχει τις κρίσιμες δυνατότητες και τα προηγμένα μέσα (μεταφορές, εναέριος ανεφοδιασμός, και αεροπορική και πυραυλική άμυνα) που επιτρέπουν στην Ευρώπη να πολεμήσει για την Ευρώπη. Σχεδόν καμία από τις πρόσθετες αμυντικές δαπάνες δεν θα διατεθεί για εξαγορές που επιτρέπουν στην Ευρώπη να πολεμήσει ως Ευρώπη και επομένως να μειώσει την πίεση στον στρατό των ΗΠΑ. Η Γερμανία [10], δεδομένου του μεγέθους της, θα μπορούσε να καλύψει μερικά από τα κενά, αλλά οι ανάγκες της είναι πολύ μεγάλες αλλού —για παράδειγμα, για να αντικαταστήσει σειρές εξοπλισμού και να αυξήσει την ετοιμότητα των δυνάμεών της. Όλοι οι ευρωπαϊκοί στρατοί έχουν ΝΑΤΟϊκούς στόχους ικανότητας, οι οποίοι διασφαλίζουν ότι τα κράτη-μέλη μπορούν να εκπληρώσουν ορισμένους ρόλους, αλλά αυτοί οι στόχοι έχουν σχεδιαστεί για να βοηθήσουν τις ευρωπαϊκές δυνάμεις να εναρμονιστούν με τις Ηνωμένες Πολιτείες μέσω του ΝΑΤΟ, πράγμα που σημαίνει ότι η εξάρτηση από τον στρατό των ΗΠΑ έχει συμπεριληφθεί. Παρά τα τεράστια ποσά στον τομέα της άμυνας, η Ευρώπη εξακολουθεί να είναι πιθανό να εξαρτάται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, υπογραμμίζοντας το ευρύτερο πρόβλημα με την τρέχουσα προσέγγιση για την ευρωπαϊκή ασφάλεια.

ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να είναι μια παγκόσμια στρατιωτική δύναμη. Ξοδεύει συλλογικά 200 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως για την άμυνα, η οικονομία της ισούται με εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών, και τα μέλη της είναι δεμένα σε μια πολιτική ένωση. Ωστόσο, οι ευρωπαϊκοί στρατοί βρίσκονται σε θλιβερή κατάσταση, παρά τις αυξήσεις στις αμυντικές δαπάνες από το 2014. Η Ευρώπη δεν χρειάζεται απλώς να ξοδέψει περισσότερα για την άμυνα˙ χρειάζεται να εξορθολογήσει και να εναρμονίσει τις προσπάθειές της. Αλλά οι προτάσεις για τη μεταρρύθμιση της ευρωπαϊκής άμυνας αναπόφευκτα αντιμετωπίζουν την αντίθεση των ΗΠΑ, γραφειοκρατικούς πολέμους για τον έλεγχο τομέων (ιδιαίτερα μεταξύ ΝΑΤΟ και ΕΕ), τοπικές εθνικές προοπτικές, και κατεστημένα εμπορικά και πολιτικά συμφέροντα.

Ως εγγυητής της ευρωπαϊκής ασφάλειας, οι Ηνωμένες Πολιτείες [11] πρέπει να ηγηθούν του μετασχηματισμού με το να επιμείνουν στην δημιουργία ενός ισχυρού ευρωπαϊκού πυλώνα του ΝΑΤΟ που είναι ικανός να υπερασπιστεί την ήπειρο. Η Ευρώπη θα πάσχιζε να λειτουργήσει ως μια ενότητα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, καθώς η συμμαχία θα επικεντρωνόταν στη μετατροπή των ευρωπαϊκών δυνάμεων σε μια ικανή μαχητική δύναμη, με ή χωρίς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού πυλώνα εντός του ΝΑΤΟ θα απαιτούσε την ενδυνάμωση της ΕΕ, μιας πολιτικής και οικονομικής ένωσης που προσβλέπει σε ευρύτερα ευρωπαϊκά συμφέροντα. Το κοινό νόμισμα και η κεντρική τράπεζα της ΕΕ παρέχουν το πιθανό οικονομικό υπόβαθρο της ΕΕ ώστε να αναλάβει εξέχοντα αμυντικό ρόλο. Η ένωση διαθέτει νομική και θεσμική μόχλευση για την προώθηση της συμμόρφωσης και του συντονισμού σε εθνικό επίπεδο, κρίσιμης σημασίας για τον εξορθολογισμό του δυσκίνητου αμυντικού βιομηχανικού τομέα της Ευρώπης. Ο στόχος της ΕΕ δεν είναι να πλάσει έναν ευρωπαϊκό στρατό, αλλά να επιτρέψει στην Ευρώπη να αμυνθεί.