Secure Connection

Ένα ισχυρότερο αλλά λιγότερο φιλόδοξο ΝΑΤΟ

Τι θα σημάνει για την συμμαχία η ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας

Thibault Muzergues και Kenneth M. Pollack

04/10/2022

Περίληψη Κειμένου και Βιογραφικό Συγγραφέα

Η προσθήκη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ είναι πιθανό να σβήσει τις τελευταίες λάμψεις ελπίδας ότι το ΝΑΤΟ θα βγει ξανά εκτός περιοχής δικαιοδοσίας. Είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος πολλές σημαντικές στρατιωτικές επιχειρήσεις πέρα από την Ευρώπη στις οποίες θα συμφωνούσαν οι Φινλανδοί ή οι Σουηδοί.

Ο THIBAULT MUZERGUES είναι εσωτερικός διευθυντής προγράμματος για την Ευρώπη και την Ευρω-Μεσόγειο στο International Republican Institute και συγγραφέας του βιβλίου με τίτλο War In Europe? From Impossible War to Improbable Peace [1].
Ο KENNETH M. POLLACK είναι ανώτερος συνεργάτης στο American Enterprise Institute, πρώην αναλυτής της CIA για τον Περσικό Κόλπο, και πρώην διευθυντής του National Security Council για τις υποθέσεις του Περσικού Κόλπου.

Εμφάνιση άρθρου σε μία σελίδα

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να γράψετε το σχόλιο σας. Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε ενημέρωση από το ForeignAffairs.gr.

Και η Μόσχα δεν είναι μόνη της. Το Ιράν έχει χρησιμοποιήσει την συμμετοχή του στον συριακό εμφύλιο πόλεμο για να δημιουργήσει ένα δίκτυο στρατιωτικών βάσεων σε ολόκληρη την Συρία, συνδέοντας φυσικά το Ιράν με τους συμμάχους του της Χεζμπολάχ στον Λίβανο και τις φιλο-ιρανικές πολιτοφυλακές στο Ιράκ, σχηματίζοντας αυτό που ο βασιλιάς Αμπντάλα της Ιορδανίας κάποτε αποκαλούσε «σιιτική ημισέληνο». Το Πεκίνο έχει επίσης εντείνει το παιχνίδι του. Έχει αγοράσει μερίδια σε λιμάνια και άλλα έργα υποδομών σε όλη την Μεσόγειο και έχει δημιουργήσει την πρώτη του στρατιωτική βάση στο εξωτερικό, στο Τζιμπουτί, στην είσοδο της Ερυθράς Θάλασσας η οποία συνδέει την Μεσόγειο και τον Ινδικό Ωκεανό.

Επιπλέον, τα μέλη του ΝΑΤΟ ίσως εστιάζουν στον βορρά παρά στον νότο, διότι ο πρώτος όχι μόνο φαίνεται πιο πιεστικός αλλά και πιο απλός. Η κραυγαλέα επιθετικότητα του Πούτιν έχει επανενώσει την Ευρώπη και την Βόρειο Αμερική στην αποφασιστικότητά τους να αντισταθούν σε περαιτέρω ρωσική επίθεση. Αλλά τα ζητήματα της Μεσογείου είναι πιο δύσκολα. Τείνουν να απαιτούν περισσότερες πολιτικές και οικονομικές λύσεις, όχι απλώς στρατιωτικές. Και τα μέλη της συμμαχίας είναι συχνά πιο διαιρεμένα για τα ζητήματα της Μεσογείου.

Έτσι, παρά την πιθανή βόρεια κλίση του προς την Ρωσία, την Σκανδιναβία και την Αρκτική, το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να αγνοήσει τις προκλήσεις στην Μεσόγειο. Λόγω του ότι το σοκ από την ρωσική επίθεση στην Ουκρανία παραμένει τόσο φρέσκο, θα είναι μια πρόκληση να πείσει κάποιος την Φινλανδία και την Σουηδία να εστιάσουν στην περιοχή, ίσως ακόμη περισσότερο από ό,τι [να πείσει] τα υπόλοιπα βορειοευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ. Όπως πάντα, λοιπόν, θα εναπόκειται στην Ουάσιγκτον ως ο γεωστρατηγικός ηγέτης της συμμαχίας να πείσει τους βορειοευρωπαίους και ανατολικοευρωπαίους συμμάχους της ότι ο έλεγχος της Μόσχας στην Μεσόγειο μπορεί να αποδυναμώσει την ρωσική απειλή για την Ευρώπη, περιορίζοντας τις οικονομικές και πολιτικές επιλογές της όταν συνεχίσει τις επεκτατικές διεκδικήσεις της στην καρδιά της Ευρώπης.

Πράγματι, λόγω του ότι οι φιλοδοξίες της Ρωσίας δεν περιορίζονται στην Μεσόγειο αλλά την υπερβαίνουν τόσο στην Αφρική όσο και στην Μέση Ανατολή, μια νέα μεσογειακή στρατηγική του ΝΑΤΟ ίσως απαιτήσει μια αναθεωρημένη προσέγγιση εκτός περιοχής [δικαιοδοσίας], [μια προσέγγιση] που μπορεί να επιτύχει εκεί που οι προηγούμενες προσπάθειες έχουν αποτύχει. Αυτό θα μπορούσε να μεταφραστεί σε νέες μορφές συνεργασιών με δρώντες εκτός του ΝΑΤΟ στην άλλη πλευρά της Μεσογείου, αξιοποιώντας πλήρως τους ισχυρούς δεσμούς που απορρέουν από τις Συμφωνίες του Αβραάμ (Abraham Accords), συμφωνίες που εξομαλύνουν τις σχέσεις μεταξύ των χωρών του Αραβικού Κόλπου και του Ισραήλ. Αυτό δεν θα απαιτούσε την δέσμευση για άλλη μια φορά είτε των Ηνωμένων Πολιτειών είτε του ΝΑΤΟ σε δυσεπίλυτες συγκρούσεις στην Μέση Ανατολή και στην Βόρειο Αφρική. Αντίθετα, θα έπρεπε να εστιάσει περισσότερο στην διπλωματία και στην συλλογική ασφάλεια για να διασφαλίσει την ίδια την θάλασσα και να ενισχύσει τους συμμάχους σε αμφότερες τις πλευρές με εκπαίδευση, εξοπλισμό, πληροφορίες και υποστήριξη επιμελητείας ώστε να τους δώσει την δυνατότητα να εξασφαλίσουν την ενδοχώρα τους. Αυτό, ωστόσο, απαιτεί διορατική πολιτική, καλά καθορισμένες πολιτικές παραμέτρους και συνεχή προσοχή, καθώς οι σύμμαχοι των Ηνωμένων Πολιτειών στην Μεσόγειο δεν μοιράζονται πάντα τα ίδια συμφέροντα σε κάθε δεδομένη περιοχή, είτε μεταξύ τους είτε με τα κράτη του ΝΑΤΟ .

Έτσι, παρά την πιθανή βόρεια κλίση του προς την Ρωσία, την Σκανδιναβία και την Αρκτική, το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να αγνοήσει ή να ξεχάσει τις προκλήσεις στην Μεσόγειο. Τουλάχιστον, το ΝΑΤΟ πρέπει να διασφαλίσει ότι ακόμη κι αν η Μεσόγειος δεν θα γίνει ποτέ Δυτική λίμνη, δεν μπορεί να γίνει εχθρικά ύδατα.

Εμφάνιση άρθρου σε μία σελίδα

Ένα ισχυρότερο αλλά λιγότερο φιλόδοξο ΝΑΤΟ

Αναζήτηση

Δημοφιλή Άρθρα

Περιοχή Μελών