Οι κίνδυνοι ενός ισχυρού δολαρίου

Μια συντονισμένη παρέμβαση όπως η Συμφωνία Plaza (Plaza Accord) του 1985, στην οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες κυβερνήσεις συμφώνησαν να πουλήσουν ταυτόχρονα δολάρια έναντι ξένων νομισμάτων για να υποτιμήσουν το δολάριο, δεν είναι πιθανή. Τότε, χρειάστηκαν χρόνια διπλωματίας για να βρεθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιαπωνία στο ίδιο μήκος κύματος. Σήμερα, το σχετικό σύνολο των χωρών που θα έπρεπε να συμμετάσχουν σε αυτού του είδους τις παρεμβάσεις είναι πολύ μεγαλύτερο. Μια αποτελεσματική συνέχεια της Συμφωνίας θα απαιτούσε την συνεργασία μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κίνας σε μια εποχή που οι δύο χώρες βρίσκονται σε αντιπαράθεση [2]. Και η εφαρμογή μιας τέτοιας συμφωνίας θα απαιτούσε από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα να μειώσει τα επιτόκια. Δεδομένης της σημασίας που αποδίδουν η Ομοσπονδιακή Τράπεζα και το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ στην συγκράτηση του πληθωρισμού, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι διατεθειμένες να ανεχτούν τέτοιες περικοπές.

Ούτε μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημα από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (International Monetary Fund). Το Ταμείο αναπτύσσει πρόσθετα προγράμματα για χώρες που αντιμετωπίζουν οικονομική δυσπραγία, όπως θα έπρεπε. Έχει εναπομείνασα δύναμη πυρός. Αλλά δανείζει για παρατεταμένες περιόδους σε χώρες με βαθιά χρέη και διαρθρωτικά προβλήματα, όχι για να χρηματοδοτήσει παρεμβάσεις στην αγορά συναλλάγματος. Οι κανόνες του απαιτούν να δανείζει μόνο όταν έχει υψηλή βεβαιότητα ότι θα αποπληρωθεί. Εάν τα δολάρια που δανείζει επρόκειτο να δαπανηθούν σε μάταιες παρεμβάσεις στην αγορά συναλλάγματος, πιθανότατα δεν θα επιστρέφονταν.

Επομένως, ο μόνος αξιόπιστος τρόπος για να στηρίξουν οι χώρες τα νομίσματά τους έναντι του δολαρίου είναι να αυξήσουν τα επιτόκια, το οποίο θα ενθαρρύνει τις εισροές στις αγορές των περιουσιακών στοιχείων τους. Αυτή η κίνηση, φυσικά, είναι άβολη υπό τις παρούσες συνθήκες, όταν τα επιτόκια αυξάνονται και η οικονομική ανάπτυξη είναι ασθενής. Πολλές κεντρικές τράπεζες στις αναδυόμενες αγορές έσφαλαν γρήγορα: είχαν αρχίσει να αυξάνουν τα επιτόκια πριν το πράξει η Ομοσπονδιακή Τράπεζα και, επομένως, ήλπιζαν ότι ο κύκλος της αυστηροποίησης είχε φτάσει στο τέλος του. Δυστυχώς, αυτό δεν φαίνεται πλέον να ισχύει. Η δική τους είναι μια περίπτωση αρετής που δεν ανταμείβεται.

Μακροπρόθεσμα, η λύση είναι να διαφοροποιήσουν οι κεντρικές τράπεζες τα αποθεματικά τους και να διαφοροποιήσουν οι χώρες τις συναλλαγές τους απομακρυνόμενες από το δολάριο και προς τα νομίσματα της ευρωζώνης, της Κίνας [3] και των μικρότερων οικονομιών. Κάτι τέτοιο θα αφήσει τις χώρες λιγότερο εκτεθειμένες στις αποφάσεις μιας κεντρικής τράπεζας. Είναι πολύ αργά, μετά από μισό και πλέον αιώνα, να πάρουν σοβαρά τον αφορισμό του John Connally.

Σύνδεσμοι:
[1] https://www.foreignaffairs.com/regions/united-kingdom
[2] https://www.foreignaffairs.com/china/rivals-within-reason
[3] https://www.foreignaffairs.com/regions/china

Copyright © 2022 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/united-states/dangers-strong-dollar-count...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition