Οι δίδυμες κρίσεις του Πακιστάν

Η TTP θα επιδιώξει να ενισχύσει το πλεονέκτημά της αυξάνοντας τον αριθμό των επιθέσεων, συμπεριλαμβανομένων των βομβιστικών επιθέσεων αυτοκτονίας, και να αμφισβητήσει εδάφη στα βορειοδυτικά της χώρας. Αυτό θα δώσει επίσης ευκαιρίες σε μια σειρά από διεθνικούς και περιφερειακούς τρομοκράτες να δημιουργήσουν βάσεις σε εδάφη που κυριαρχούνται από την TTP στο Πακιστάν. Σε αυτό το σημείο, η αδυναμία του Πακιστάν να εισάγει αρκετό πετρέλαιο θα διαβρώσει την στρατιωτική και αστυνομική του ικανότητα. Η TTP θα έχει επίσης την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί την δημόσια οργή που προκαλείται από την οικονομική κατάρρευση και την έλλειψη αγαθών. Με το Πακιστάν να έχει προγραμματισμένες γενικές εκλογές το 2023, η πολιτική αναταραχή στην χώρα θα επιδεινωθεί. Όλα αυτά θα ασκήσουν σημαντική πίεση στην συνοχή του πακιστανικού στρατού, ο οποίος ήδη ταλανίζεται από τις κατηγορίες του Khan ότι ο στρατός συνωμότησε με τις Ηνωμένες Πολιτείες για να τον απομακρύνει από την εξουσία.

ΜΙΑ ΔΙΕΞΟΔΟΣ

Στην Ουάσιγκτον, η σημερινή δυσχερής θέση του Πακιστάν δεν προκαλεί ιδιαίτερη συμπάθεια, καθώς οι Αμερικανοί αξιωματούχοι θυμούνται τις προσπάθειες του Πακιστάν να υπονομεύσει την πολεμική τους προσπάθεια στο Αφγανιστάν. Τα προβλήματα του Πακιστάν χρησιμεύουν επίσης ως υπενθύμιση ότι οι ηγέτες του έκαναν απερίσκεπτες οικονομικές επιλογές και ενεπλάκησαν σε επικίνδυνη ακροσφαλή διπλωματία με τους πληρεξουσίους των τρομοκρατών. Οι ανταγωνιστικές προτεραιότητες και η απομάκρυνση από την καταπολέμηση της τρομοκρατίας περιορίζουν το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για την αντιμετώπιση των κρίσεων του Πακιστάν. Το να αφήσουν το Πακιστάν να βράσει στο ζουμί του φαίνεται επίσης δελεαστικό -ιδιαίτερα επειδή αυτό μπορεί να είναι πιο επώδυνο για την Κίνα, η οποία επενδύει σε μεγάλο βαθμό στο Πακιστάν.

Ωστόσο, υπάρχουν συμφέροντα των ΗΠΑ που διακυβεύονται. Ακόμα και αν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν επιδιώκουν να ξεπεράσουν την αναπτυξιακή χρηματοδότηση και τις στρατιωτικές μεταφορές του Πεκίνου προς το Πακιστάν, η Ουάσινγκτον εξυπηρετείται καλύτερα από ένα κυρίαρχο Πακιστάν απαλλαγμένο από τον κινεζικό εξαναγκασμό. Η αποτροπή του Πακιστάν από το να βλάψει τις προτεραιότητες [των ΗΠΑ] στον Ινδο-Ειρηνικό είναι επίσης ένας κρίσιμος στόχος. Επιπλέον, είναι σημαντικό για τις Ηνωμένες Πολιτείες να αποτρέψουν τις διεθνικές τρομοκρατικές απειλές από το Αφγανιστάν και το Πακιστάν και να διασφαλίσουν την ασφάλεια των πυρηνικών όπλων του Πακιστάν. Εάν η οικονομική κρίση και η κλιμάκωση της τρομοκρατίας αρχίσουν να αλληλοτροφοδοτούνται, τα συμφέροντα αυτά θα τεθούν υπό πίεση. Η Κίνα μπορεί να παρέμβει με βοήθεια της τελευταίας στιγμής, αλλά αυτό δεν θα μετριάσει ούτε το οικονομικό αίνιγμα ούτε το πρόβλημα της αυξανόμενης τρομοκρατικής βίας. Αντίθετα, ίσως να συσσωρεύσει περισσότερο χρέος και να συνοδεύεται από καταναγκαστικούς όρους, όπως κινεζικές απαιτήσεις για περισσότερες στρατιωτικές βάσεις και πρόσβαση στις υπηρεσίες πληροφοριών -ένα σαφώς αρνητικό αποτέλεσμα για τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Δεδομένων αυτών των κινδύνων, η ρεαλιστική διέξοδος είναι η αντιμετώπιση των δύο κρίσεων με στόχο την αποτροπή της ταυτόχρονης εκδήλωσής τους. Για τον σκοπό αυτό, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να πιέσουν το Πακιστάν να αναλογιστεί την πραγματικότητα [4] της υποστήριξης των Ταλιμπάν προς την TTP και να μειώσει τους οικονομικούς δεσμούς με τους Ταλιμπάν και την διπλωματική υποστήριξη προς αυτούς, οι οποίοι έχουν απαγορεύσει με σκληρό τρόπο τις γυναίκες και τα κορίτσια από τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, και τις μη κυβερνητικές οργανώσεις. Ξεχωριστά, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να αποκαλύψουν την συνεχιζόμενη επικίνδυνη υποστήριξη των Ταλιμπάν προς τους διεθνείς τρομοκράτες, συμπεριλαμβανομένης της TTP. Εκτός του ότι φιλοξενούσαν τον Ayman al-Zawahiri [5], τον εκλιπόντα αρχηγό της Αλ Κάιντα, οι Ταλιμπάν παραβιάζουν την συμφωνία της Ντόχα μεταξύ ΗΠΑ και Ταλιμπάν και αρκετές από τις δικές τους δεσμεύσεις να μην αφήσουν το έδαφός τους να χρησιμοποιηθεί από διεθνείς τρομοκρατικές οργανώσεις.