Κάνοντας το Κέντρο ζωτικό ξανά

Ούτε η κινδυνολογία για την Κίνα είναι πιθανό να ενώσει τις Δυτικές δημοκρατίες. Ορισμένες πρωτεύουσες ανησυχούν περισσότερο από άλλες για τις γεωπολιτικές φιλοδοξίες του Πεκίνου. Οι Δυτικές κυβερνήσεις διαφωνούν ως προς τον καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης της Κίνας, ακόμη και στο εκρηκτικό ζήτημα της Ταϊβάν. Η πρόσφατη δήλωση του Γάλλου προέδρου, Εμμανουέλ Μακρόν, ότι η Ευρώπη δεν πρέπει να γίνει «υποτελής» στην αντιπαλότητα της Ουάσινγκτον με το Πεκίνο κατέδειξε δραματικά την έλλειψη συναίνεσης. Οι περισσότεροι Δυτικοί ηγέτες προτιμούν ένα μείγμα από καρότα και μαστίγια, ελπίζοντας να διατηρήσουν την πρόσβαση στις αγορές και την εργασία της Κίνας την ίδια στιγμή που επωφελούνται από την προστασία της στρατιωτικής ισχύος των ΗΠΑ. Για τις περισσότερες Δυτικές δημοκρατίες, η αντιμετώπιση της Κίνας δεν είναι ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος. Και εδώ, επίσης, η αναλογία του Ψυχρού Πολέμου καταρρέει.

Η απομόνωση της Κίνας δεν αποτελεί επιλογή. Ο ρόλος της Κίνας στην παγκόσμια οικονομία είναι πολύ μεγάλος για να απομονωθεί μέσω της αποσύνδεσης. Η καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής απαιτεί επίσης την συμμετοχή του Πεκίνου, καθώς η Κίνα είναι ο μεγαλύτερος παράγοντας εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα στον κόσμο. Η κινεζική συνεργασία θα είναι απαραίτητη σε κάθε προσπάθεια καθορισμού του κλιματικού μέλλοντος.

ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ

Σήμερα, οι Δυτικές δημοκρατίες [13] αγωνίζονται για να διατηρήσουν την ισορροπία μεταξύ εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής. Σχολιαστές όπως ο Francis Fukuyama, ο Robert Kagan, και η Kori Schake βλέπουν τον πόλεμο στην Ουκρανία ως μια στιγμή καμπής για την επαναβεβαίωση της δέσμευσης της Δύσης στη φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων. Αλλά η αναζωογόνηση της φιλελεύθερης τάξης θα εξαρτηθεί από περισσότερα πράγματα από την αποφασιστικότητα των Δυτικών δημοκρατιών στην τρέχουσα διεθνή κρίση. Για να ξαναχτίσουν την λαϊκή υποστήριξη στον φιλελεύθερο διεθνισμό, οι Δυτικοί ηγέτες πρέπει να επαναπροσδιορίσουν την σχέση μεταξύ εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής. Πρέπει να το κάνουν αυτό επανασυνδέοντας τις διεθνείς πολιτικές τους με αναγνωρίσιμα οφέλη στο εσωτερικό για τις εργαζόμενες οικογένειες.

Σε μια εποχή που η απελευθέρωση του εμπορίου και άλλες παραδοσιακές εξωτερικές πολιτικές έχουν πέσει σε δυσμένεια, και οι εγχώριοι συνασπισμοί που συνδέονται με αυτές έχουν διασπαστεί, οι ηγέτες πρέπει να βρουν νέα επιχειρήματα σχετικά με την αναγκαιότητα του διεθνούς ανοίγματος και της συνεργασίας. Πρέπει επίσης να σφυρηλατήσουν νέες εγχώριες διαπραγματεύσεις και πολιτικές συμμαχίες για την υποστήριξή τους. Οι Δυτικές δημοκρατίες δεν μπορούν να επιστρέψουν στην μεταπολεμική φιλελεύθερη τάξη. Μπορούν, ωστόσο, να αναζητήσουν νέους τρόπους για να εξασφαλίσουν τα οφέλη που έφερε η προηγούμενη τάξη.
At a time when trade liberalization and other traditional foreign policies have fallen into disfavor, and the domestic coalitions associated with them have splintered, leaders must find new arguments about the necessity of international openness and cooperation. They must also forge new domestic bargains and political alliances to support them. Western democracies cannot return to the postwar liberal order. They can, however, search for new ways of securing the benefits that the former order brought.
Η ανανέωση θα απαιτήσει καινοτομία, επενδύσεις, και βιώσιμη ανάπτυξη. Ορισμένες από αυτές τις διαδικασίες βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη. Ωστόσο, δεδομένου του βάθους των αντι-παγκοσμιοποιητικών αντιδράσεων, χρειάζονται πολύ περισσότερη δράση και όραμα αν οι Δυτικές δημοκρατίες μπορούν να ελπίζουν ότι θα αναζωογονήσουν το πολιτικό κέντρο, ενώ εξακολουθούν να ανταγωνίζονται γεωπολιτικά. Είναι επείγον να ξεκινήσουν.