Τι ισχύει και τι όχι για την Συρία

Απάντηση στη σχέση των εξτρεμιστών και της πλειοψηφίας τού Ελεύθερου Συριακού Στρατού, αποτελεί η δολοφονία τουλάχιστον τριών εκ των μεγαλυτέρων ηγετών του, από εξτρεμιστές τής οργάνωσης του «Ισλαμικού κράτους στην Συρία και το Ιράκ» [29]. Επιπλέον, η κατάληψη της συνοριακής πόλης Ιζάζ και η δολοφονία τού γνωστού ακτιβιστή Χαζέμ Αλ Αζίζι προκάλεσαν την πρώτη αιματηρή σύγκρουση μεταξύ των φανατικών ισλαμιστών και της ταξιαρχίας «Καταιγίδα του Βορρά» τού Ελεύθερου Συριακού Στρατού, ο οποίος είχε νωρίτερα απελευθερώσει την πόλη Ιζάζ από τα χέρια των καθεστωτικών δυνάμεων. Αν και η σύγκρουση αυτή ήταν αναμενόμενη, πολλοί την τοποθετούσαν στην μετά-Άσαντ εποχή. Οι σφοδρές μάχες μεταξύ ομάδων τού Ελεύθερου Συριακού Στρατού και των Ισλαμιστών διήρκεσαν τρεις μέρες και σκοτώθηκαν 50 μαχητές από τις δυο πλευρές χωρίς ανάμειξη της κυβέρνησης της Δαμασκού [30]. Ως ένδειξη για την απροθυμία τής πλειονότητας των Σύριων να δεχτούν ακραίες οργανώσεις στο έδαφός τους, το 86% των συμμετεχόντων πρόσφατης δημοσκόπησης στην επίσημη ιστοσελίδα τής Συριακής Αντιπολίτευσης για την Εξέγερση, θέλουν να διωχθεί η Αλ Κάιντα και τα παρακλάδια της από την Συρία. Επίσης θεωρούν ότι οι ενέργειες αυτής της οργάνωσης δεν λειτουργούν υπέρ των συμφερόντων τής Συριακής εξέγερσης [31]. Η δημοσιογράφος Μισάλ Σμούλοβιτς επιβεβαιώνει ότι οι μαχητές τού Ελεύθερου Συριακού Στρατού δεν είναι ούτε ακραίοι ισλαμιστές ούτε μαχητές τής Αλ Κάιντα, με σοβαρά στοιχεία παρότι η ουδετερότητά της αμφισβητείται έντονα [32]. Επιπλέον, το φαινόμενο του ισλαμικού φονταμενταλισμού αποτελεί κίνδυνο και παράγοντα ανησυχίας για το 67% του μουσουλμανικού κόσμου σύμφωνα με την μελέτη τού Pew Research Center [33]. Συνεπώς δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση ότι, όπως το θέτει και ο διευθυντής του Carnegie Institute, δεν υπάρχει ουσιαστική σχέση ανάμεσα στην συριακή εξέγερση από τη μια και στην Αλ Κάιντα και στα κράτη των χωρών τού Κόλπου από την άλλη [34].

Από τα ανωτέρω καθίσταται σαφές ότι υπάρχει αντιπαλότητα μεταξύ των οργανώσεων Αλ Νούσρα/«Ισλαμικού κράτους στο Ιράκ και στη Συρία» και των υπολοίπων δυνάμεων της Συριακής Αντιπολίτευσης, κάτι που προδικάζει και την αδυναμία επικράτησης των ακραίων εξτρεμιστών μετά από πιθανή πτώση τού καθεστώτος Άσαντ. Επιπλέον, η συριακή κοινωνική σύνθεση με τις διάφορες θρησκευτικές και εθνικές μειονότητες δεν επιτρέπει τόσο απλά όπως περιγράφουν ορισμένα ΜΜΕ την επικράτηση τέτοιων σκληροπυρηνικών ισλαμιστών στην μετά Άσαντ εποχή. Η συντριπτική πλειοψηφία των Σύριων αποδέχονται το δυτικό αστικό μοντέλο ως βέλτιστη λύση ιδιαίτερα λόγω της πολυμορφίας τού συριακού λαού [35].

Επιπλέον, ο Άσαντ, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις αυξημένες πολιτικές και στρατιωτικές πιέσεις των ανταρτών με σκοπό την ανατροπή του, προσπάθησε και εν μέρει κατάφερε να μετατρέψει την διαμάχη που ξεκίνησε μεταξύ δικτατορικού καθεστώτος και λαού που αναζητά την δημοκρατία σε διαμάχη μεταξύ σιιτών και σουνιτών, με κύριο πρωταγωνιστή την άγνοια, την αμορφωσιά και την επιφανειακή πίστη. Έτσι, οι σιίτες μαχητές καταφθάνουν στην Συρία για να προστατεύουν τους Ιερούς τόπους των σιιτών, αν και στη Συρία η απόλυτη πλειοψηφία των μουσουλμάνων είναι σουνίτες, ενώ οι ξένοι τζιχαντιστές που παίρνουν το μέρος της αντιπολίτευσης θεωρούν ως πρώτο στόχο την καταπολέμηση των νέων αιρετικών σιιτών που επιδιώκουν την αλλαγή τού δημογραφικού τής Συρίας. Έτσι μετατρέπεται η Συρία σε πεδίο σύγκρουσης ανάμεσα στην Αλ Κάιντα αφενός και στην Χεζμπολά αφετέρου, δηλαδή δυο τρομοκρατικών οργανώσεων. Με αυτό τον τρόπο οι δυο οργανώσεις σφάζονται και εξαντλούνται μεταξύ τους χωρίς η Δύση να ξοδεύει ούτε ένα ευρώ και, μάλλον σε επίδειξη realpolitik, αδιαφορεί για την ανθρωπιστική καταστροφή, επιχαίρει και επιδιώκει έναν μακροχρόνιο και αιματηρό πόλεμο.

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ;

Το δεύτερο και σημαντικότερο ατόπημα στην επικρατούσα άποψη περί των τεκταινομένων στη Συρία είναι το σενάριο τρόμου για την επόμενη μέρα. Θα είναι μια μέρα που, αν επικρατήσουν οι αντάρτες, θα οδηγήσει στην απόλυτη επικράτηση της Τουρκίας στην περιοχή και ταυτόχρονα σε εξανδραποδισμό των Χριστιανών τής Συρίας και ίσως και του Λιβάνου από τις αρχέγονες πατρογονικές τους εστίες. Ξεκινώντας από το δεύτερο, πρέπει να επισημάνουμε δυο πράγματα: Πρώτον, οι Χριστιανοί τής Συρίας έχουν ένα παρελθόν εκατονταετηρίδων ειρηνικής συνύπαρξης με τους Σουνίτες Μουσουλμάνους και δεύτερον ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός και σύσσωμη η αντιπολίτευση έχει εγγυηθεί, όχι μόνο για την ακεραιότητα, αλλά για την ισοτιμία και ισονομία των Σύριων Χριστιανών [36]. Η συριακή χριστιανική κοινότητα ελέγχει σημεία κλειδιά του συριακού κράτους και δεν είναι στο περιθώριο και αυτό ισχύει από τότε που η Συρία κέρδισε την ανεξαρτησία της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η εκλογή τού Χριστιανού ηγέτη, Φάρες Αλ Χούρι, στην πρωθυπουργία τής χώρας το 1954, παρότι η πλειονότητα του πληθυσμού είναι Μουσουλμάνοι.