Η καλύτερη ελπίδα τής Ουκρανίας

Και πάλι, οι βέλτιστες πρακτικές τού εκδημοκρατισμού μπορούν να βοηθήσουν στην επίλυση αυτών των προβλημάτων. Μόλις επιτραπούν οι κομματικοί συνασπισμοί, ο ανταγωνισμός για τους πόρους θα πρέπει να μετατραπεί σε μια πολιτική συζήτηση προεκλογικής εκστρατείας. Και είναι πιθανό ότι ο συνδυασμός ενός ανεξάρτητου δικαστικού σώματος μαζί με τις «ελευθερίες συντονισμού» θα οδηγήσει σε μια πιο ισορροπημένη προσέγγιση στην οικονομική αναδιανομή, με την οποία η φορολογική πολιτική προστατεύει όλους τους πολίτες από εξωφρενικές μετατοπίσεις πόρων από τη μια ομάδα στην άλλη. Η ιστορία αποκαλύπτει το τι συμβαίνει όταν μια κυβέρνηση που κυριαρχείται από ένα μέρος μιας χώρας αδυνατεί να χαλιναγωγήσει αυτές τις αλλαγές. Μια τέτοια αποτυχία τροφοδότησε τον Πόλεμο του Μπαγκλαντές το 1971 και την δημιουργία τού Μπαγκλαντές από το Ανατολικό Πακιστάν. Ο ανταγωνισμός για τους πόρους ήταν επίσης ένα κεντρικό θέμα (αυτή τη φορά, μεταμφιεσμένος ως θρησκευτικές διαφορές) στον αγώνα στην Βόρεια Ιρλανδία, κάτι που επιλύθηκε μέσω των συνεργατικών δημοκρατικών θεσμών και τον συνετό καταμερισμό τής εξουσίας, που κατοχυρώθηκαν στην Συμφωνία τού Μπέλφαστ.

Στην περίπτωση της Ουκρανίας, θα είναι σημαντικό να διορθωθεί η εθνική ισορροπία τής οικονομικής και πολιτικής εξουσίας πριν να προσφερθεί μαζική διεθνής βοήθεια. Οι ενισχύσεις πριν από τέτοιες πολιτικές μεταρρυθμίσεις δεν θα κάνουν τίποτα για να κερδίσουν την υποστήριξη των ρωσόφωνων ανατολικών Ουκρανών, οι οποίοι είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα είναι επωφεληθούν από αυτές. Μάλλον, θα πρέπει να δοθεί ένα μικρό ποσό ενίσχυσης είτε απευθείας από τις Ηνωμένες Πολιτείες ή από κοινού από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τα μέλη τής Ευρωπαϊκής Ένωσης τώρα για να κρατηθεί στην ζωή η προσωρινή κυβέρνηση στο Κίεβο, και κάθε επόμενη δόση να περιμένει σε έναν δεσμευμένο λογαριασμό και να απελευθερώνεται μόνο βάσει προκαθορισμένων ενεργειών πολιτικών μεταρρυθμίσεων. Το δικαστικό σύστημα πρέπει να είναι το πρώτο σημείο αναφοράς. Η Ουκρανία δεν έχει ισχυρή παράδοση στην προστασία των «ελευθεριών συντονισμού» - ιδίως την ελευθερία τού συνέρχεσθαι. Για να εξασφαλιστούν ουσιαστικά αυτές οι ελευθερίες τώρα, η κυβέρνηση θα πρέπει πρώτα να δημιουργήσει μια πραγματικά ανεξάρτητη δικαστική εξουσία.

Με το κράτος δικαίου εν τάξει, οι χορηγοί βοήθειας πρέπει να απελευθερώσουν μια μεγαλύτερη δόση από τα παρακατατεθειμένα κεφάλαια για την διευκόλυνση των οικονομικών προσαρμογών και μεταρρυθμίσεων. Στην συνέχεια, η ουκρανική κυβέρνηση θα πρέπει να τακτοποιήσει τις «ελευθερίες συντονισμού». Όταν αυτοί που αντιτίθενται σήμερα στην κυβέρνηση είναι σίγουροι για τα δικαιώματά τους και, ως εκ τούτου, την δυνατότητά τους να ευημερήσουν μέσα σε μια καινούρια Ουκρανία, μια συμπληρωματική ενίσχυση θα πρέπει να ακολουθήσει, μαζί με τις εθνικές εκλογές που θα έχουν προγραμματιστεί περίπου έξι μήνες νωρίτερα. Η επιλεξιμότητα για την εξουσία θα πρέπει να βασίζεται σε κανόνες που δεν ξεχωρίζουν συγκεκριμένα άτομα που να τους απαγορεύεται η ανάληψη θέσεων εξουσίας, όπως έχει γίνει σε περιπτώσεις στο παρελθόν. Τα κόμματα και οι εκστρατείες τους, δεν θα πρέπει ούτε να χρηματοδοτούνται από την κυβέρνηση, ούτε να τους απαγορεύεται να συνασπιστούν το ένα το άλλο. Η κυβέρνηση δεν πρέπει να ευνοεί κάποια κόμματα έναντι άλλων όσον αφορά τις ευκαιρίες για να προχωρήσουν σε συλλαλητήρια, πορείες, ή εκδηλώσεις στα μέσα ενημέρωσης.

Οι εκλογές που έχουν προγραμματιστεί για τις 25 Μαΐου θα πρέπει να αναβληθούν, ώστε να υπάρξει χρόνος για να τεθούν πρώτα αυτά τα ζωτικής σημασίας θεμέλια της πραγματικής δημοκρατίας στην χώρα. Τα κόμματα θα πρέπει να έχουν τον χρόνο να εδραιωθούν προκειμένου να μεγιστοποιηθεί η ευκαιρία τους για να νικήσουν. Οι ψηφοφόροι πρέπει να γνωρίζουν ποιες είναι οι επιλογές τους και θα πρέπει να έχουν την ευκαιρία να αξιολογήσουν αυτές τις επιλογές σε ένα λιγότερο ευμετάβλητο περιβάλλον. Θα πρέπει να γνωρίζουν ότι μπορούν να συναθροίζονται ελεύθερα για να υποστηρίζουν ή να απορρίπτουν υποψηφίους και εκλογικά προγράμματα, αλλά όλα αυτά είναι προς το παρόν δυνατά. Η βιασύνη προς μια εκλογική διαδικασία, δεν είναι ισοδύναμη με την εγκαθίδρυση μιας κυβέρνησης που θα είναι όσο το δυνατόν περισσότερο αντιπροσωπευτική τής βούλησης των ψηφοφόρων.

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΜΥΝΑ

Εκτός από όλες αυτές τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, φυσικά, υπάρχει το ερώτημα του τι πρέπει να κάνουμε για την «ρωσική αρκούδα στο δάσος». Εδώ, μερικές αρχές πρέπει να διέπουν την απάντηση της ουκρανικής κυβέρνησης. Η αυτοδιάθεση είναι ένα θεμελιώδες δικαίωμα που προωθείται από τις «ελευθερίες συντονισμού» και τις ανταγωνιστικές εκλογές. Ο τρόπος για να κερδηθεί η υποστήριξη των συνασπισμών των πολιτών είναι να τους παρέχονται αποτελεσματικές δημόσιες πολιτικές που να προάγουν την ευημερία τους. Όταν οι κυβερνήσεις αποτυγχάνουν να το κάνουν αυτό, τότε οι πολίτες φυσικά αναζητούν εναλλακτικές λύσεις, είτε επιλέγοντας μια νέα κυβέρνηση ή, σε ακραίες περιπτώσεις, επιδιώκοντας να αποσχιστούν. Η απόσχιση είναι η αντίδραση απέναντι σε μια αποτυχημένη κυβέρνηση. Το να αποκλειστεί με διατάγματα δεν είναι η λύση. Αντίθετα, η παροχή κινήτρων ώστε να μην πραγματοποιηθεί η απόσχιση είναι ο στόχος, και είναι εφικτός με μια κυβερνητική διάρθρωση έτσι ώστε οι ηγέτες να χρειάζονται την υποστήριξη μιας ευρείας κοινωνικής βάσης ώστε να παραμείνουν στην εξουσία και, κατά συνέπεια, να πρέπει να ανταμείψουν πολλούς ανθρώπους μέσω μιας αποτελεσματικής πολιτικής.