Πώς οι εκλογές του Brexit περιέπεσαν σε ασημαντότητα

Παρόλο που το Brexit είναι από ορισμένες απόψεις ένα ζήτημα εξωτερικής πολιτικής, καμία από τις εκστρατείες δεν έδωσε σοβαρή προσοχή στις σχέσεις της Βρετανίας με τον υπόλοιπο κόσμο. Η εξωτερική πολιτική σπανίως είναι αποφασιστική για τις εκλογές στο Ηνωμένο Βασίλειο -το 2005, δύο χρόνια αφότου οδήγησε την χώρα στον καταστροφικό πόλεμο στο Ιράκ, ο Τόνι Μπλερ κέρδισε μια άνετη πλειοψηφία [9]. Αλλά αυτές οι εκλογές είναι μοναδικές στο ότι οι πλατφόρμες εξωτερικής πολιτικής και των δύο μεγάλων κομμάτων ζητούν δραματικές αλλαγές στο status quo: Οι Συντηρητικοί επιδιώκουν να εξαφανίσουν το Ηνωμένο Βασίλειο από την ΕΕ και οι Εργατικοί θέλουν μια θεμελιώδη απομάκρυνση από τον φιλελεύθερο παρεμβατισμό της εποχής του Blair.

Ο ριζοσπαστισμός της πλατφόρμας του Εργατικού Κόμματος [10] έχει υποτιμηθεί εξαιρετικά, πιθανώς επειδή το κόμμα ακολουθεί τους Συντηρητικούς με μεγάλη διαφορά στις δημοσκοπήσεις. Αλλά εκτός από τις συμβολικές πολιτικές όπως η αναγνώριση της Παλαιστίνης, οι Εργατικοί σκοπεύουν να τερματίσουν τις πωλήσεις όπλων στην Σαουδική Αραβία και άλλες δικτατορίες, και έχουν δεσμευθεί να θέσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα στο επίκεντρο της βρετανικής εξωτερικής πολιτικής. Εάν ο Corbyn γινόταν πρωθυπουργός, οι σχέσεις ΗΠΑ-Ηνωμένου Βασιλείου θα εισέρχονταν σε μια μάλλον νέα φάση, ακόμα κι αν ένας Δημοκρατικός εισερχόταν στον Λευκό Οίκο το 2021. Το ιστορικό του Corbyn σε ανοιχτή κριτική της ηγεμονίας των ΗΠΑ θα περιπλέξει σίγουρα την διατλαντική συμμαχία.

Ο Corbyn έχει συλλέξει μια εκλεκτική δέσμη αιτιών από όλο τον κόσμο τα τελευταία 30 χρόνια και ένας περίεργος συνδυασμός τους βρέθηκε υπό το φως στο μανιφέστο του κόμματός του το 2019. Υποσχέθηκε να στηρίξει τα δικαιώματα της αυτοδιάθεσης της Δυτικής Σαχάρας και της Δυτικής Παπούα -η πρώτη φορά που αυτές οι περιοχές έχουν αναφερθεί ποτέ σε βρετανικό εκλογικό μανιφέστο. Πιο αμφιλεγόμενα, οι Εργατικοί υποσχέθηκαν να αναγνωρίσει το δικαίωμα των νησιωτών Chagos και των απογόνων τους να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Το πρόβλημα είναι ότι η «πατρίδα» των νησιωτών Chagos είναι ένα νησί στον Ινδικό Ωκεανό που ονομάζεται Diego Garcia [11] που έχει μισθωθεί από το 1966 στις Ηνωμένες Πολιτείες για να χρησιμοποιηθεί ως στρατιωτική βάση. Η επιθυμητή πολιτική του Corbyn θα τον έφερνε κατευθείαν σε σύγκρουση με την Ουάσινγκτον.

Σε αντιδιαστολή, αυτό που είναι αξιοσημείωτο με την πλατφόρμα εξωτερικής πολιτικής των Συντηρητικών, είναι το πόσο λίγα λέει για οτιδήποτε πέρα από το Brexit. Από τις 59 σελίδες του μανιφέστου του κόμματος [12], μόνο τρεις σελίδες είναι αφιερωμένες στον υπόλοιπο κόσμο και μια από αυτές συνοδεύεται από μια ολοσέλιδη φωτογραφία του Dominic Raab, του Υπουργού Εξωτερικών. Η Κίνα δεν αναφέρεται ούτε μια φορά -οι Συντηρητικοί δεν έχουν τίποτα να πουν για τις διαμαρτυρίες στο Χονγκ Κονγκ ή για την καταστολή των Μουσουλμάνων Ουιγούρων, πόσω δε μάλλον το Ηνωμένο Βασίλειο να ασχοληθεί με την αυξανόμενη παγκόσμια ισχύ της Κίνας. Ούτε το κόμμα έχει τίποτα να πει για τις μεγαλύτερες ανθρωπιστικές κρίσεις στον κόσμο -ούτε η Συρία ούτε η Υεμένη αξίζουν μια αναφορά.

Αντίθετα, το μανιφέστο είναι γεμάτο με κομπασμούς για το Brexit. Παραδείγματος χάριν, υποστηρίζει ότι «η εκτέλεση του Brexit θα μας επιτρέψει να κάνουμε περισσότερα στην διεθνή σκηνή», ενώ σε ένα σύντομο απόσπασμα για τα ανθρώπινα δικαιώματα λέει ότι «μόλις εγκαταλείψουμε την ΕΕ, θα προασπιζόμαστε ακόμα πιο έντονα αυτές τις αξίες». Δεν παρέχεται καμία εξήγηση ως προς το γιατί η συμμετοχή στην ΕΕ καθιστά το Ηνωμένο Βασίλειο αναποτελεσματικό στην παγκόσμια σκηνή ή το εμποδίζει να υπερασπιστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Βρετανοί ψηφοφόροι στο Λονδίνο, τον Μάιο του 2015. Martin Lengemann / laif / Redux
------------------------------------------------------

Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΨΗΦΟΦΟΡΟΣ

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι μια πλειοψηφία των Συντηρητικών είναι πιθανή, αν και μια κατάσταση μη αυτοδυναμίας ή ακόμη και οι Εργατικοί να συμπήξουν μια συμμαχία ή μια κυβέρνηση μειοψηφίας δεν μπορεί να αποκλειστεί [13]. Οι δημοσκοπήσεις μπορούν να αλλάξουν και οι πολιτικοί δημοσιογράφοι δεν γνωρίζουν ακόμα όλες τις μεταβλητές που μπορεί να επηρεάσουν το αποτέλεσμα. Και τα δύο βασικά κόμματα κέρδισαν περισσότερο από το 40% των ψήφων το 2017 και έκτοτε αμφότερα έχασαν μεγάλα κομμάτια των αυτών συνασπισμών σε όλες τις τοπικές και ευρωπαϊκές εκλογές. Δεν είναι σαφές εάν οι ψηφοφόροι που αποχώρησαν από τους Εργατικούς για να ψηφίσουν κόμματα σαφώς αντίθετα με την αποχώρηση από την ΕΕ θα επιστρέψουν τώρα στους Εργατικούς, ή αν οι συντηρητικοί ψηφοφόροι που επιθυμούν να παραμείνουν στην ΕΕ θα μπορούσαν να χωνέψουν τον Κόρμπιν ως πρωθυπουργό.

Από την δεκαετία του 1970, το Ηνωμένο Βασίλειο -όπως και μεγάλο μέρος του υπόλοιπου Δυτικού κόσμου- γνώρισε μια αργή ανακατάταξη στις κομματικές πολιτικές [14]. Η τάξη και το εισόδημα συνηθιζόταν να προσδιορίζουν τις κομματικές επιλογές των ψηφοφόρων˙ τώρα η φυλή και η παιδεία παίζουν μεγαλύτερο ρόλο. Ο κοινωνικός άξονας ανάμεσα στο φιλελεύθερο και το αυταρχικό γίνεται όλο και πιο σημαντικός˙ ο παλιός οικονομικός άξονας μεταξύ της αριστεράς και της δεξιάς, λιγότερο. Υπάρχει ένα αυξανόμενο χάσμα μεταξύ πόλεων (Εργατικών) και κωμοπόλεων (Συντηρητικοί).