Είναι πράγματι ώρα να απομονωθεί η Αίγυπτος;

Ο ρεπουμπλικανικός Τύπος στο Maghreb σχολίασε ότι το «πολιτικό Ισλάμ» δεν αποτελεί ολέθρια ειμαρμένη για τους Άραβες, όπως άλλωστε δεν αποτελούσαν και τα καθεστώτα του Ben Ali και του Moubarak. Το συμπέρασμα για τους πολιτικούς και οικονομικούς εταίρους, τόσο για τους Άραβες, όσο και για τους ξένους, είναι ότι οι παλιές δικτατορίες άντεξαν λόγω της καταπίεσης που ασκούσαν και της υποστήριξης των Δυτικών, οι οποίοι είχαν κύρια έγνοια τους τα οικονομικά συμφέροντα. Ωστόσο, ο τρόμος της καταπίεσης νικήθηκε χάρις στην Αραβική Άνοιξη. Μετά από αυτήν, κανένα είδος αυταρχικής διοίκησης δεν θα μπορούσε να ευδοκιμήσει. Ανεξαρτήτως ιδεολογίας, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι δεν αντιλήφθηκαν τα σημεία των καιρών, και πλήρωσαν το τίμημα. Επιπλέον, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, αλλά και γενικότερα οι Ισλαμιστές, δεν θεωρούν την ανάδειξή τους στην εξουσία ως αποτέλεσμα δημοκρατικών διαδικασιών, αλλά αντιλαμβάνονται το αποτέλεσμα των εκλογών, ως συνέπεια θεϊκής παραχώρησης. Μια νομιμότητα τύπου Φαραώ. Οι Άραβες δημοκράτες της βόρειας Αφρικής, όμως, όπως σημείωναν, δεν είναι υποχρεωμένοι να επιλέξουν μεταξύ των στυγνών δικτατοριών του παρελθόντος και των σύγχρονων Ισλαμιστών, μεταξύ πανώλης και χολέρας, εφόσον υπάρχει πάντα ο δημοκρατικός δρόμος που δεν εξασφαλίζεται πάντα με εκλογές.

Και ερχόμαστε στο σήμερα. Τι άλλαξε από τότε; Ο ισλαμιστικός κίνδυνος έχει υποχωρήσει μόνο χάρη στην συνεννόηση Αιγύπτου - Σαουδικής Αραβίας έναντι των Αδελφών Μουσουλμάνων. Παραμένει όμως ισχυρός στην Λιβύη, με την βοήθεια και της Τουρκίας. Η κυβέρνηση της Αιγύπτου είναι πράγματι αυταρχική, όπως και η κυβέρνηση της Τουρκίας μετά το 2016. Προφανώς τα πολιτικά δικαιώματα μέρους του αιγυπτιακού λαού και δη των Αδελφών Μουσουλμάνων έχουν ανασταλεί, το γεγονός όμως αυτό θα πρέπει να εκτιμάται υπό το φως όσων εξετέθησαν ανωτέρω.

Σε εκλογές στα αραβικά κράτη, οι υποψήφιοι που πρόσκεινται στην ισλαμική ιδεολογία και προβάλλουν την ανωτερότητα της θρησκείας και την διαφθορά των αντιπάλων τους είναι ακαταμάχητοι. Δεν προβάλλουν τον τρόπο μελλοντικής διοίκησης παρά μόνο υπογραμμίζουν ότι αυτός θα είναι σύμφωνος με την θρησκεία (ως σαν ο τρόπος διοίκησης των δημοκρατικών- κοσμικών θα ήταν αντίθετος με την θρησκεία). Όπως προσφυώς παρατήρησε ένας δημοκρατικός Άραβας δημοσιογράφος, πώς να συναγωνισθεί αυτός που προσπαθεί να προσγειώσει τους ψηφοφόρους στις δυσκολίες της επίγειας ζωής, εκείνον που υπόσχεται «βίλες με γρασίδι και μπανάνες κάθε μέρα» (αν και στην άλλη ζωή), παρέχοντάς του απλώς κάποια κοινωνική βοήθεια που δεν αποτελεί λύση στο πρόβλημα; Είναι απολύτως λογικό ότι τα ισλαμικά κόμματα είναι σε θέση να κερδίζουν τις εκλογές.

Οι Ισλαμιστές, παρόλο που έχουν ηττηθεί στην Αίγυπτο όχι μόνο με την δύναμη των όπλων αλλά και μέσω του κοσμικού και δημοκρατικού φρονήματος πολλών Αράβων, συνεχίζουν να συνιστούν απειλή. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι στο τρίγωνο Λιβύης–Αιγύπτου-Τουρκίας κατέδειξαν ότι μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο την γεωπολιτική σταθερότητα στην ανατολική Μεσόγειο και τα συμφέροντα της Δύσης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην περιοχή.

Αντιθέτως, η σημερινή Αίγυπτος, κεντρικό κράτος του Αραβικού και Ισλαμικού κόσμου, αναπτύσσει μια σώφρονα πολιτική που εξασφαλίζει την σταθερότητα και διασφαλίζει τις ισορροπίες στην Μεσόγειο αλλά και γενικότερα. Τόσο από πλευράς των ίδιων των Αιγυπτίων, όσο και για την σταθερότητα της περιοχής η απάντηση στον ισχυρισμό της ακτιβίστριας - αρθρογράφου είναι ότι «όχι, δεν είναι ώρα να απομονωθεί η Αίγυπτος».

Σύνδεσμοι:
[1] https://www.foreignaffairs.gr/articles/73318/sarah-leah-whitson/ora-na-a...

Copyright © 2021 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition