Secure ConnectionΣταματήστε να λιμοκτονείτε το Αφγανιστάν
Γιατί η Δύση πρέπει να αφήσει τον οικονομικό της στραγγαλισμό
Περίληψη Κειμένου και Βιογραφικό Συγγραφέα
Η πείνα και η φτώχεια μετά την κατάληψη του Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν φαίνονται έτοιμες να σκοτώσουν περισσότερους Αφγανούς αυτόν τον χειμώνα από όσους σκότωσε όλη η βία τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Η κλίμακα της καταστροφής είναι αδιανόητα μεγάλη: 23 εκατομμύρια άνθρωποι αντιμετωπίζουν οξεία επισιτιστική ανασφάλεια και ένα εκατομμύριο παιδιά κινδυνεύουν να πεθάνουν από υποσιτισμό.
Ο GRAEME SMITH είναι ανώτερος σύμβουλος της International Crisis Group και συγγραφέας του βιβλίου με τίτλο The Dogs Are Eating Them Now: Our War in Afghanistan [1].
Τίποτα από αυτά δεν θα γίνει γρήγορα. Τα περιουσιακά στοιχεία της κεντρικής τράπεζας θα μπορούσαν να παραμείνουν μπλεγμένα για χρόνια σε νομικές και πολιτικές παγίδες. Η πολιτική των ΗΠΑ εξακολουθεί να απαγορεύει να πηγαίνει έστω και μια δεκάρα σε δημόσιους υπαλλήλους της κυβέρνησης των Ταλιμπάν και η άρση αυτής της απαγόρευσης θα συνεπάγετο το ακροπάτημα σε ένα πολιτικό ναρκοπέδιο: οι Δυτικοί φορολογούμενοι μπορεί να μην αντιτίθενται στους μισθούς για Αφγανούς δασκάλους, αλλά δεν είναι σαφές πώς θα αισθάνονταν να πληρώνουν για έργα υποδομής. Εν τω μεταξύ, οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλοι δωρητές θα πρέπει να ανταποκριθούν στην έκκληση του ΟΗΕ για μια ανθρωπιστική απάντηση-μαμούθ.
Ίσως είναι ευκολότερο να υπογράψει κάποιος μεγάλες επιταγές στους ανθρωπιστές αντί να αντιμετωπίσει τις οικονομικές ρίζες της αφγανικής κρίσης. Ωστόσο, οι επιταγές δεν πρέπει να είναι λευκές. Η αποστολή δισεκατομμυρίων δολαρίων σε έδαφος που διοικείται από ένοπλη ομάδα ενέχει σοβαρούς κινδύνους και η ιστορία δείχνει ότι οι μαχητές προσπαθούν πάντα να κλέψουν βοήθεια και να εκβιάσουν τους εργαζόμενους της ανθρωπιστικής [βοήθειας]. Καθώς το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ συζητά την επερχόμενη ανανέωση της εντολής για την αποστολή του ΟΗΕ, η οποία δημιουργήθηκε [14] πριν από δύο δεκαετίες για να υποστηρίξει μια κυβέρνηση στην Καμπούλ που δεν υπάρχει πλέον, θα πρέπει να τονίσει τον σημαντικό ρόλο που μπορεί να παίξει ο ΟΗΕ στον συντονισμό των διεθνών πολιτικών προσπαθειών. Αυτό θα πρέπει να περιλαμβάνει έναν ανώτερο αξιωματούχο του ΟΗΕ, εξουσιοδοτημένο από δωρητές και υποστηριζόμενο από ειδικούς στο πεδίο, ο οποίος θα μιλά καθημερινά με τους Ταλιμπάν για να βεβαιωθεί ότι η βοήθεια παραδίδεται στους ανθρώπους που την χρειάζονται και όχι στις τσέπες των Ταλιμπάν.
Αυτές οι διαπραγματεύσεις θα απαιτήσουν χρόνια σκληρής δουλειάς. Αξιωματούχοι του ΟΗΕ είχαν αρχικές επιτυχίες σε ορισμένες περιοχές του Αφγανιστάν τους τελευταίους μήνες καθώς έπεισαν αξιωματούχους των Ταλιμπάν να ανοίξουν ξανά τα σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για τα κορίτσια, αλλά θα απαιτηθούν αμέτρητες παρόμοιες συνομιλίες καθώς οι σκληροπυρηνικές απόψεις των Ταλιμπάν συγκρούονται με τους παγκόσμιους στόχους. Κατά κάποιο τρόπο, αυτή μπορεί να είναι η καλύτερη τιμωρία των Ταλιμπάν: επιτρέποντάς τους να υπομείνουν το ταπεινό καθήκον της διακυβέρνησης μιας φτωχής χώρας, να υποφέρουν από τις κοινοτοπίες της γραφειοκρατίας, και τις συναντήσεις με τους δωρητές. Οι Ταλιμπάν αξίζουν χειρότερα, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Μετά από γενιές βασάνων, ο αφγανικός λαός αξίζει κάτι καλύτερο.