Η εξόπλιση της Ουκρανίας αξίζει το ρίσκο

Τα περισσότερα αντίποινα, όταν συμβαίνουν, γίνονται εναντίον τέτοιων καταφυγίων ανταρτών ή τρομοκρατών και όχι [εναντίον] απλών προμηθευτών όπλων. Η Γερμανία δεν επιτέθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες για να σταματήσει τα προγράμματα δανεισμού και μίσθωσης με τα οποία προμήθευαν τους εχθρούς της στα πρώτα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν επιτέθηκαν στο Ιράν για τις μεταφορές όπλων στις σιιτικές πολιτοφυλακές που πολέμησαν τα στρατεύματα των ΗΠΑ στο Ιράκ μεταξύ του 2003 και του 2008. Η Σοβιετική Ένωση δεν επιτέθηκε στο Πακιστάν για να σταματήσει την ροή των αμερικανικών όπλων στους αντισοβιετικούς μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν την δεκαετία του 1980.

Αυτή η διάκριση μεταξύ των ειδών της παρεχόμενης βοήθειας και του βαθμού των αντιποίνων που επιφέρουν δεν προκαλεί έκπληξη. Το όλο νόημα της εξόπλισης των άλλων αντί για την άμεση διεξαγωγή πολέμου είναι να περιοριστεί ο κίνδυνος επέμβασης, κρατώντας την πρόκληση κάτω από το κατώφλι των αντιποίνων. Η παροχή όπλων βλάπτει τον στόχο, αλλά συνήθως όχι αρκετά για να νικήσει πλήρως τον στόχο. Ο προμηθευτής όπλων είναι συχνά μια ισχυρή δύναμη που θα μπορούσε να νικήσει πλήρως τον στόχο αν σύρετο απευθείας στον πόλεμο. Ως εκ τούτου, ο στόχος αντιμετωπίζει μια επιλογή: να ανταποδώσει στην δύναμη που παρείχε [την βοήθεια] και να διακινδυνεύσει έναν ευρύτερο πόλεμο τον οποίο μπορεί κάλλιστα να χάσει ή να τα βγάλει πέρα εναντίον ενός ενδυναμωμένου εχθρού και να ελπίσει να κερδίσει στο τέλος. Οι περισσότεροι στόχοι επιλέγουν να τα βγάλουν πέρα αντί να ανταποδώσουν.

Αυτό το ιστορικό μοτίβο δεν σημαίνει ότι η εξόπλιση άλλων είναι χωρίς κίνδυνο. Η κλιμάκωση δεν είναι πάντα σκόπιμη. Ο λανθασμένος υπολογισμός είναι συνηθισμένος -αν όχι καθολικός- στον πόλεμο, και ακόμη και ένα μόνο λάθος μπορεί να πυροδοτήσει έναν κλιμακούμενο φαύλο κύκλο. Και δυστυχώς για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους, τα όρια για τα αντίποινα είναι υποκειμενικά, δεν [τα αποφασίζει] ο προμηθευτής όπλων. Ο Πούτιν, και όχι ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, ή ο Γερμανός καγκελάριος, Όλαφ Σολτς, θα αποφασίσει εάν τα δισεκατομμύρια δολάρια σε όπλα που δόθηκαν στην Ουκρανία δικαιολογούν μια επίθεση στους προμηθευτές. Όπως δείχνει η ίδια η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, οι εξωτερικές αντιλήψεις για τον Πούτιν και τους στόχους του μπορεί να επισκιαστούν από μια πληθώρα πολιτισμικών διαφορών και αντιληπτικών προκαταλήψεων. Η εξόπλιση του ουκρανικού στρατού έχει μικρότερο ρίσκο από την απευθείας επίθεση στους Ρώσους —αλλά δεν στερείται ρίσκου.

ΑΞΙΖΕΙ ΤΟ ΡΙΣΚΟ

Αξίζει ο κίνδυνος μιας κλιμάκωσης με την Ρωσία, μια πυρηνική δύναμη, για να υπερασπιστεί κάποιος την Ουκρανία; Τι μπορεί να επιτύχει η εξόπλιση της Ουκρανίας, πέρα από το να ανταποκριθεί στις εκκλήσεις για την αντιμετώπιση μιας τεράστιας προσβολής της αξιοπρέπειας;

Η μεταφορά όπλων στην Ουκρανία μπορεί, στην πραγματικότητα, να επιτύχει τρεις σημαντικούς στόχους. Πρώτον, δίνει στην Ουκρανία μια ευκαιρία να εκμεταλλευτεί τα ρωσικά λάθη και να εμποδίσει περαιτέρω την επίθεση της Μόσχας, εάν η στρατιωτική απόδοση της Ρωσίας συνεχίσει να είναι τόσο κακή όσο ήταν μέχρι τώρα. Η στρατιωτική ικανότητα της Ρωσίας στην Ουκρανία μέχρι σήμερα ήταν σοκαριστικά κακή. Ο σύγχρονος πόλεμος είναι εξαιρετικά περίπλοκος και μέχρι στιγμής η Ρωσία δεν έχει αποδείξει ότι μπορεί να ανταπεξέλθει σε αυτή την πολυπλοκότητα για να εκμεταλλευτεί τα τεράστια πλεονεκτήματά της σε υλικά και ανθρώπινο δυναμικό.

Αλλά ακόμα κι αν η Ρωσία [4] συνεχίσει να σκοντάφτει, η Ουκρανία θα χρειαστεί βοήθεια για να υποχρεώσει την Ρωσία [να φτάσει] σε αδιέξοδο. Ο σύγχρονος πόλεμος καταναλώνει πόρους με σφοδρό ρυθμό. Το 7o Σώμα Στρατού (Army VII Corps) των ΗΠΑ στην Επιχείρηση Καταιγίδα της Ερήμου (Operation Desert Storm) το 1991, για παράδειγμα, ξόδευε 9.000 τόνους πολεμοφοδίων και 2,4 εκατομμύρια γαλόνια καυσίμων κάθε μέρα —και ο στρατός της Ουκρανίας είναι μεγαλύτερος από αυτό το Σώμα. Εάν η Ουκρανία συνεχίσει να δαπανά πολεμοφόδια και καύσιμα με τον τρέχοντα ρυθμό, σύντομα θα εξαντλήσει το προπολεμικό της απόθεμα και θα έχει συνεχή ανάγκη περαιτέρω προμηθειών.

Δεύτερον, εάν η Ρωσία προσαρμοστεί και βελτιώσει την επίδοση της, πιθανότατα θα ανατρέψει το υπάρχον καθεστώς στο Κίεβο, ανεξάρτητα από το πόση υποστήριξη θα λάβει η Ουκρανία -αλλά οι μεταφορές όπλων μπορούν να κάνουν την ρωσική εισβολή πιο ακριβή, ίσως αφόρητα [ακριβή]. Μια φθηνή ρωσική επιτυχία στην Ουκρανία θα μπορούσε να μοιάζει στον Πούτιν [5] ως η τέταρτη επιτυχημένη στρατιωτική περιπέτειά του στην σειρά, μετά την εισβολή του στην Γεωργία το 2008, την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014, και την ρωσική επέμβαση στην Συρία το 2015. Εάν γίνει έτσι, το να αποτρέψει κάποιος τον Πούτιν από το να στοχεύσει άλλες γειτονικές χώρες όπως η Πολωνία ή τα κράτη της Βαλτικής θα μπορούσε να αποδειχθεί πολύ δυσκολότερο. Όσο πιο φονική είναι η ουκρανική άμυνα, τόσο πιο πιθανό είναι η Δύση να αποτρέψει τον Πούτιν από περαιτέρω στρατιωτική επιθετικότητα.