Πώς η ανισότητα παρακωλύει την στρατιωτική ισχύ

Δεύτερον, η σημερινή καθαρή αξιολόγηση υποθέτει ότι οι στρατοί είναι αποτελεσματικές φονικές μηχανές. Και αυτό είναι λάθος. Σχεδόν όλοι οι στρατοί αντικατοπτρίζουν τις κοινωνικές διαιρέσεις — ανεξάρτητα του αν είναι εθνοτικά, φυλετικά, ιδεολογικά ή ταξικά θεμελιούμενες— της ευρύτερης χώρας. Αν αφεθούν χωρίς διαχείριση, αυτές οι διαιρέσεις δημιουργούν τριβή που απομυζεί την στρατιωτική ισχύ. Σε κάποιες περιπτώσεις, οι στρατοί αντλούν υπερβολικά από περιθωριοποιημένες ομάδες για να γλιτώσουν τους υποστηρικτές του καθεστώτος από το κόστος του πολέμου. Κάποιοι στρατοί διατηρούν την συνοχή μέσω του εκφοβισμού, υποχρεώνοντας τους στρατιώτες τους να πολεμήσουν. Αυτοί οι στρατοί μπορεί να φαίνονται τρομεροί στην θεωρία, αλλά συνήθως τρεκλίζουν στη μάχη, χωλαίνοντας από τις διαμάχες. Η αποξένωση των Σουνιτών του Ιράκ υποδαύλισε τις σεκταριστικές εντάσεις εντός του ιρακινού στρατού. Αυτό οδήγησε πολλούς σουνίτες στρατιώτες να λιποτακτήσουν το 2014, επιτρέποντας στο ISIS [6] να καταλάβει τη Μοσούλη με ευκολία, παρά το γεγονός ότι υστερούσε σε αριθμούς και όπλα.

Τρίτον, οι αναλυτές υποθέτουν ότι οι υλικοί δείκτες είναι πιο αντικειμενικοί, οδηγώντας τους στο να υποβαθμίζουν άυλους παράγοντες, όπως το ηθικό των στρατιωτών ή την συνοχή των μονάδων. Και όταν οι αναλυτές λαμβάνουν υπόψη αυτούς τους άυλους παράγοντες τείνουν να τους αντιμετωπίζουν ως ομοιόμορφους σε έναν ολόκληρο στρατό. Με αυτό τον τρόπο, ωστόσο, παραλείπεται η ανθρώπινη πλευρά του πολέμου [7]. Οι στρατιώτες δεν είναι ομοιογενείς. Κάποιοι ίσως σπεύδουν για την σημαία. Αλλά άλλοι μπορεί να ωθούνται από πιο μισθοφορικά κίνητρα. Άλλοι πάλι ίσως υποχρεώνονται να πολεμήσουν για λογαριασμό μιας κυβέρνησης που απεχθάνονται. Η συρραφή ενός συνεκτικού αφηγήματος που εμπνέει όλους τους στρατιώτες να πολεμήσουν εξίσου σκληρά είναι πέρα από την δύναμη πολλών κυβερνήσεων. Η Ρωσία [8] προσπαθεί να σχηματίσει εθελοντικά τάγματα για να πολεμήσουν στην Ουκρανία από φυλακισμένους, μη ρωσικούς μουσουλμανικούς πληθυσμούς, φιλορώσους Ουκρανούς στρατιώτες και ανυπότακτους. Το να δοθούν κίνητρα στους στρατιώτες [9] αυτού του συνονθυλεύματος, δεδομένου ειδικά του περιορισμένου χρόνου εκπαίδευσής τους, θα είναι δύσκολο. Οι αναλυτές πρέπει να αναγνωρίσουν ότι για πολλούς στρατούς, η διατήρηση της τάξης και της πειθαρχίας είναι εξίσου δύσκολη με τον πόλεμο με τις εχθρικές δυνάμεις.

ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑΣ

Η βελτίωση της καθαρής αξιολόγησης προϋποθέτει το άνοιγμα του μαύρου κουτιού των στρατών ώστε να διερευνηθεί η φύση και η σοβαρότητα της ανισότητας που βρίσκεται εντός τους. Η διαίσθηση εδώ είναι απλή: οι στρατοί αντικατοπτρίζουν τις κοινωνίες τους και υπόκεινται στις ίδιες κοινωνικές διαιρέσεις. Οι αναλυτές πρέπει να συγκεντρώσουν δύο πληροφορίες για να εκτιμήσουν το επίπεδο ανισότητας ενός στρατού. Πρέπει πρώτα να χαρτογραφήσουν το μέγεθος και την σύνθεση των κοινωνικών ομάδων που απαρτίζουν τον στρατό. Ιστορικά, η εθνότητα [10] είναι μια πανίσχυρη πηγή δυνητικής διαίρεσης. Από το 1800 και μετά, ο μέσος στρατός έχει πάει στον πόλεμο με πέντε διαφορετικές εθνοτικές ομάδες στις τάξεις του. Το 1812, η Μεγάλη Στρατιά (Grande Armée) του Ναπολέοντα παρέλασε στη Μόσχα με καταταγμένους στρατιώτες από τουλάχιστον εννέα διαφορετικές εθνικότητες, με τους Γάλλους στρατιώτες [να αποτελούν] τη μειοψηφία. Κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου [11], ο Κόκκινος Στρατός της Σοβιετικής Ένωσης, που συχνά θεωρείτο ως εθνοτικά ρωσικός, συναρμολόγησε βιαστικά μεραρχίες τυφεκιοφόρων με στρατιώτες από 28 διαφορετικές εθνοτικές ομάδες. Στην συνέχεια, οι αναλυτές πρέπει να γνωρίζουν το πώς αντιμετωπίζει το κράτος έκαστη ομάδα εντός του στρατού του. Σε κάποιες ομάδες ίσως παραχωρούνται πλήρη δικαιώματα και ευκαιρίες. Άλλες, ωστόσο, θα μπορούσαν να θεωρούνται πολίτες δεύτερης κατηγορίας ή, ακόμη χειρότερα, θα μπορούσαν να υπόκεινται σε βίαιη πολιτική καταπίεση. Η Γαλλία [12] και το Ηνωμένο Βασίλειο [13] επιστράτευαν συστηματικά αποικιακούς στρατούς από περιθωριοποιημένους πληθυσμούς για να διεξάγουν πολέμους στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Όσο περισσότερο ένας στρατός αντλείται από περιθωριοποιημένες ομάδες, και όσο πιο σκληρά αντιμετωπίζονται αυτές οι ομάδες από το κράτος, τόσο πιο άνιση γίνεται η δύναμη - και τόσο χειρότερα αποδίδει στο πεδίο της μάχης.

Η διαφοροποίηση δεν αποτελεί πεπρωμένο. Η απόδοση στο πεδίο της μάχης ωθείται από το πώς το κράτος αντιμετωπίζει κάθε κοινωνική ομάδα, και όχι από τον συνολικό αριθμό των ομάδων μέσα σε έναν στρατό. Οι στρατοί χωρίς αποκλεισμούς, αυτοί που στρατολογούν μεταξύ ομάδων που απολαμβάνουν πλήρη υπηκοότητα, μπορούν να υπερβούν τις παραλυτικές κοινωνικές διαιρέσεις. Για αυτούς τους στρατούς, ο πατριωτισμός μπορεί να γίνει ένα πανίσχυρο κίνητρο. Το ίδιο, επίσης, μπορεί να γίνει η υπόσχεση για μεγαλύτερη ενσωμάτωση. Κατά την διάρκεια τόσο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου όσο και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι μαύροι Αμερικανοί διεξήγαγαν έναν διπλό πόλεμο: έναν των εναντίον εξωτερικών εχθρών και έναν για την ισότητα όταν τελείωσε ο πόλεμος. Ακόμη και οι αυταρχικές [14] δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης της Σοβιετικής Ένωσης του Ιωσήφ Στάλιν, δελέασαν με μεγαλύτερη ενσωμάτωση τις καταπιεσμένες μειονότητες της Κεντρικής Ασίας [15] για να ενισχύσουν την στρατολόγηση. Όμως η ιστορία έχει βαρύτητα. Οι προσαρμογές εν καιρώ πολέμου ώστε να αυξηθεί η ενσωμάτωση μπορούν να βελτιώσουν οριακά την επίδοση στο πεδίο της μάχης, αλλά δεν μπορούν να υπερνικήσουν την κληρονομιά της καταπίεσης του κράτους πριν από τον πόλεμο.