Πώς η ανισότητα παρακωλύει την στρατιωτική ισχύ

Σε αντίθεση με τους τυπικούς δείκτες εθνικής ισχύος, η στρατιωτική ανισότητα προσφέρει μια σαφή σύνδεση με το πώς και το εάν οι στρατοί θα πολεμήσουν. Όσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό των στρατιωτών από περιθωριοποιημένες ομάδες σε έναν δεδομένο στρατό, τόσο χειρότερα θα αποδώσει ετούτος ο στρατός στο πεδίο της μάχης. Οι προπολεμικές ανισότητες διαπερνούν τον στρατό σαν δηλητήριο, διαβρώνοντας τη μαχητική ισχύ πριν καν πέσει ένας πυροβολισμός. Οι στρατιώτες που έχουν αντιμετωπίσει διακρίσεις στην πατρίδα μπορεί να είναι λιγότερο πρόθυμοι να πολεμήσουν στο πεδίο. Η ανισότητα σπέρνει επίσης την δυσπιστία μεταξύ των προνομιούχων και των περιθωριοποιημένων ομάδων, διαβρώνοντας τους δεσμούς μεταξύ των στρατιωτών και, σε πολλές περιπτώσεις, μεταξύ των αξιωματικών και των απλών στελεχών. Οι αδικίες του παρελθόντος δημιουργούν κοινό σκοπό μεταξύ των στοχοποιημένων ομάδων για να αντισταθούν στις στρατιωτικές αρχές. Ο στρατός της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας κατέρρευσε κατά την διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς οι καταπιεσμένοι Μαγυάροι και Σλάβοι στρατιώτες επέλεξαν την λιποταξία έναντι του καθήκοντος, τρεπόμενοι σε φυγή από το πεδίο της μάχης.

Οι άνισοι στρατοί τείνουν να είναι καταναγκαστικοί προς τα στρατεύματά τους. Φοβούμενοι τη μαζική απειθαρχία, τέτοιοι στρατοί θα υιοθετήσουν άκαμπτες δομές διοίκησης. Απειλούν με ή χρησιμοποιούν βία για να κατασκευάσουν συνοχή. Όταν μείνουν χωρίς πειστική ιδεολογική απήχηση, οι υπερβολικά άνισοι στρατοί ίσως ενθαρρύνουν τους στρατιώτες να λεηλατήσουν και να βιάσουν, ως ανταμοιβή για την συνέχιση της υπηρεσίας τους. Η ανισότητα υποχρεώνει επίσης τους διοικητές να απλοποιήσουν τις τακτικές τους. Οι σύνθετες από κοινού επιχειρήσεις των Όπλων είναι υπερβολικά περίπλοκες για να εκτελεστούν από απρόθυμους στρατιώτες. Οι διοικητές μένουν να αντιμετωπίσουν έναν πόλεμο μέσα στον πόλεμο, καθώς προσπαθούν να επιβάλουν πειθαρχία και να συγκεντρώσουν επαρκή μαχητική ισχύ για να πολεμήσουν. Σε πολλές περιπτώσεις αποτυγχάνουν. Τα τελευταία 200 χρόνια, οι υπερβολικά άνισοι στρατοί έχουν υποστεί υψηλότερα ποσοστά απωλειών και συχνότερα ξεσπάσματα μαζικής λιποταξίας από τους χωρίς αποκλεισμούς αντίστοιχους τους. Ο στρατός των Μαχδιστών, που πολεμούσε στο Σουδάν, ήταν έντονα διαιρεμένος με εθνοτικά και φυλετικά κριτήρια και υπέστη μια από τις πιο μονόπλευρες ήττες στην καταγεγραμμένη ιστορία. Το 1898, στην [πόλη] Omdurman, έχασε πάνω από 12.000 στρατιώτες ενώ σκότωσε μόνο 48 των αντίπαλων αγγλο-αιγυπτιακών δυνάμεων.

ΔΙΑΜΑΧΗ ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ

Η στρατιωτική ανισότητα προσφέρει αρκετά πλεονεκτήματα ως οδηγός για την απόδοση στο πεδίο της μάχης. Πρώτον, είναι πιο ορατή. Τα κράτη δεν μπορούν να κρύψουν εύκολα τις δομές των κοινωνιών τους ή το γεγονός της καταστολής. Οι αναλυτές μπορούν να χρησιμοποιήσουν δεδομένα ανοιχτού κώδικα καθώς και ιστορική έρευνα για να προσδιορίσουν πόσο άνισος και φίλερις μπορεί να είναι ένας δεδομένος στρατός. Οι κοινωνικές διαιρέσεις αργούν να αλλάξουν, δημιουργώντας σταθερές βασικές γραμμές σύγκρισης. Δεδομένης της σταδιακής και δύσκολης στο να αποκρυβεί φύσης των κοινωνικών δομών, οι εκτιμήσεις της ανισότητας είναι πιο πιθανό να είναι ακριβείς από εκείνες που αξιολογούν τις νέες στρατιωτικές τεχνολογίες ή τα δόγματα. Οι υπολογισμοί της ανισότητας μπορούν επίσης να προσαρμοστούν ανάλογα με το γενικό πλαίσιο. Σε κάποια περιβάλλοντα, οι εθνοτικές ή φυλετικές ταυτότητες ίσως δίχαζαν έναν στρατό. Η τάξη, η ιδεολογία ή το φύλο ίσως αποδεικνύονταν πιο εμφανή σε άλλους στρατούς. Το πιο σημαντικό είναι ίσως ότι η στρατιωτική ανισότητα είναι ένας επεκτάσιμος δείκτης. Μπορεί να προβλέψει την απόδοση στο πεδίο της μάχης ολόκληρων στρατών, μικρών σχηματισμών ή ακόμα και μεμονωμένων μονάδων.

Τα χρήσιμα στοιχεία για το ηθικό και την συνοχή αφθονούν. Οι στρατιώτες κοινοποιούν τις αιτιάσεις τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συμπεριλαμβανομένων του Facebook, του Instagram, του Telegram, του TikTok και του Twitter. Τέτοια παράπονα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αξιολόγηση του συνολικού ηθικού, της δυσπιστίας εντός των τάξεων [του στρατού] και της υποστήριξης στην κυβέρνηση. Οι αναρτήσεις των στρατιωτών μπορούν να εντοπιστούν γεωγραφικά σε συγκεκριμένες βάσεις. Οι έρευνες μπορούν επίσης να είναι αποτελεσματικά εργαλεία για την αξιολόγηση των υποτελών στρατών. Οι έρευνες εντός του αφγανικού στρατού παρείχαν πρώιμες ενδείξεις για εθνοτικές εντάσεις, φθίνουσα υποστήριξη στο καθεστώς και απροθυμία πολλών στρατιωτών να πεθάνουν υπερασπιζόμενοι την κυβέρνηση.

Η ανισότητα μπορεί να παραμορφώσει τον τρόπο με τον οποίο οι στρατοί στρατολογούν και αναπτύσσουν τους στρατιώτες τους. Οι υπερβολικά άνισοι στρατοί θα στρατολογούν συχνά, βίαια ή με άλλο τρόπο, από περιθωριοποιημένες κοινότητες, ως έναν τρόπο για να μονώσουν το καθεστώς από τα εγχώρια αντιπολεμικά αισθήματα. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία σκόνταψε [16] εν μέρει, διότι βασίστηκε σε στρατιώτες από αμφίθυμες μη ρωσικές μειονοτικές ομάδες, καιροσκόπους Κιργίζιους μισθοφόρους και παραπλανημένους Ρώσους στρατεύσιμους που τραβήχτηκαν από φτωχές, μακρινές περιοχές. Οι μετωπικές, συχνά ασυντόνιστες, επιθέσεις από αυτές τις δυνάμεις – βορά για τα κανόνια, ήταν άμεσο αποτέλεσμα ενός στρατού που στελεχώθηκε σε μεγάλο βαθμό από στρατιώτες που αντλήθηκαν από πληθυσμούς οι οποίοι θεωρούνταν αναλώσιμοι. Η Ρωσία μάζεψε αυτούς τους κακά εκπαιδευμένους στρατεύσιμους στο σώμα επιμελητείας του στρατού, οδηγώντας σε μπερδεμένες γραμμές ανεφοδιασμού και φάλαγγες εγκαταλελειμμένων αρμάτων μάχης. Ο εντοπισμός του πού αναπτύσσουν οι στρατοί τους περιθωριοποιημένους στρατιώτες τους ή του πού δεν επιτυγχάνουν τις ποσοστώσεις στρατολόγησης προσφέρει ενδείξεις για τις πιθανές ευαλωτότητες τους.