Η Δύση παραμένει σταθερή

Η ευρεία υποστήριξη της Ουάσιγκτον προς την Ουκρανία έχει σκληρύνει την υποστήριξη σε όλη την Δύση. Η γρήγορη και αποφασιστική στροφή της εξωτερικής πολιτικής της Γερμανίας ήταν επίσης κρίσιμης σημασίας. Το Βερολίνο πίστευε επί μακρόν ότι η ειρήνη απαιτούσε τον διάλογο, την εμπλοκή και το εμπόριο με την Μόσχα —ακόμη και την γερμανική εξάρτηση από την ρωσική ενέργεια. Όχι πια. Η κυβέρνηση συνασπισμού υπό την ηγεσία των Σοσιαλδημοκρατών και του Κόμματος των Πρασίνων έχει εγκαταλείψει την ιδέα δεκαετιών ότι η μεγαλύτερη εμπλοκή θα συνέβαλε στην αποφυγή της σύγκρουσης με την Ρωσία. Απογαλακτίζει την Γερμανία από το ρωσικό φυσικό αέριο και έχει συμφωνήσει να τερματίσει φέτος τις ρωσικές εισαγωγές άνθρακα και πετρελαίου. Το Κόμμα των Πρασίνων έχει ενστερνιστεί αυτό που ένας από τους επικεφαλής αξιωματούχους του, ο Γερμανός αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομίας Robert Habeck, αποκάλεσε [16] την «πικρή» απόφαση για την επανενεργοποίηση των εργοστασίων άνθρακα. Η συνάδελφος του Habeck στο Κόμμα των Πρασίνων, η υπουργός Εξωτερικών Αναλένα Μπέρμποκ, έχει δεσμευθεί [17] ότι το Βερολίνο «θα σταθεί δίπλα στην Ουκρανία για όσο καιρό χρειαστεί» και ότι η βοήθειά του θα περιλαμβάνει όπλα, καθώς και οικονομική και ανθρωπιστική βοήθεια. Το γερμανικό κοινό φαίνεται να επιδοκιμάζει. Μια δημοσκόπηση του Ιουλίου βρήκε ότι το 70% των Γερμανών ερωτηθέντων ήθελε από την κυβέρνησή τους να στηρίξει την Ουκρανία, παρόλο που σχεδόν οι μισοί εξ’ αυτών πιστεύουν ότι οι κυρώσεις βλάπτουν τη Γερμανία περισσότερο από την Ρωσία.

Στην Ιταλία, εν τω μεταξύ, η επιτυχία της Ρωσίας να συμβάλλει στην ανατροπή της κυβέρνησης Ντράγκι δεν σημαίνει ότι η επόμενη κυβέρνηση στη Ρώμη θα εξυπηρετήσει την Μόσχα. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η κεντροδεξιά θα κερδίσει την πλειοψηφία στις εκλογές της 25ης Σεπτεμβρίου στην χώρα. Η πιθανή επόμενη πρωθυπουργός της Ιταλίας, η Τζόρτζια Μελόνι, είναι σθεναρά φιλοδυτική και αντι-ρωσίδα, ακόμα κι αν το κόμμα της προέρχεται από το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα (National Fascist Party) του Μπενίτο Μουσολίνι. Τον Αύγουστο, αποκάλεσε [18] «καλά νέα» την ψήφο 398 προς 9 της ιταλικής Βουλής των Αντιπροσώπων (Chamber of Deputies) υπέρ της ένταξης της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ και είπε [19] σε μια γερμανική εφημερίδα ότι οι «ιστορικοί ακρογωνιαίοι λίθοι της ιταλικής εξωτερικής πολιτικής —η Ευρώπη και η Ατλαντική Συμμαχία — αποτελούν το πρώτο σημείο του προγράμματός μας». Πρόσθεσε ότι «εάν η Ουκρανία χάσει και η Δύση υποκύψει, το υψηλότερο τίμημα θα πληρωθεί από εμάς τους Ευρωπαίους που τα τελευταία χρόνια δεν έχουμε επενδύσει αρκετά στην ασφάλειά μας, τόσο με στρατιωτικούς όσο και με ενεργειακούς όρους».

Σίγουρα, οι επόμενοι μήνες θα δοκιμάσουν την Ευρώπη. Μετά την ακραία ζέστη που τύλιξε την ήπειρο αυτό το καλοκαίρι, οι Ευρωπαίοι θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν έναν βάναυσα ψυχρό χειμώνα με την ενέργεια σε έλλειψη και τις τιμές να εκτοξεύονται. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ωστόσο, έχουν ενεργήσει αποφασιστικά για να αποτρέψουν ετούτο το αποτέλεσμα. Έχουν αγωνιστεί για να εξασφαλίσουν νέες ενεργειακές προμήθειες και για να διατηρήσουν τα ήδη διαθέσιμα αποθέματα. Ως αποτέλεσμα, τα ευρωπαϊκά αποθέματα φυσικού αερίου βρίσκονται πλέον κοντά σε ιστορικά επίπεδα, συμπεριλαμβανομένων του 85% στην Γερμανία και του 92% στην Γαλλία. Οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν επίσης τους κραδασμούς των τιμών, με το Ηνωμένο Βασίλειο να προσφέρει ένα πακέτο 150 δισεκατομμυρίων λιρών για να προστατεύσει τα νοικοκυριά και τις εταιρείες από τις εκτοξευόμενες τιμές, την Γερμανία να θεσπίζει ένα πακέτο βοήθειας 65 δισεκατομμυρίων ευρώ για την υποστήριξη των καταναλωτών και την Γαλλία να βάζει ανώτατο όριο 4% στις αυξήσεις της τιμής της ενέργειας μέχρι το τέλος του έτους. Αυτά είναι τεράστια χρηματικά ποσά, που επιβεβαιώνουν την αποφασιστικότητα των κυβερνήσεων να αμβλύνουν τη λαϊκή αντίθεση στην στήριξη της Ουκρανίας [20].

Τέλος, όσοι πιστεύουν ότι η Δυτική ενότητα σύντομα θα ραγίσει, συχνά προτείνουν ότι η εξυπηρέτηση του Πούτιν [21] θα λειτουργούσε. Όμως δεν υπάρχει τέτοια οδός διαφυγής. Για παράδειγμα, φανταστείτε [τι θα συνέβαινε] εάν η Γερμανία αποφασίσει να παραδοθεί και να σταματήσει τις αποστολές όπλων και την οικονομική υποστήριξη της στην Ουκρανία. Αυτό φυσικά δεν θα ήταν το καλύτερο. Αλλά οι συνεισφορές της Γερμανίας αποτελούν μόνο ένα μικρό μέρος των κεφαλαίων και των όπλων που εισρέουν στην Ουκρανία. Επιπλέον, η Γερμανία θα μπορούσε να άρει τις κυρώσεις στην Ρωσία μόνο εάν πείσει ολόκληρη την ΕΕ να συμφωνήσει - ένα απίθανο αποτέλεσμα, δεδομένου ότι οι περισσότερες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης θεωρούν θανάσιμη απειλή την επιθετικότητα της Ρωσίας. Το Βερολίνο θα μπορούσε να παροτρύνει το Κίεβο να συμβιβαστεί με την Μόσχα, αλλά οι Ουκρανοί πιθανώς δεν θα το άκουγαν, ειδικά αν συνεχίσουν να νικούν στο πεδίο της μάχης. Το Βερολίνο θα γνώριζε επίσης ότι η υιοθέτηση μιας μετατόπισης της πολιτικής του με λίγες πιθανότητες επιτυχίας θα είχε υψηλό τίμημα. Μια τέτοια μεταστροφή θα ανέτρεπε τις σχέσεις του με τους εταίρους του στην Ευρώπη και, εξίσου σημαντικό, με τις Ηνωμένες Πολιτείες –κάτι που η Γερμανία έχει επιδιώξει να αποφύγει από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και μετά.

ΕΠΙΒΙΩΝΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ