Θα εγκαταλείψει η Δύση την Ουκρανία;

Η απώλεια της υποστήριξης από τις Ηνωμένες Πολιτείες, και όχι από την Ευρώπη, θα είχε πιο δραματικές επιπτώσεις. Τα μέλη και τα θεσμικά όργανα της ΕΕ έχουν πλέον δεσμευτεί να παράσχουν σχεδόν διπλάσια βοήθεια από την συνολική βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών προς την Ουκρανία (οικονομική, στρατιωτική, και ανθρωπιστική), μέσω πολυετών πακέτων. Αλλά οι στρατιωτικές δεσμεύσεις των ΗΠΑ αντιστοιχούν σε όλες τις συνδυασμένες στρατιωτικές δεσμεύσεις της ΕΕ για την Ουκρανία. Η Ευρώπη δεν μπορεί να υποκαταστήσει την στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ σε τόσο μεγάλη κλίμακα και θα δυσκολευτεί να καλύψει το κενό της ηγεσίας. Αν οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούσαν να επιβάλουν μια διευθέτηση με διαπραγματεύσεις στην Ουκρανία, οι Ευρωπαίοι θα είχαν μικρή δυνατότητα να αντισταθούν. Μια μυωπική ή βιαστική διευθέτηση θα έθετε σε κίνδυνο την ασφάλεια της Ουκρανίας και την ασφάλεια της Ευρώπης. Στα μάτια της Ρωσίας, ένας τέτοιος διακανονισμός θα μπορούσε να καταδείξει μια μειωμένη δέσμευση των ΗΠΑ για την ασφάλεια της Ευρώπης στο σύνολό της.

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΟΠΛΟ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ

Η Ουκρανία έχει μικρή επιρροή στην εσωτερική πολιτική των εν καιρώ πολέμου εταίρων της. Αν και κανείς δεν θα μπορούσε να αποτελέσει καλύτερη περίπτωση για την Ουκρανία από όσο ο Ζελένσκι, η κοινή γνώμη και οι εκλογές στην Ευρώπη ή στις Ηνωμένες Πολιτείες θα ακολουθήσουν μια λογική που είναι εσωτερική στις χώρες αυτές. Η ουκρανική κυβέρνηση θα πρέπει να καλλιεργήσει σχέσεις με πολιτικές προσωπικότητες και κόμματα που δεν βρίσκονται έντονα στο στρατόπεδο της Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένων των κομμάτων της άκρας αριστεράς και της άκρας δεξιάς, όπως η ουκρανική κυβέρνηση ανέπτυξε δεσμούς με την Κίνα κατά την διάρκεια του πολέμου, παρά την εγγύτητα της Κίνας με την Ρωσία. Με αυτόν τον τρόπο, το Κίεβο μπορεί να λειτουργήσει ενάντια στην πολιτική πόλωση που κινδυνεύει να διαβρώσει την υποστήριξη προς την Ουκρανία.

Όταν ο Ζελένσκι ήρθε στην εξουσία το 2019, βρέθηκε σχεδόν αμέσως μπλεγμένος σε πολιτικές μηχανορραφίες από την Ουάσινγκτον -αλλά επέζησε για να ηγηθεί της χώρας του όταν τον χρειαζόταν περισσότερο. Είναι ικανός στο να μην ευθυγραμμίζεται πολύ στενά με κάποιο πολιτικό κόμμα. Για τις πολιτικές ομάδες που δεν έχουν ακόμη πειστεί για την υποστήριξη του πολέμου, όπως τα αριστερά κόμματα στην Γερμανία, τα ακροδεξιά στην Γαλλία, και τα ανερχόμενα λαϊκιστικά κόμματα σε χώρες όπως η Σλοβακία, ο Ζελένσκι θα πρέπει να τονίσει το τεράστιο στρατιωτικό και οικονομικό κόστος που θα επέφερε μια ρωσική νίκη στην Ουκρανία στις επιμέρους χώρες της Δύσης, και όχι μόνο από το τεράστιο κύμα μεταναστών που θα προκαλούσε.

Στην Ουάσινγκτον και στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, η υποστήριξη προς την Ουκρανία δεν μπορεί να είναι δεδομένη. Όλες οι επιλογές της εξωτερικής πολιτικής θα πρέπει να δοκιμαστούν στις εκλογές, αλλά ορισμένες προτεραιότητες μπορούν να διασφαλιστούν. Η οικονομική στήριξη και οι εγγυήσεις ασφαλείας για την Ουκρανία μπορούν να συμπεριληφθούν στη νομοθεσία και να ενσωματωθούν σε προϋπολογισμούς με διορατικότητα. Στην ΕΕ, για παράδειγμα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρότεινε να διατεθούν περισσότερα από 50 δισεκατομμύρια δολάρια για την ανάκαμψη, την ανοικοδόμηση, και τον εκσυγχρονισμό της Ουκρανίας για το 2024-27. Οι Βρυξέλλες και τα κράτη-μέλη της ΕΕ θα πρέπει να επεκτείνουν αυτές τις πολυετείς δεσμεύσεις και στο μέλλον.

Καμία εκλογική αναμέτρηση, ακόμη και οι προεδρικές εκλογές του 2024 στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν αποτελεί δημοψήφισμα ζωής ή θανάτου για την Δυτική πολιτική: ο Τραμπ έκανε προεκλογική εκστρατεία το 2016 για προσέγγιση με την Ρωσία και κατέληξε να στείλει θανατηφόρα βοήθεια στην Ουκρανία. Ο διαχωρισμός των εξουσιών και η επανάληψη των εκλογών αποτελούν από μόνα τους δημοκρατική προστασία από τα χειρότερα σενάρια. Ανεξάρτητα από το αν θα ισχύσει το status quo στην Δύση, οι αξιωματούχοι πρέπει να προβάλλουν συνεχώς και με φαντασία την υπόθεση της βοήθειας προς την Ουκρανία.

Καθώς η σύγκρουση παρατείνεται, η Ουκρανία θα πρέπει να προσαρμόσει το αφήγημά της για τον πόλεμο στους Δυτικούς πληθυσμούς. Αντί για μια γρήγορη και αποφασιστική νίκη, όπως πολλοί ήλπιζαν όταν ξεκίνησε η αντεπίθεση το καλοκαίρι, το Κίεβο θα πρέπει να εξηγήσει το τελικό παιχνίδι ενός παρατεταμένου πολέμου, που παραμένει η επιβίωση της Ουκρανίας. Διαφορετικά, θα μπορούσε να επικρατήσει ένα αίσθημα αποστασιοποίησης, ειδικά αν ο πόλεμος μετατοπιστεί όλο και περισσότερο στο ρωσικό έδαφος μέσω επιθέσεων με μη επανδρωμένα αεροσκάφη ή άλλου είδους επιθέσεις. Ακόμη και αν μπορεί να είναι απαραίτητες για την ουκρανική αυτοάμυνα και το ηθικό, τέτοιες επιθέσεις θα μπορούσαν να κοστίσουν πολιτικά, αν συμβάλουν στην «ισορροπιστική» αντιμετώπιση των Δυτικών συζητήσεων.

Το 2015, αφού οι χειρότερες μάχες στην ανατολική Ουκρανία έληξαν μετά από μια ελαττωματική συμφωνία κατάπαυσης του πυρός, το βασικό λάθος της Δύσης ήταν να χάσει το ενδιαφέρον της. Με κάποιον τρόπο η κρίση υποτίθεται ότι θα τακτοποιείτο από μόνη της. Από αυτό, ο Πούτιν έμαθε εκείνο που θεώρησε ως μια ουσιαστική αλήθεια για την αστάθεια των Δυτικών ηγετών. Προχωρώντας προς τα εμπρός, η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να συνεχίσουν να αποδεικνύουν ότι ο Πούτιν έβγαλε το λάθος συμπέρασμα. Η ανάσχεση της Ρωσίας και η διατήρηση της ουκρανικής κυριαρχίας είναι πρώτης τάξεως συμφέροντα της Δύσης. Δεν θα πρέπει να εξαρτώνται από τις εικόνες φρικτής βίας, από την συνεχή προσοχή των μέσων ενημέρωσης, ή από το χάρισμα οποιουδήποτε Ουκρανού πολιτικού. Η Δυτική αδιαφορία και ανυπομονησία είναι τα τελικά όπλα του Πούτιν σε αυτόν τον πόλεμο. Χωρίς αυτά, αντιμετωπίζει ένα στρατηγικό αδιέξοδο.

Copyright © 2023 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/ukraine/will-west-abandon-ukraine