Moisés Naím
Είναι ένα σύνηθες λάθος να αντιμετωπίζουμε τον λαϊκισμό ως ιδεολογία. Είναι καλύτερα κατανοητός ως μια τεχνική για την επιδίωξη εξουσίας που είναι συμβατή με ένα σχεδόν απεριόριστο φάσμα συγκεκριμένων ιδεολογιών.
Το πραγματικό ερώτημα που αντιμετωπίζει η Βενεζουέλα αυτή την στιγμή είναι ζοφερό: Θα παραμείνει συνεκτική η συνομοσπονδία εγκληματιών της οποίας ηγείται ο Μαδούρο για να αποφύγει τις εσωτερικές συγκρούσεις, ή το μέλλον της θα είναι ένοπλες συμμορίες να διεξάγουν μεταξύ τους πολέμους που θα βυθίζουν την χώρα σε αναρχική βία;
Μόνο όταν το καθεστώς Maduro αισθανθεί ότι έχει ξεμείνει από χρήματα, φίλους και επιλογές, τότε μια διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων θα καταστεί αναπόφευκτη. Αλλά το να διευκολυνθεί ένα απεχθές καθεστώς να φύγει αναίμακτα από την εξουσία, συνεπάγεται δύσκολους συμβιβασμούς.
Η περιοχή δεν μπορεί απλώς να περιμένει μια άλλη άνθιση των εμπορευμάτων ή κάποια άλλη μαγική πηγή ανάπτυξης. Η παθητικότητα θα οδηγήσει μόνο σε έναν φαύλο κύκλο επιβραδυνόμενων οικονομιών, μείωσης της πίστης στην δημοκρατία, και ανόδου των λαϊκιστών ηγετών. Χρειάζονται φιλόδοξες και γενναίες μεταρρυθμίσεις.
Σε όλο τον κόσμο, οι εγκληματικές οργανώσεις και οι κυβερνήσεις διαπλέκονται σε πρωτοφανή βαθμό, θολώνοντας τη διάκριση μεταξύ εθνικών συμφερόντων και αυτών που ταιριάζουν σε γκάνγκστερ. Τα «μαφιόζικα κράτη» απολαμβάνουν τα ανθυγιεινά πλεονεκτήματα της υβριδικής τους
κατάστασης: Είναι τόσο ευκίνητα όσο και οι συμμορίες και τόσο προστατευμένα όσο οι κυβερνήσεις, και, συνεπώς, πιο επικίνδυνα και από τις δύο.