
Ενώ η Ουάσιγκτον τοποθετεί τις δημοκρατικές αξίες και τα ιδανικά στην καρδιά της προώθησης της ήπιας ισχύος, η Κίνα εστιάζει περισσότερο σε πρακτικά ζητήματα, επιδιώκοντας να συγχωνεύσει τα πολιτιστικά και εμπορικά της δέλεαρ. Αυτή η προσέγγιση έχει αποφέρει περιορισμένες αποδόσεις στην Δύση, αλλά έχει απήχηση στον «παγκόσμιο Νότο».
Η ανεπάρκεια επαφών και διαλόγου μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ έχει καταστήσει την σχέση εύθραυστη˙ δεν υπάρχει πλέον σχεδόν κανένα περιθώριο για λάθη ή παρεξηγήσεις. Δεδομένων των πιθανοτήτων μιας τυχαίας κρίσης, δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο για την ανοικοδόμηση των δεσμών μεταξύ των δύο χωρών.
Κάτι έχει αλλάξει στο Πεκίνο, το οποίο οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και οι επιχειρηματίες παγκοσμίως δεν έχουν την πολυτέλεια να αγνοήσουν. Αν ο Xi λέει ότι ετοιμάζεται για πόλεμο, θα ήταν ανόητο να μην τον πιστέψουμε.
Πρέπει να δοθεί ένα ξεκάθαρο μήνυμα στο Πεκίνο ότι οποιαδήποτε σύγκρουση μεταξύ των δύο πυρηνικά εξοπλισμένων δυνάμεων θα μπορούσε γρήγορα να γίνει ολέθρια, αντισταθμίζοντας κατά πολύ τα πιθανά οφέλη μιας ένοπλης επανένωσης με την Ταϊβάν.
Ένα νέο όραμα ασφάλειας ίσως να βελτιώσει τις προοπτικές για ειρήνη δείχνοντας πώς τόσο η Ουκρανία όσο και η Ρωσία μετά τον Πούτιν μπορούν να δουν τα βασικά τους συμφέροντα να προστατεύονται και να υποστηρίζονται.
Η σύγκλιση των ευρύτερων στρατηγικών συμφερόντων της Κίνας, του Ιράν, και της Σαουδικής Αραβίας υποδηλώνει ότι η προσέγγιση του Πεκίνου με το Ιράν και την Σαουδική Αραβία είναι πιθανό να αποτελέσει το θεμέλιο μιας νέας γεωπολιτικής πραγματικότητας στη Μέση Ανατολή. Αυτός ο μετασχηματισμός αποτελεί μια ιστορική πρόκληση για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αν οι Ηνωμένες Πολιτείες συνεχίσουν να εμπλέκονται στις συγκρούσεις των περιφερειακών εταίρων τους, καθιστώντας τον εαυτό τους μέρος του προβλήματος παρά της λύσης, τα περιθώρια διπλωματικών ελιγμών τους θα περιορίζονται όλο και περισσότερο, παραχωρώντας τον ρόλο του ειρηνοποιού στην Κίνα.
Με μια κεντρική κυβέρνηση απρόθυμη να τονώσει την οικονομία, με τις τοπικές κυβερνήσεις να σφίγγουν το ζωνάρι, και με έναν εξαγωγικό τομέα που αντιμετωπίζει αντίξοες συνθήκες, ο μόνος μοχλός ανάπτυξης που έχει απομείνει στην Κίνα είναι η κατανάλωση.
Παρότι η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έδειξε ότι οι χώρες που είναι στραμμένες στον επεκτατισμό θα προχωρήσουν ούτως ή άλλως, συνολικά, οι διεθνείς θεσμοί μπορούν να διοχετεύσουν αυτήν την επιθετικότητα ώστε να μην μετατραπεί σε αιματοχυσία. Αντί να εγκαταλείψουν τους θεσμούς, λοιπόν, οι Δυτικοί πολιτικοί θα έπρεπε να υιοθετήσουν μια ρεαλιστική προσέγγιση απέναντί τους. Αν και ίσως να μην οδηγούν σε απόλυτα αρμονικές σχέσεις, μπορούν να αποτελέσουν ένα ισχυρό εργαλείο για την πρόληψη του πολέμου.
Αυτές οι κρίσεις είναι έτοιμες να επιδεινωθούν. Και παρόλο που προς το παρόν αναπτύσσονται χωριστά, θα αλληλοτροφοδοτηθούν αν αφεθούν ανεξέλεγκτες. Η τρέχουσα προσέγγιση του Πακιστάν να καθυστερεί τις απαιτήσεις του ΔΝΤ και να εφαρμόζει δημοσιονομικά ημίμετρα το θέτει σε τροχιά οικονομικής αποτυχίας, η οποία θα τροφοδοτήσει την δημόσια δυσαρέσκεια˙ η πολιτική του να υποβαθμίζει την υποστήριξη των Ταλιμπάν προς την TTP θα οδηγήσει επίσης σε τρομοκρατικές επιθέσεις.