Ένας κόσμος ασφαλής για την απολυταρχία;

Αν και αυτά τα συστήματα μπορούν να βοηθήσουν τις κυβερνήσεις να παρακολουθούν και να ελέγχουν τους ανθρώπους τους, το πώς ακριβώς χρησιμοποιούνται εξαρτάται από την τοπική πολιτική. Οι κάμερες μπορούν να αντικαταστήσουν μεθόδους επιτήρησης πιο ωμής βίας, όπως στο Εκουαδόρ (Ισημερινός), το οποίο, ξεκινώντας από το 2011, εγκατέστησε ένα σύστημα παρακολούθησης με την βοήθεια της Κίνας. Ωστόσο, όπως ανέφεραν οι New York Times [8], πολλοί πολίτες του Ισημερινού παραπονέθηκαν ότι το σύστημα δεν έχει κάνει αρκετά για να περιορίσει το έγκλημα, καθώς οι Αρχές δεν έχουν προσλάβει αρκετούς αστυνομικούς για να παρακολουθήσουν τις καταγραφές ή να αντιδράσουν σε εγκλήματα που καταγράφηκαν από κάμερα. Και η κυβέρνηση του Εκουαδόρ που ανέλαβε την εξουσία το 2017, η οποία δεσμεύτηκε να αναστρέψει κάποιες από τις αυταρχικές πολιτικές του προκατόχου της, έχει ξεκινήσει έρευνα για εικαζόμενες καταχρήσεις του συστήματος παρακολούθησης, συμπεριλαμβάνοντας το να καλέσει τους Times να επιθεωρήσουν τις καταγραφές του.

Τελικά, οι πολιτικές επιπτώσεις της τεχνολογίας μπορούν να λειτουργήσουν σαν δίκοπο μαχαίρι. Ακριβώς όπως το Διαδίκτυο δεν έφερε δημοκρατική ελευθερία σε κάθε χώρα, έτσι και η τεχνολογία επιτήρησης δεν επιτρέπει μαγικά στις κυβερνήσεις να ελέγχουν την κοινωνία. Η τεχνολογία μπορεί να ενισχύσει το κράτος, αλλά οι ισχυροί δημοκρατικοί θεσμοί μπορούν επίσης να περιορίσουν την δύναμη της τεχνολογίας.

Πολλοί Δυτικοί ηγέτες ανησυχούν επίσης ότι το Πεκίνο εργάζεται για να υπονομεύσει τα δημοκρατικά συστήματα. Η ανοικτότητα των δημοκρατικών κοινωνιών επέτρεψε στους αντιπάλους τους, πρωτίστως στην Ρωσία, να σπείρουν διαμάχες, να παραλύσουν τον [πολιτικό] διάλογο, και να επηρεάσουν τις εκλογές. Αν και δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι η Κίνα παρενέβη παράνομα στις εκλογές στις ΗΠΑ, παρά τις καταγγελίες του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ, ορισμένες από τις υπερπόντιες δραστηριότητες του ΚΚΚ έχουν καταπνίξει την ανοιχτή συζήτηση, ιδίως μεταξύ της κινεζικής διασποράς. Ωστόσο, ο σκοπός του Πεκίνου είναι να προωθήσει τα συμφέροντά του και να απεικονίσει τις κινεζικές ενέργειες υπό ένα θετικό φως, όχι να εξάγει μια συγκεκριμένη μορφή κυβέρνησης.

Το Πεκίνο έχει αφιερώσει πόρους για την βελτίωση της εικόνας της Κίνας, μερικές φορές με ανησυχητικούς τρόπους. Από το 2004, το Πεκίνο έχει χρηματοδοτήσει αρκετές εκατοντάδες Ινστιτούτα Κομφούκιος σε όλο τον κόσμο, τα οποία διδάσκουν την μανδαρίνικη διάλεκτο. Οι ανησυχίες ότι τα ιδρύματα παραβιάζουν την ακαδημαϊκή ελευθερία οδήγησαν τα πανεπιστήμια να κλείσουν ορισμένα από αυτά και τους ακαδημαϊκούς να ζητήσουν μεγαλύτερη διαφάνεια στην λειτουργία τους. Το Πεκίνο ενίσχυσε επίσης αυτό που αποκαλεί «δύναμη του λόγου» επενδύοντας σε αγγλόφωνα έντυπα και ραδιοτηλεοπτικά μέσα, συμπεριλαμβανομένου του ένθετου China Daily στην [εφημερίδα] The Des Moines Register, την οποία επέκρινε ο Trump το 2018. Ο κίνδυνος είναι ότι πολλοί άνθρωποι μπορεί να μην παρατηρήσουν ότι οι ειδήσεις που διαβάζουν ή παρακολουθούν πληρώνονται από την κινεζική κυβέρνηση. Το Πεκίνο έχει γίνει πιο επιθετικό στην χρήση αυτού που οι ειδικοί του National Endowment for Democracy, Christopher Walker και Jessica Ludwig έχουν ονομάσει «αιχμηρή ισχύς» (“sharp power”). Έχει απειλήσει να απαγορεύσει αεροπορικές εταιρείες, ξενοδοχεία και άλλες διεθνείς εταιρείες από το να λειτουργούν στην Κίνα εκτός κι αν ακολουθήσουν την γραμμή του κόμματος για την Ταϊβάν και το Θιβέτ. Πέρυσι, για παράδειγμα, η American Airlines, η Delta και η United, όλες αφαίρεσαν τις αναφορές στην Ταϊβάν από τις ιστοσελίδες τους υπό την επιμονή της κινεζικής κυβέρνησης.

Το Πεκίνο χρησιμοποίησε επίσης μια ποικιλία τακτικών για να συνεταιριστεί και να εκφοβίσει την κινεζική διασπορά. Συγκεκριμένα, αγόρασε ή ενέσκηψε σε κινεζόφωνα μέσα μαζικής ενημέρωσης στο εξωτερικό, προκειμένου να καταστείλει τις επικρίσεις κατά του ΚΚΚ. Μερικά από τα πιο ανησυχητικά στοιχεία της επιρροής της Κίνας προέρχονται από την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Στην Αυστραλία, μια καταιγίδα διαξιφισμών γύρω από συνδεόμενες με το Πεκίνο πολιτικές δωρεές, πιέσεις, και συμβιβαστικές σχέσεις, οδήγησε πρόσφατα σε νέους νόμους κατά της ξένης παρέμβασης.

Αυτές οι προσπάθειες για τον εξαναγκασμό της κινεζικής διασποράς, σε συνδυασμό με την εκστρατεία του Πεκίνου για την διαμόρφωση του αφηγήματος των διεθνών μέσων μαζικής ενημέρωσης για την Κίνα, ξεπερνούν για τα καλά την λεγόμενη ήπια ισχύ. Αν και ο πρωταρχικός σκοπός του ΚΚΚ δεν είναι να υπονομεύσει την δημοκρατία, οι δραστηριότητές του απειλούν την υγιή λειτουργία της δημοκρατικής κοινωνίας των πολιτών και την πρόσβαση του κοινού σε εναλλακτικές πηγές πληροφόρησης. Ωστόσο, οι Δυτικές χώρες πρέπει να αναγνωρίσουν ότι η απειλή προέρχεται από το ΚΚΚ και όχι από τον κινεζικό λαό ή την κινεζική διασπορά. Εάν οι κυβερνήσεις περάσουν και εφαρμόσουν νόμους κατά της ξένης παρέμβασης, οι κινεζικές προσπάθειες δεν θα πρέπει να αποτελούν μια υπαρξιακή απειλή για την φιλελεύθερη δημοκρατία.

ΠΩΣ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΠΛΗΓΩΝΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ

Για να καταστήσει τον κόσμο ασφαλέστερο για τα συμφέροντα του ΚΚΚ, το Πεκίνο προέβλεψε ένα τοπικιστικό, εθνοκεντρικό είδος αυταρχικού εθνικισμού. Αυτό το όραμα μπορεί να συμβάλει στην διατήρηση της εγχώριας κυριαρχίας του ΚΚΚ, αλλά είναι πιο πιθανό να απωθήσει το διεθνές κοινό παρά να το προσελκύσει. Το χαρακτηριστικό σλόγκαν του Xi, «το κινεζικό όνειρο», αντικατοπτρίζει μια εγωκεντρική ρητορική του ΚΚΚ που είναι πιθανό να αποτρέψει τις κινεζικές πολιτικές ιδέες από το να κερδίσουν καθολική απήχηση.