Mitchell A. Orenstein

Μετά από αυτό που συνέβη στην Ουγγαρία, όπου ένα παρόμοιο δεξιό λαϊκιστικό κόμμα κέρδισε μια υπερ-πλειοψηφία και άλλαξε το σύνταγμα με τρόπους που μείωσαν την δημοκρατία, πολλοί πιστεύουν ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατόν [να συμβεί και] στην Πολωνία.

Παρατηρητές στην Δύση έχουν περιγράψει την στροφή του Πούτιν στην Συρία ως μια τολμηρή και αποφασιστική κίνηση, που επιδεικνύει την αυτοπεποίθησή του ως ένας ισχυρός ηγέτης στην παγκόσμια σκηνή. Ωστόσο, η τελευταία πράξη της ρωσικής επιθετικότητας δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ως ένδειξη δύναμης, αλλά σαν μια κραυγή για βοήθεια.

Όταν η Ουγγαρία ψήφισε νόμους που δίνουν στους Ούγγρους που ζουν στο εξωτερικό ουγγρικά διαβατήρια και, στην συνέχεια, το δικαίωμα του εκλέγειν στις ουγγρικές εκλογές, αναζωπύρωσε επικίνδυνες εθνικιστικές φλόγες και τροφοδότησε φόβους για αποσχιστικά κινήματα στις ουγγρική κοινότητες πέραν των συνόρων τής χώρας.

Προκειμένου να κερδίσουν ένα παραπάνω δολάριο από το εμπόριο των ρωσικών φυσικών πόρων, ευρωπαϊκά έθνη, όπως η Ολλανδία, χαμογελούν επί μεγάλο χρονικό διάστημα ενώ το Κρεμλίνο συνεχίζει να τα εξευτελίζει. Αλλά τώρα η κατάρριψη του πολιτικού αεροσκάφους, σε συνδυασμό με τις προσπάθειες της Μόσχας να καλύψει τον ρόλο της στην τραγωδία, θα αναγκάσει πιθανότατα την Ευρώπη να αποκτήσει ρεαλισμό σχετικά με τον ανατολικό της γείτονα.

Το καθεστώς τού Πούτιν έρχεται κάθε μήνα πιο κοντά στα ακροδεξιά κόμματα σε όλη την Ευρώπη – κάτι που προκαλεί έκπληξη, δεδομένου ότι μια από τις δεδηλωμένες αιτίες του για την εισβολή Κριμαία ήταν να εμποδίσει τους «Ναζί» να κερδίσουν την εξουσία. Όμως, και στις δύο περιπτώσεις, τα κίνητρα του Πούτιν δεν είναι κυρίως ιδεολογικά. Στην Δυτική Ευρώπη, ελπίζει να αποσταθεροποιήσει τους εχθρούς του και να τοποθετήσει στις Βρυξέλλες πολιτικούς οι οποίοι θα επικεντρώνονται στην διάλυση της ΕΕ παρά στην διεύρυνσή της.