
Η Ρωσία και η Ουκρανία δεν είναι ακόμη έτοιμες για απευθείας συνομιλίες. Όμως, με προσοχή και εμπιστευτικότητα, οι ηγέτες των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων σημαντικών τρίτων μερών θα πρέπει να επιταχύνουν τις προηγούμενες προετοιμασίες τους και να αρχίσουν τις προ-διαπραγματεύσεις.
Προκειμένου να προχωρήσει στους κορυφαίους στόχους του σε θέματα ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής, ο Νετανιάχου θα πρέπει να προχωρήσει σε αντισταθμίσεις. Θα πρέπει να συμβιβαστεί σε πτυχές της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής του Ισραήλ και να προβεί σε χειρονομίες καλής θέλησης προκειμένου να λάβει την πλήρη συνεργασία του Μπάιντεν.
Στις 8 Μαρτίου 2023, το Γραφείο του Διευθυντή Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών των ΗΠΑ δημοσίευσε την Ετήσια Εκτίμηση Απειλής. Μέσα σε αυτήν καθορίζονται οι δρώντες/παράγοντες εκείνοι που αποτελούν τις κυριότερες απειλές για την αμερικανική εθνική ασφάλεια, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της αμερικανικής κοινότητας υπηρεσιών πληροφοριών. Η σημασία του εν λόγω εγγράφου έγκειται στο γεγονός ότι αποτελεί την βάση για την χάραξη της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και κατ’ επέκταση την διαμόρφωση των διμερών σχέσεων των ΗΠΑ με τους υπόλοιπους διεθνείς δρώντες.
Ο αμερικανικός στρατός δεν κάνει λάθος που επικεντρώνεται σήμερα σε πιθανές συγκρούσεις με την Κίνα, το Ιράν, την Βόρεια Κορέα, και την Ρωσία -τους πιο επικίνδυνους εχθρούς των Ηνωμένων Πολιτειών. Αλλά οι στρατιωτικοί ηγέτες των ΗΠΑ δεν πρέπει να αγνοήσουν το εξίσου πιθανό σενάριο ότι θα χρειαστεί να δώσουν μάχες μικρής κλίμακας εναντίον σκιωδών οργανώσεων.
Αν η Δύση δεσμευτεί να δώσει στην Ουκρανία όσα χρειάζεται για να επικρατήσει, μπορεί να ξεπεράσει την πολεμική προσπάθεια της Ρωσίας με πολύ μικρότερο ανάλογο κόστος για την οικονομία της -και όσο πιο γρήγορα, τόσο το καλύτερο. Η πλουσιότερη πλευρά κερδίζει πάντα σε έναν μακροχρόνιο πόλεμο. Η ενότητα είναι επομένως ένα ζωτικό στρατηγικό πλεονέκτημα.
Παρότι η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έδειξε ότι οι χώρες που είναι στραμμένες στον επεκτατισμό θα προχωρήσουν ούτως ή άλλως, συνολικά, οι διεθνείς θεσμοί μπορούν να διοχετεύσουν αυτήν την επιθετικότητα ώστε να μην μετατραπεί σε αιματοχυσία. Αντί να εγκαταλείψουν τους θεσμούς, λοιπόν, οι Δυτικοί πολιτικοί θα έπρεπε να υιοθετήσουν μια ρεαλιστική προσέγγιση απέναντί τους. Αν και ίσως να μην οδηγούν σε απόλυτα αρμονικές σχέσεις, μπορούν να αποτελέσουν ένα ισχυρό εργαλείο για την πρόληψη του πολέμου.
Το να πορευτεί μόνη της ως μια μικρή, σύγχρονη, και ευημερούσα χώρα μπορεί να ήταν ελκυστικό σε έναν πιο ήρεμο κόσμο που ήταν τόσο οικονομικά ανοιχτός όσο και πολιτικά δημοκρατικός. Δυστυχώς, αυτές οι μέρες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Kατά τον πρώτο χρόνο του πολέμου, η στρατηγική μερικής κλιμάκωσης του Πούτιν τον εξυπηρέτησε γενικά καλά. Του επέτρεψε να διατηρήσει την πολιτική σταθερότητα μέσω ενός συνδυασμού εκφοβισμού και αδιαφορίας. Σε διεθνές και εσωτερικό επίπεδο, τον βοήθησε να προετοιμάσει την Ρωσία για έναν παρατεταμένο πόλεμο χωρίς να προβεί σε θυσίες που θα μπορούσαν τελικά να προκαλέσουν την εξέγερση του πληθυσμού. Και πάνω απ' όλα, του έδωσε ευελιξία.
Οι Ευρωπαίοι χρησιμοποιούν 29 διαφορετικά αντιτορπιλικά, 17 άρματα μάχης ή οχήματα μεταφοράς προσωπικού, και 20 μαχητικά αεροσκάφη -έναντι των τεσσάρων, ενός, και έξι, αντίστοιχα, για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό δημιουργεί δυσανάλογα κενά στο επίπεδο των δυνατοτήτων τους, ιδίως στις μεταφορές, την αναγνώριση και την επιτήρηση, και την αεράμυνα.
Κάθε κρίση είναι πολύπλοκη και η αλληλεπίδρασή της με άλλες κρίσεις είναι ακόμη πιο πολύπλοκη. Υπάρχει, ωστόσο, ένας κοινός παρονομαστής: οι ανισορροπίες ισχύος που οδηγούν στην κατάχρηση εξουσίας. Η ατιμωρησία, με άλλα λόγια, είναι ο αυξανόμενος παγκόσμιος κίνδυνος. Η αντίληψη ότι «οι κανόνες είναι για τα κορόιδα» βρίσκεται σε εξέλιξη, και όλοι πληρώνουν το τίμημα.