Δοκίμια
Παρότι η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έδειξε ότι οι χώρες που είναι στραμμένες στον επεκτατισμό θα προχωρήσουν ούτως ή άλλως, συνολικά, οι διεθνείς θεσμοί μπορούν να διοχετεύσουν αυτήν την επιθετικότητα ώστε να μην μετατραπεί σε αιματοχυσία. Αντί να εγκαταλείψουν τους θεσμούς, λοιπόν, οι Δυτικοί πολιτικοί θα έπρεπε να υιοθετήσουν μια ρεαλιστική προσέγγιση απέναντί τους. Αν και ίσως να μην οδηγούν σε απόλυτα αρμονικές σχέσεις, μπορούν να αποτελέσουν ένα ισχυρό εργαλείο για την πρόληψη του πολέμου.
Η ιστορία δείχνει ότι οι εποχές της ρευστής πολυπολικότητας συνήθως τελειώνουν με καταστροφή, ανεξάρτητα από τις λαμπρές ιδέες ή τις προηγμένες τεχνολογίες που κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή. Για να οικοδομήσουν ένα καλύτερο μέλλον, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους θα πρέπει να έχουν μια πιο πεφωτισμένη άποψη για τα συμφέροντά τους από όσο είχαν ακόμη και κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Στον αγώνα για πλεονέκτημα μεταξύ των παγκόσμιων δυνάμεων, δεν είναι η στρατιωτική ή η οικονομική δύναμη που κάνει την κρίσιμη διαφορά, αλλά οι θεμελιώδεις ιδιότητες μιας κοινωνίας: τα χαρακτηριστικά ενός έθνους που παράγουν οικονομική παραγωγικότητα, τεχνολογική καινοτομία, κοινωνική συνοχή, και εθνική βούληση.
Είναι δύσκολο να μεγαλοποιηθεί η σημασία αυτής της προσπάθειας. Με το να αναπτύξει ένα πυρηνικό οπλοστάσιο που σύντομα θα ανταγωνίζεται εκείνα της Ρωσίας και των Ηνωμένων Πολιτειών, η Κίνα δεν απομακρύνεται απλώς από το επί δεκαετίες καθεστώς της ως έλασσον πυρηνικό κράτος˙ ανατρέπει επίσης το διπολικό σύστημα πυρηνικής ισχύος. Με τρεις ανταγωνιστικές μεγάλες πυρηνικές δυνάμεις, πολλά από τα χαρακτηριστικά που ενίσχυσαν την σταθερότητα στο διπολικό σύστημα θα καταστούν είτε θεωρητικά είτε πολύ λιγότερο αξιόπιστα.
Εάν η παγκόσμια κοινότητα δεν καταφέρει να επιβάλει τον κανόνα κατά της εδαφικής κατάκτησης, τα κράτη που συνορεύουν με τις μεγάλες δυνάμεις θα αντιμετωπίσουν τον υψηλότερο κίνδυνο εξαφάνισης.
Η Άγκυρα με κύρια έκφραση και όχημα το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» επιχειρεί έναν γεωπολιτικό «αναδασμό» ισχύος, επιρροής, και συμφερόντων στην περιοχή που θα έχει επίκεντρο την Τουρκία. Άλλωστε στα μάτια της Άγκυρας, η αναθεώρηση της Λωζάνης έχει de facto ξεκινήσει επί του πεδίου, στην Συρία, στο Ιράκ, στην Κύπρο, στην Λιβύη.
Οι φιλοδοξίες του Πεκίνου, όπως και της Μόσχας, μπορεί να είναι μεγαλύτερες από όσες μπορεί ρεαλιστικά να επιτύχει. Αλλά ο Σι, όπως και ο Βλαντιμίρ Πούτιν, δεν φαίνεται να πιστεύει ότι εκτείνεται πέρα από τις δυνατότητές του. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής σε όλο τον κόσμο θα πρέπει να το λάβουν υπόψη. Θα ήταν καλύτερο να περιοριστούν και να μετριαστούν οι φιλοδοξίες του Xi τώρα αντί να περιμένουμε μέχρι να κάνει μοιραία και αμετάκλητα βήματα που θα οδηγούσαν σε σύγκρουση υπερδυνάμεων.
Η επίλυση του κυπριακού απαιτεί συνθέσεις, συμμαχίες και συναρθρώσεις που ξεπερνούν το δίπολο Αριστερά-Δεξιά, χωρίς ασφαλώς να καταργούνται αυτές, εφόσον οι ιδεολογίες και πολιτικές διαπερνούν και διαποτίζουν όλο το ερμηνευτικό και αναλυτικό πλαίσιο όσο το πλαίσιο της πολιτικής δράσης, ως πρόταγμα για την κυπριακή κοινωνία στην σημερινή εποχή.
Η ενεργειακή μετάβαση από τα ορυκτά καύσιμα στις πράσινες μορφές ενέργειας θα επαναδιευθετήσει πολλά στοιχεία της διεθνούς πολιτικής που έχουν διαμορφώσει το παγκόσμιο σύστημα, επηρεάζοντας σημαντικά τις πηγές εθνικής ισχύος, την διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, τις σχέσεις μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, και την συνεχιζόμενη οικονομική σύγκλιση μεταξύ των αναπτυγμένων και των αναπτυσσόμενων χωρών. Η διαδικασία αντί να ενθαρρύνει την αβρότητα και την συνεργασία, πιθανώς θα παραγάγει νέες μορφές ανταγωνισμού και αντιπαράθεσης.
Η αμερικανική κοινή γνώμη σε θέματα εξωτερικής πολιτικής είναι στην πλειοψηφία της συντηρητική, υποστηρίζοντας τον απομονωτισμό, την αυτάρκεια, και την εσωτερικότητα. Η εξωτερική πολιτική αποτελεί σπάνια αντικείμενο πρωταρχικής συζήτησης στις αμερικανικές εκλογές, εκτός αν έχει αντίκτυπο στην οικονομία και επιφέρει ανθρώπινες απώλειες στο πεδίο των μαχών.