
Η εμπλοκή της ΕΕ στην επίλυση του Κυπριακού θα διασφαλίσει την Κυπριακή Δημοκρατία που σαν κράτος-μέλος της δεν θα εκπέσει των Ευρωπαϊκών αρχών/δικαίου αλλά και την Κύπρο στο σύνολό της, η οποία σαν έδαφος της ΕΕ κινδυνεύει μόνο από έναν «Εγγυητή» που δεν είναι μέλος της Ένωσης και μαζί με την Βρετανία, κατέχουν (η Τουρκία παράνομα, η τελευταία έχοντας βάσεις), ευρωπαϊκό χώρο.
Η μεταβίβαση της αρμοδιότητας της διακυβέρνησης της Δυτικής Όχθης από τις ισραηλινές στρατιωτικές σε πολιτικές Αρχές, είναι στην πραγματικότητα το αποκορύφωμα δεκαετιών πολιτικών που έχουν εγγυηθεί την κυριαρχία του Ισραήλ στα παλαιστινιακά εδάφη.
Το Ιράκ ίσως να φαίνεται ήρεμο, αλλά τα φαινόμενα απατούν. Η χώρα εισέρχεται σε μια μοναδικά επικίνδυνη περίοδο: οι σύμμαχοι του Ιράν έχουν αποκτήσει πρωτοφανή έλεγχο του κοινοβουλίου, της δικαιοσύνης, και της εκτελεστικής εξουσίας του Ιράκ, και χειραγωγούν ταχύτατα το πολιτικό σύστημα προς όφελός τους και λεηλατούν το κράτος από τους πόρους του.
Η Ελλάδα, ιδιαίτερα μετά το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία και την επιλογή φιλοδυτικής στάσης, αναδεικνύεται ως υποδοχέας, παραγωγός, και αναδιανομέας ασφάλειας, ικανός να συν-διαμορφώσει περιφερειακές εξελίξεις μέσω νέων συμμαχιών, και ένα αξιόπιστο στρατιωτικό εργαλείο.
Η εμπλοκή μιας ολοένα μεγαλύτερης σειράς εξωτερικών δρώντων -όχι μόνο μεγάλων δυνάμεων αλλά και των λεγόμενων μεσαίων δυνάμεων όπως το Ιράν, η Τουρκία, και οι μοναρχίες του Κόλπου- έχει τροφοδοτήσει και παρατείνει αυτό το τελευταίο κύμα πολέμων στη Μέση Ανατολή, καθώς οι περιφερειακές δυνάμεις ανταγωνίζονται για επιρροή.
Η εκλογική νίκη του Ερντογάν σημαίνει ότι θα συνεχίσει να ευνοεί τη Μόσχα διεθνώς, διατηρώντας ισχυρούς οικονομικούς δεσμούς με την Ρωσία και παρέχοντας στον Πούτιν και στους ολιγάρχες του ζωτικούς τρόπους για να παρακάμψουν τις κυρώσεις.
Η διχόνοια και η σφοδρή αντιπαλότητα χαρακτηρίζουν τις σχέσεις μεταξύ και εντός κάθε στρατοπέδου των ιρανικών ελίτ, οι οποίες επί του παρόντος δεν διαθέτουν κανένα εγχειρίδιο κανόνων, ισχυρό θεσμό, ή σημαίνοντα διαμεσολαβητή για την διαχείριση των διαφορών τους.
Η αραβική αποκατάσταση του Άσαντ θα επιταχύνει τις επικίνδυνες τάσεις σε ολόκληρη την περιοχή. Το καθεστώς θα χρησιμοποιήσει την αραβική υποστήριξη για να επιδοτήσει την βίαιη στρατηγική του για την εδραίωση της εξουσίας. Η εξομάλυνση απειλεί επίσης την θέση των κουρδικών ομάδων στα βορειοανατολικά της Συρίας και θα μπορούσε να επιταχύνει την αποχώρηση των ΗΠΑ.
Ο αντίκτυπος από μια πιθανή κατάρρευση της Παλαιστινιακής Αρχής μετά την αποχώρηση του Αμπάς από το προσκήνιο θα μπορούσε να είναι καταστροφικός για την περιοχή. Η βία θα μπορούσε να μεταφερθεί από τα παλαιστινιακά εδάφη στο Ισραήλ και πιθανώς ακόμη και στην Ιορδανία. Αυτό θα συμπαρασύρει τις Ηνωμένες Πολιτείες ξανά σε μια ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση, ακόμη και όταν η προσοχή και οι πόροι τους είναι εστιασμένοι αλλού.
Tόσο το ΑΚΡ του Ταγίπ Ερντογάν όσο και το υπερεθνικιστικό ΜΗΡ ταυτίζονται με την γεωπολιτική παρακαταθήκη του αντίπαλου του Κεμαλισμού, διανοητή Κισάκιουρεκ και των Τούρκων ισλαμιστών που δεν είναι άλλη από την ανατροπή της Συνθήκης της Λωζάννης και την δημιουργία μιας ισλαμιστικής σφαίρας ηγεμονικής επιρροής της Τουρκίας σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο.