Το να πορευτεί μόνη της ως μια μικρή, σύγχρονη, και ευημερούσα χώρα μπορεί να ήταν ελκυστικό σε έναν πιο ήρεμο κόσμο που ήταν τόσο οικονομικά ανοιχτός όσο και πολιτικά δημοκρατικός. Δυστυχώς, αυτές οι μέρες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Kατά τον πρώτο χρόνο του πολέμου, η στρατηγική μερικής κλιμάκωσης του Πούτιν τον εξυπηρέτησε γενικά καλά. Του επέτρεψε να διατηρήσει την πολιτική σταθερότητα μέσω ενός συνδυασμού εκφοβισμού και αδιαφορίας. Σε διεθνές και εσωτερικό επίπεδο, τον βοήθησε να προετοιμάσει την Ρωσία για έναν παρατεταμένο πόλεμο χωρίς να προβεί σε θυσίες που θα μπορούσαν τελικά να προκαλέσουν την εξέγερση του πληθυσμού. Και πάνω απ' όλα, του έδωσε ευελιξία.
Οι Ευρωπαίοι χρησιμοποιούν 29 διαφορετικά αντιτορπιλικά, 17 άρματα μάχης ή οχήματα μεταφοράς προσωπικού, και 20 μαχητικά αεροσκάφη -έναντι των τεσσάρων, ενός, και έξι, αντίστοιχα, για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό δημιουργεί δυσανάλογα κενά στο επίπεδο των δυνατοτήτων τους, ιδίως στις μεταφορές, την αναγνώριση και την επιτήρηση, και την αεράμυνα.
Κάθε κρίση είναι πολύπλοκη και η αλληλεπίδρασή της με άλλες κρίσεις είναι ακόμη πιο πολύπλοκη. Υπάρχει, ωστόσο, ένας κοινός παρονομαστής: οι ανισορροπίες ισχύος που οδηγούν στην κατάχρηση εξουσίας. Η ατιμωρησία, με άλλα λόγια, είναι ο αυξανόμενος παγκόσμιος κίνδυνος. Η αντίληψη ότι «οι κανόνες είναι για τα κορόιδα» βρίσκεται σε εξέλιξη, και όλοι πληρώνουν το τίμημα.
Αυτές οι κρίσεις είναι έτοιμες να επιδεινωθούν. Και παρόλο που προς το παρόν αναπτύσσονται χωριστά, θα αλληλοτροφοδοτηθούν αν αφεθούν ανεξέλεγκτες. Η τρέχουσα προσέγγιση του Πακιστάν να καθυστερεί τις απαιτήσεις του ΔΝΤ και να εφαρμόζει δημοσιονομικά ημίμετρα το θέτει σε τροχιά οικονομικής αποτυχίας, η οποία θα τροφοδοτήσει την δημόσια δυσαρέσκεια˙ η πολιτική του να υποβαθμίζει την υποστήριξη των Ταλιμπάν προς την TTP θα οδηγήσει επίσης σε τρομοκρατικές επιθέσεις.
Οι σημερινοί ηγέτες του Ιράν φαίνεται να ενδιαφέρονται λιγότερο για την πυρηνική διπλωματία καθώς οι πυρηνικές δυνατότητες της Τεχεράνης προχωρούν. Η στρατιωτική αποτροπή δεν είναι πλέον απλώς ένα συμπλήρωμα της διπλωματίας˙ γίνεται γρήγορα η Δυτική εναλλακτική στρατηγική. Η συγκρουσιακή προσέγγιση του Ισραήλ κερδίζει τις εντυπώσεις.
Εάν ο Ερντογάν δεν μπορέσει να αποκαταστήσει την εικόνα του ως συμπονετικού και αποτελεσματικού reis, η εποχή του Ερντογάν ως ηγέτη που τον φοβούνται και τον σέβονται στην Τουρκία έχει τελειώσει. Ο θυμός και η αγωνία συσσωρεύονται σε όλη την χώρα.
Οι πυρηνικοί κίνδυνοι σε αυτόν τον πόλεμο είναι σημαντικοί, αφού το ΝΑΤΟ συνεχίζει να εμπλέκεται πιο βαθιά στην άμυνα της Ουκρανίας, ενώ η Ρωσία φαίνεται όλο και λιγότερο συγκρατημένη, όπως δείχνει η ανακοίνωση του Πούτιν να αναστείλει την συμμετοχή της Ρωσίας στη New START.
Οι περισσότεροι Ρώσοι έχουν απαλλαγεί από την ευθύνη για οτιδήποτε δεν τους αφορά προσωπικά. Και ακόμη και οι Ρώσοι που επηρεάζονται προσωπικά από τον πόλεμο έχουν την τάση να απομονώνουν, αρνούμενοι να επιτρέψουν σε αυτήν την περιπλοκή να τους οδηγήσει να αμφισβητήσουν αν ο πόλεμος είναι δίκαιος ή αν ο Πούτιν έχει κάνει στρατηγικό λάθος.
Θα υπάρξει τουλάχιστον μια περίοδος κατά την οποία η Ουκρανία και η Δύση θα πρέπει να συνυπάρξουν με ένα αποδυναμωμένο και ταπεινωμένο αλλά ακόμα αυταρχικό ρωσικό κράτος.