Andrew J. Nathan
Η αποφυγή του πολέμου στο Στενό της Ταϊβάν προϋποθέτει το να αποτραπούν όλες οι πλευρές. Κατ’ ελάχιστον, η Ταϊβάν πρέπει να αποτραπεί από το να ανακηρύξει την επίσημη ανεξαρτησία της, η Ουάσιγκτον πρέπει να αποτραπεί από την αναγνώριση της Ταϊβάν ως ανεξάρτητο κράτος ή από την αποκατάσταση μιας επίσημης συμμαχίας με το νησί, και το Πεκίνο πρέπει να αποτραπεί από την χρήση στρατιωτικής βίας εναντίον της Ταϊβάν για να επιβάλλει την ενοποίηση.
Η Κίνα χρειάζεται μόνο να αποτρέψει την Ταϊπέι και την Ουάσιγκτον από το να επιχειρήσουν να «κλειδώσουν» την επίσημη ανεξαρτησία της Ταϊβάν. Οι επιδείξεις ισχύος του Πεκίνου δεν είναι πρόδρομοι μιας επικείμενης επίθεσης, αλλά μέτρα που προορίζονται για να κερδίσουν χρόνο ώστε η ιστορία να πάρει τον δρόμο της.
Το Πεκίνο πιστεύει ότι οι τοπικοί σύμμαχοί του θα παραμείνουν σταθεροί και ότι οι διαδηλώσεις θα χάσουν σταδιακά την δημόσια στήριξη και τελικά θα σβήσουν. Καθώς οι διαδηλώσεις θα συρρικνωθούν, ορισμένοι απογοητευμένοι ακτιβιστές θα εμπλακούν σε περαιτέρω βία και αυτό με την σειρά του θα επιταχύνει την πτώση του κινήματος.
Αργά ή γρήγορα, με κάποιο τρόπο, με Trump ή χωρίς, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα προσπαθήσουν να σταματήσουν την άνοδο της Κίνας. Στα μάτια τους, οι επόμενες τελικές δεκαετίες της προσπάθειας προς το εθνικό μεγαλείο (η ημερομηνία στόχος του Xi είναι το 2049) είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ανησυχούν για την άνοδο της Κίνας, αλλά η Ουάσιγκτον σπανίως ενδιαφέρεται για το πώς φαίνεται ο κόσμος μέσα απ’ τα μάτια του Πεκίνου. Ακόμη κι όταν οι Αμερικανοί αξιωματούχοι μιλούν μελιστάλαχτα, οι Κινέζοι εταίροι τους ακούνε ζαχαρωμένες απειλές και ψάχνουν για την πλεκτάνη που κρύβεται πίσω. Η Αμερική δεν θα πρέπει να σταματήσει να διατυπώνει τις προσδοκίες της από την αναδυόμενη ασιατική υπερδύναμη, αλλά αυτό οφείλει να το κάνει με ηρεμία, ψυχραιμία και επαγγελματισμό.