
Emma Ashford
Το τελευταίο έτος δεν ήταν μια διάψευση ενός κόσμου αντιπαλότητας, ανταγωνισμού μεγάλων δυνάμεων, ή σφαιρών επιρροής, όπως κάποιοι τον περιέγραψαν, αλλά μάλλον μια επίδειξη του πώς όλα αυτά μοιάζουν στην πράξη. Αποδεικνύει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν πάντα να αποτρέψουν ένα αποφασιστικό αναθεωρητικό κράτος χωρίς να αναλάβουν απαράδεκτα υψηλό κόστος και κινδύνους.
Θέτοντας τώρα τα κρίσιμα ερωτήματα που θα πρέπει να αντιμετωπιστούν στην περίπτωση του πολέμου της Ρωσίας στην Ουκρανία, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής μπορούν να προφυλαχθούν από την ανεπιθύμητη κλιμάκωση και να εξασφαλίσουν μια πιο ισχυρή και σταθερή διευθέτηση όταν έρθει επιτέλους η ώρα.
Η έντονη εστίαση στην πυρηνική κλιμάκωση κρύβει ένα εξίσου σημαντικό πρόβλημα: τον κίνδυνο συμβατικής κλιμάκωσης. Η Δύση και η Ρωσία μπορεί τώρα να εισέρχονται στα τελικά στάδια ενός φαύλου κύκλου ανασφάλειας -μιας σειράς αμοιβαία αποσταθεροποιητικών επιλογών- που θα μπορούσε να καταλήξει σε τραγωδία, προκαλώντας μια ευρύτερη ευρωπαϊκή πυρκαγιά.
Η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει ακολουθήσει μια εξωτερική πολιτική που είναι ασαφής σε βασικά ζητήματα. Ταλαντεύεται ανάμεσα σε υπαινιγμούς ότι η εξωτερική πολιτική δεν είναι τόσο σημαντική και σε ζωηρές δηλώσεις ότι η παγκόσμια ηγεσία των ΗΠΑ επέστρεψε.
Το βασικό εμπόδιο για την βελτίωση των σχέσεων των ΗΠΑ με την Ρωσία είναι πολιτικό: Στο σημερινό εγχώριο κλίμα των ΗΠΑ, τα κίνητρα για την έμφαση στην εχθρότητα αυξάνονται. Η διοίκηση Τραμπ έχει κίνητρα για να ενεργεί σκληρά προς την Ρωσία ώστε να εξουδετερώσει τις υποψίες που συνδέονται με την συνεχιζόμενη έρευνα του Ειδικού Συμβουλίου, και οι αντίπαλοι του προέδρου βρίσκουν την εχθρότητα ως έναν εξαιρετικό τρόπο να εμπλέξουν τον Τραμπ στην κακή συμπεριφορά της Ρωσίας.