Αναλαμβάνοντας τον ρόλο του διαμεσολαβητή μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας, η Ινδία μπορεί να διευκολύνει τις αναγκαίες συνομιλίες μεταξύ των αντιμαχόμενων μερών, να μετριάσει τις ανθρωπιστικές επιπτώσεις της σύγκρουσης, και να συμβάλει στην ανακούφιση της οικονομικής ζημίας που έχει προκαλέσει ο πόλεμος στον παγκόσμιο Νότο.
Μια αποτελεσματική στρατηγική για τον Ινδο-Ειρηνικό θα απαιτήσει από την Ουάσινγκτον να δώσει αυξημένη προσοχή στις μεσαίες και μικρές δυνάμεις -στην Ευρώπη, στη Νοτιοανατολική Ασία, και σε ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο- οι οποίες θα διαδραματίσουν κρίσιμο ρόλο στην αντιμετώπιση των εξελισσόμενων δυνατοτήτων του Πεκίνου.
Η αποτυχία στον πόλεμο μπορεί να προκαλέσει την πτώση μιας κυβέρνησης. Αυτός είναι συχνά ο λόγος για τον οποίο οι κυβερνήσεις συνεχίζουν να διεξάγουν πολέμους: η παραδοχή της ήττας θα μπορούσε να καταστήσει δυσκολότερη την διατήρηση της εξουσίας.
Σήμερα, οι Δυτικές κυβερνήσεις βρίσκονται σε έναν νέο ψυχρό πόλεμο με την Ρωσία και την Κίνα, ο οποίος μετασχηματίζει και πάλι την φύση της κατασκοπείας. Αυτός ο νέος ψυχρός πόλεμος δεν είναι επανάληψη του προηγούμενου, αλλά έχει συνέχειες και ομοιότητες, συμπεριλαμβανομένης μιας έντονης ασυμμετρίας στην σύγκρουση των μυστικών υπηρεσιών Ανατολής-Δύσης.
Αυτό που κάνουμε -ή δεν κάνουμε- τώρα στο ΝΑΤΟ θα καθορίσει τον κόσμο στον οποίο θα ζούμε για πολλές γενιές. Έτσι θα στείλουμε ένα σαφές μήνυμα: Το ΝΑΤΟ είναι ενωμένο, και η αυταρχική επιθετικότητα δεν θα αποδώσει.
Η έκβαση του πολέμου έχει σημασία σε ολόκληρο τον κόσμο, όχι μόνο στην φυσική σφαίρα του πόνου και της πείνας, αλλά και στην σφαίρα των αξιών, όπου είναι δυνατά τα πιθανά μέλλοντα. Η ουκρανική αντίσταση μας υπενθυμίζει ότι η δημοκρατία αφορά τον ανθρώπινο κίνδυνο και τις ανθρώπινες αρχές, και μια ουκρανική νίκη θα δώσει στην δημοκρατία έναν νέο αέρα.
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία θα πρέπει τελικά να καταρρίψει τη μυθοπλασία ότι η διατήρηση σημαντικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ δυτικά της Γερμανίας θα οδηγήσει σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τον στρατιωτικό καιροσκοπισμό της Ρωσίας.
Η άνοδος της Κίνας ως κυρίαρχου παίκτη σε χώρες κατά μήκος των συνόρων της δεν συμβαίνει ενάντια στην θέληση της Ρωσίας, αλλά σε μια εποχή που οι δεσμοί μεταξύ των δύο χωρών βαθαίνουν, αν και ασύμμετρα, και υπέρ της Κίνας.
Η ανταρσία του Prigozhin έχει ήδη εμπνεύσει μια σειρά από ιστορικές αναλογίες. Ίσως αυτή να είναι η Ρωσία του 1905, η μικρή επανάσταση πριν από τη μεγάλη. Ή ίσως είναι η Ρωσία του Φεβρουαρίου του 1917, υπό πολιτική πίεση λόγω πολέμου, όπως υπαινίχθηκε ο ίδιος ο Πούτιν. Ίσως είναι η Σοβιετική Ένωση το 1991, που κάνει τον Πούτιν μια εκδοχή του Γκορμπατσόφ, κάποιον που προορίζεται να χάσει μια αυτοκρατορία.
«Ο Πούτιν δεν παρενέβη νωρίτερα και επέτρεψε να φτάσουν τα πράγματα σε αυτό το σημείο. Εκπληκτικό. Είτε έχει περιέλθει σε απόλυτη ανικανότητα είτε έχει λιγότερο λειτουργικό έλεγχο από όσο άφηνε να φανεί ο μηχανισμός των μέσων ενημέρωσης του. Ή και τα δύο».