Αυτό που συμβαίνει στις Νήσους του Σολομώντος έχει ευρύτερες επιπτώσεις ασφαλείας στην περιοχή και θα πρέπει να θεωρηθεί ως μέρος μιας συστηματικής προσπάθειας του Πεκίνου να επεκτείνει την παρουσία του στον Ειρηνικό, να προωθήσει τα εργαλεία του αυταρχικού ελέγχου, να υποσκάψει την πρόσβαση των ΗΠΑ στην περιοχή, και να περιορίσει την ελευθερία κινήσεων των συμμάχων των ΗΠΑ.
Για να αντιμετωπίσουν τη μεγαλύτερη πρόκληση του αυξανόμενου παγκόσμιου αυταρχισμού, ειδικά καθώς οι μη δημοκρατικές κυβερνήσεις συνεργάζονται όλο και περισσότερο για να καταπνίξουν την διαφωνία, οι δημοκρατίες πρέπει πρώτα και κύρια να αλλάξουν την προσέγγισή τους στο άσυλο.
Η πρόταση της Κωνσταντινούπολης οραματίζεται έναν πολύ διαφορετικό μηχανισμό για την εξασφάλιση της ασφάλειας της Ουκρανίας. Σύμφωνα με το ανακοινωθέν που διέρρευσε στον Τύπο, η πρόταση θα καθιέρωνε την Ουκρανία ως μια μονίμως ουδέτερη χώρα και θα προβλέπει διεθνείς νομικές εγγυήσεις για το μη πυρηνικό και το αδέσμευτο καθεστώς της.
Η υπομονή της Ουάσιγκτον δεν είναι ατέρμονη, και όσο περισσότερο η Ρωσία συνεχίζει τον πόλεμό της χωρίς η Ινδία να αλλάζει την θέση της, τόσο πιο πιθανό είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες να θεωρήσουν την Ινδία αναξιόπιστη εταίρο. Μπορεί να μην το θέλει, αλλά τελικά το Νέο Δελχί θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης.
Οι αποτυχίες της Ρωσίας στην Ουκρανία έχουν περιορίσει την ικανότητά της να προβάλει ισχύ στην γειτονιά της. Η προσοχή των στρατιωτικών και διπλωματικών ηγετών έχει αποσπαστεί και οι τοπικές δυνάμεις μπορούν να αγνοήσουν ευκολότερα τις οδηγίες και τις απειλές της. Αυτοί οι περιορισμοί ίσως βοηθούν να εξηγηθεί τόσο το γιατί υπήρξε έξαρση της βίας μέσα και γύρω από το Καραμπάχ όσο και το γιατί η ΕΕ έχει υποκαταστήσει την Ρωσία ως ο κύριος μεσολαβητής μεταξύ των δύο πλευρών.
Η Δύση και η Ουκρανία μπορούν να προσφέρουν στη Μόσχα επιφανειακά κέρδη, ως κίνητρο για να αποσυρθεί, ενόσω εργάζονται για να εδραιώσουν την εικόνα της ρωσικής αποτυχίας και να αποδυναμώσουν την πολιτική θέση του Πούτιν.
Μετά από σχεδόν τρεις μήνες φονικής βίας, το ρωσικό καθεστώς έχει δυσκολευτεί να βρει συνεκτικά, θετικά σύμβολα για την «ειδική επιχείρησή» του στην Ουκρανία. Και τώρα το καθεστώς Πούτιν αντιμετωπίζει ακόμα μια πιο τρομακτική πρόκληση: πώς θα φανταστεί μια νίκη από έναν πόλεμο που έχει φέρει την χώρα στο χείλος της καταστροφής.
Η παλίρροια του πολέμου του Πούτιν στην Ουκρανία μετατοπίζεται ολοένα και περισσότερο εναντίον της Ρωσίας και είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα καταλήξει σε μια καταστροφική ρωσική ήττα. Αυτή δεν θα είναι η πρώτη φορά που η Μόσχα ξεκινά μια φιλόδοξη στρατιωτική περιπέτεια αναζητώντας πρόσθετο έδαφος, μόνο για να βρεθεί ξεπερασμένη και ταπεινωμένη.
Μια στρατηγική για τον ελεύθερο κόσμο μπορεί να βοηθήσει την Ουάσιγκτον να αποτρέψει τη μετατροπή αυτού του αιώνα σε μια εποχή απολυταρχικού πλεονεκτήματος -αλλά εγείρει δηκτικά ερωτήματα σχετικά με το ποιος θα είναι μέσα, ποιος θα είναι έξω, και πώς θα πλοηγηθεί κάποιος σε έναν κόσμο που γίνεται ολοένα και πιο διαιρεμένος και, ταυτόχρονα, πεισματικά αλληλοεξαρτώμενος.
Η Ουάσιγκτον έχει πλέον ένα βασικό μοντέλο για την ενδυνάμωση της ικανότητας των συμμάχων και των εταίρων της να αμύνονται και, ενδεχομένως, να αποτρέπει μελλοντικές συγκρούσεις. Δεν πρέπει να περιμένει έως ότου ένα άλλο πανίσχυρο έθνος απειλήσει έναν μικρότερο γείτονα του, για να ενεργήσει με βάση τα διδάγματα από αυτόν τον πόλεμο.