
Η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ, και οι μέτοχοι και οι ηγέτες τους αντιμετωπίζουν μια επιλογή: μπορούν να οικοδομήσουν την αλληλεγγύη γύρω από κοινές προκλήσεις ή μπορούν να υπονομεύσουν περαιτέρω την εμπιστοσύνη που υποστήριξε την πολυμέρεια εδώ και δεκαετίες και που θα είναι απαραίτητη για να γίνει ο 21ος αιώνας περισσότερο ευημερών, δίκαιος, και ειρηνικός.
Ακόμη και αν ο στόχος του αφοπλισμού παραμένει άπιαστος, υπάρχουν ακόμη πολλά που μπορούν να κάνουν τώρα τα πυρηνικά εξοπλισμένα κράτη για να αποτρέψουν μια πιθανή καταστροφή.
Περισσότερο από την άνοδο της θερμοκρασίας, η άνοδος της στάθμης των θαλασσών προσφέρει απτές αποδείξεις των ζημιών της κλιματικής αλλαγής, όπως την διάβρωση των ακτών, τις εγκαταλελειμμένες κοινότητες, τις υπερχειλίσεις λυμάτων, τα μολυσμένα αποθέματα νερού, και το αυξημένο κόστος ασφάλισης.
Όσο κι αν επικρατεί μεταξύ των πολιτικών το σύνδρομο του Ιράκ, δεν φαίνεται να είναι τόσο διαδεδομένο στο ευρύτερο κοινό. Οι Αμερικανοί ψηφοφόροι δεν είναι τόσο αλλεργικοί στην στρατιωτική βία όσο πιστεύουν οι ηγέτες τους. Στην πραγματικότητα, το κοινό θα συνεχίσει να υποστηρίζει επαρκώς μια στρατιωτική αποστολή, ακόμη και όταν το κόστος της αυξάνεται, υπό την προϋπόθεση ότι ο πόλεμος φαίνεται ότι μπορεί να κερδηθεί.
Είναι ένα σύνηθες λάθος να αντιμετωπίζουμε τον λαϊκισμό ως ιδεολογία. Είναι καλύτερα κατανοητός ως μια τεχνική για την επιδίωξη εξουσίας που είναι συμβατή με ένα σχεδόν απεριόριστο φάσμα συγκεκριμένων ιδεολογιών.
Έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες από τους σεισμούς. Η κρίσιμη φάση ανάκαμψης μόλις αρχίζει. Αν η διεθνής κοινότητα δεν δράσει ή δεν επενδύσει στην ανάκαμψη της χώρας, εκατομμύρια άνθρωποι θα υποφέρουν.
Ο αμερικανικός στρατός δεν κάνει λάθος που επικεντρώνεται σήμερα σε πιθανές συγκρούσεις με την Κίνα, το Ιράν, την Βόρεια Κορέα, και την Ρωσία -τους πιο επικίνδυνους εχθρούς των Ηνωμένων Πολιτειών. Αλλά οι στρατιωτικοί ηγέτες των ΗΠΑ δεν πρέπει να αγνοήσουν το εξίσου πιθανό σενάριο ότι θα χρειαστεί να δώσουν μάχες μικρής κλίμακας εναντίον σκιωδών οργανώσεων.
Αν η Δύση δεσμευτεί να δώσει στην Ουκρανία όσα χρειάζεται για να επικρατήσει, μπορεί να ξεπεράσει την πολεμική προσπάθεια της Ρωσίας με πολύ μικρότερο ανάλογο κόστος για την οικονομία της -και όσο πιο γρήγορα, τόσο το καλύτερο. Η πλουσιότερη πλευρά κερδίζει πάντα σε έναν μακροχρόνιο πόλεμο. Η ενότητα είναι επομένως ένα ζωτικό στρατηγικό πλεονέκτημα.
Παρότι η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έδειξε ότι οι χώρες που είναι στραμμένες στον επεκτατισμό θα προχωρήσουν ούτως ή άλλως, συνολικά, οι διεθνείς θεσμοί μπορούν να διοχετεύσουν αυτήν την επιθετικότητα ώστε να μην μετατραπεί σε αιματοχυσία. Αντί να εγκαταλείψουν τους θεσμούς, λοιπόν, οι Δυτικοί πολιτικοί θα έπρεπε να υιοθετήσουν μια ρεαλιστική προσέγγιση απέναντί τους. Αν και ίσως να μην οδηγούν σε απόλυτα αρμονικές σχέσεις, μπορούν να αποτελέσουν ένα ισχυρό εργαλείο για την πρόληψη του πολέμου.
Κάθε κρίση είναι πολύπλοκη και η αλληλεπίδρασή της με άλλες κρίσεις είναι ακόμη πιο πολύπλοκη. Υπάρχει, ωστόσο, ένας κοινός παρονομαστής: οι ανισορροπίες ισχύος που οδηγούν στην κατάχρηση εξουσίας. Η ατιμωρησία, με άλλα λόγια, είναι ο αυξανόμενος παγκόσμιος κίνδυνος. Η αντίληψη ότι «οι κανόνες είναι για τα κορόιδα» βρίσκεται σε εξέλιξη, και όλοι πληρώνουν το τίμημα.