Άρθρα
Μετά από σχεδόν τρεις μήνες φονικής βίας, το ρωσικό καθεστώς έχει δυσκολευτεί να βρει συνεκτικά, θετικά σύμβολα για την «ειδική επιχείρησή» του στην Ουκρανία. Και τώρα το καθεστώς Πούτιν αντιμετωπίζει ακόμα μια πιο τρομακτική πρόκληση: πώς θα φανταστεί μια νίκη από έναν πόλεμο που έχει φέρει την χώρα στο χείλος της καταστροφής.
Η παλίρροια του πολέμου του Πούτιν στην Ουκρανία μετατοπίζεται ολοένα και περισσότερο εναντίον της Ρωσίας και είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα καταλήξει σε μια καταστροφική ρωσική ήττα. Αυτή δεν θα είναι η πρώτη φορά που η Μόσχα ξεκινά μια φιλόδοξη στρατιωτική περιπέτεια αναζητώντας πρόσθετο έδαφος, μόνο για να βρεθεί ξεπερασμένη και ταπεινωμένη.
Μια στρατηγική για τον ελεύθερο κόσμο μπορεί να βοηθήσει την Ουάσιγκτον να αποτρέψει τη μετατροπή αυτού του αιώνα σε μια εποχή απολυταρχικού πλεονεκτήματος -αλλά εγείρει δηκτικά ερωτήματα σχετικά με το ποιος θα είναι μέσα, ποιος θα είναι έξω, και πώς θα πλοηγηθεί κάποιος σε έναν κόσμο που γίνεται ολοένα και πιο διαιρεμένος και, ταυτόχρονα, πεισματικά αλληλοεξαρτώμενος.
Η Ουάσιγκτον έχει πλέον ένα βασικό μοντέλο για την ενδυνάμωση της ικανότητας των συμμάχων και των εταίρων της να αμύνονται και, ενδεχομένως, να αποτρέπει μελλοντικές συγκρούσεις. Δεν πρέπει να περιμένει έως ότου ένα άλλο πανίσχυρο έθνος απειλήσει έναν μικρότερο γείτονα του, για να ενεργήσει με βάση τα διδάγματα από αυτόν τον πόλεμο.
Οι στρατιωτικοί σχεδιαστές των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων και εταίρων της Ουάσιγκτον πρέπει να αντιπαλέψουν το γεγονός ότι, σε μια σύγκρουση για την Ταϊβάν, η Κίνα θα εξετάσει όλες τις συμβατικές και πυρηνικές επιλογές να βρίσκονται στο τραπέζι.
Η ρωσική ανώτατη διοίκηση συμπεριφέρεται σαν οι στρατιώτες της να είναι δευτερεύοντες, παίρνοντας αποφάσεις τακτικής, σαν να μπορεί απλώς να ρίχνει ανθρώπους σε κακοσχεδιασμένους στόχους μέχρι να επιτύχει. Αυτή είναι μια αυτοκαταστροφική στάση που μειώνει το ηθικό των στρατιωτών και υποβαθμίζει την αποτελεσματικότητα στη μάχη.
Βασιζόμενες σε μια χούφτα «εθνοκράτες», η ΕΕ και οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν βάλει την περιοχή σε μια επικίνδυνη οδό, που θα μπορούσε να τελειώσει με την διάλυση της Βοσνίας και την επαναχάραξη των συνόρων σε όλη την περιοχή.
Μολονότι ένα εμπάργκο από την ΕΕ θα ήταν επώδυνο για την Ρωσία, θα ήταν κάτι από το οποίο θα μπορούσε να επιβιώσει. Γι’ αυτό οι Δυτικές χώρες χρειάζονται ένα νέο παγκόσμιο πλαίσιο, τέτοιο που να μειώνει συστηματικά την τιμή του ρωσικού πετρελαίου, ενώ παράλληλα να διατηρεί την ροή του.
Από την οπτική γωνία του Πεκίνου, ο πόλεμος της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι απλώς μια ρεαλιστική πρώτη ιδέα του κόστους που πιθανότατα θα επωμιζόταν η Κίνα εάν κατέφευγε σε πόλεμο. Οι Κινέζοι ηγέτες θα εξετάσουν τις αποτυχίες της Ρωσίας και θα προσαρμόσουν τα επιχειρησιακά σχέδιά τους για να αποφύγουν παρόμοια λάθη.
Χωρίς την ρωσική συνεργασία ή τουλάχιστον την δέσμευση για μη παρέμβαση, κάτι αδιανόητο επί του παρόντος ή στο ορατό μέλλον, η στιβαρή και διαρκής αναζωογόνηση που βίωσαν οι χώρες του Σχεδίου Μάρσαλ είναι απλώς εκτός εμβέλειας για την Ουκρανία.