Άρθρα
Την τελευταία τριετία, αρκετά συχνά στην δημόσια σφαίρα, τίθενται ερωτήματα για τον αν Ελλάδα και Τουρκία βαδίζουν προς το απευκταίο, και αν τούτο προκύψει ποια θα είναι η κατάληξη. Θα μπορούσε η Ελλάδα να εξέλθει νικηφόρα από μια πολεμική περιπέτεια; Μέσω της παρούσας ανάλυσης, επιχειρείται να καταγραφεί το επιχειρησιακό πλεονέκτημα έκαστης πλευράς. Σε κάθε περίπτωση η ανάλυση δεν δίνει υπεραπλουστευμένες απαντήσεις, άλλωστε ο πόλεμος θεωρείται το πιο σύνθετο κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο.
Μόλις ένα πολιτικό σύστημα χάσει την διακομματική συναίνεση στον σεβασμό των κανόνων του δημοκρατικού παιχνιδιού, μπορεί να είναι μια σύντομη διολίσθηση προς την απολυταρχία. Ο κόσμος έχει παρακολουθήσει αυτό να συμβαίνει στην Ουγγαρία, στην Τουρκία, και στη Βενεζουέλα. Δεν είναι αδιανόητο ότι θα μπορούσε να συμβεί στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Οι πιθανότητες παραμένουν εναντίον των Παλαιστινίων, και μια νέα ισραηλινή κυβέρνηση δεν φαίνεται πιο πιθανό από την προκάτοχό της να σταματήσει τις καταχρήσεις της και τις πολιτικές που έχουν απομακρύνει κάθε προοπτική μιας δίκαιης και αποδεκτής πολιτικής διευθέτησης. Όμως, η κινητοποίηση μιας νέας γενιάς Παλαιστινίων προσφέρει κάποιους λόγους ελπίδας.
Ο Μπάιντεν υποστήριξε επανειλημμένα ότι ο κόσμος έχει φτάσει σε ένα «σημείο καμπής» που θα καθορίσει εάν αυτός ο αιώνας σηματοδοτεί μια άλλη εποχή δημοκρατικής κυριαρχίας ή μια εποχή αυταρχικής κυριαρχίας.
Μακριά από τα φώτα της διεθνούς επικαιρότητας, η φερόμενη ως δολοφονία του 43χρονου Παλαιστίνιου πολιτευτή και ακτιβιστή Νιζάρ Μπανάτ τα ξημερώματα της περασμένης Πέμπτης (24/6) από δυνάμεις ασφαλείας της Παλαιστινιακής Αρχής, έρχεται ίσως να επισπεύσει τον τερματισμό της θητείας του προέδρου Μαχμούντ Αμπάς. Ίσως, όμως, και όχι. Ισραήλ, Χαμάς, Ηνωμένες Πολιτείες και Ευρωπαϊκή Ένωση παρακολουθούν προσεκτικά την λαϊκή οργή στην Δυτική Όχθη, διατηρώντας την σιωπή τους.
Δεν θα ήταν υπερβολή αν ισχυρίζονταν κανείς ότι η κρίση χρέους που ξεκίνησε από την Αμερική το 2008 και σε λιγότερο από δύο χρόνια κτύπησε και την ΕΕ , ήταν η ευκαιρία για τον «Γερμανό τραπεζίτη» να απολαύσει τους καρπούς της 65χρονης μεθοδικής, πολυτάραχης και κοπιώδους προσπάθειας που ξεκίνησε από τον Μάιο του 1945.
Οι απόψεις για τους σκοπούς και τις πρακτικές της εφαρμογής της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής πυροδοτούν συζητήσεις. Στο πρόσφατο άρθρο του Jeremy Shapiro, ο διπλωμάτης James F. Jeffrey απαντά θέτοντας το ζήτημα της παγκόσμιας τάξης ασφαλείας, για να εισπράξει επίσης ένα καταληκτικό σχόλιο από τον Σαπίρο για το τι πρέπει να κάνει η Ομάδα Μπάιντεν στην σύγχρονη εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
Η υπεράσπιση του ενεργειακού εφοδιασμού σε μια εποχή ταχείας ψηφιοποίησης θα είναι πολύ πιο δύσκολη και πιο περίπλοκη από όσο στην αναλογική, βασισμένη στο πετρέλαιο, εποχή. Καθώς οι χώρες μεταβαίνουν από τα ορυκτά καύσιμα στην ανανεώσιμη ηλεκτρική ενέργεια που διανέμεται μέσω δικτύων υψηλής τεχνολογίας, οι κυβερνήσεις θα πρέπει να αντιμετωπίσουν ένα νέο σύνολο εξελιγμένων απειλών.
Κάποιοι που μιλούν για την ανάκαμψη από την πανδημία αναφέρουν έναν ελκυστικό στόχο: μια επιστροφή στην κανονικότητα. Αλλά αυτός είναι ο λάθος στόχος˙ το κανονικό είναι χαλασμένο. Αντίθετα, ο στόχος πρέπει να είναι, όπως το έθεσαν πολλοί, να «οικοδομήσουμε πάλι, καλύτερα».
Ο Νετανιάχου ήταν ο μακροβιότερος ηγέτης του Ισραήλ και κυριάρχησε τόσο πολύ στην ισραηλινή πολιτική που ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι θα μπορούσε ποτέ κάποιος να τον αντικαταστήσει. Πράγματι, χρειάστηκαν τέσσερις εκλογές σε δύο χρόνια και η συνεργασία οκτώ κομμάτων της αντιπολίτευσης για να τον απομακρύνουν τελικά από το αξίωμα.